A Lot like Love

Er is ook nog een recente film met dezelfde jonge dove Amerikaanse acteur uit de film ‘The Family Stone’ , namelijk Tyrone Giordano. De film kwam deze zomer uit en heet ‘A lot like love’, in het Nederlands ongeveer ‘ Het lijkt op liefde’. Het onderwerp is eenvoudig zoals in alle liefdesfilms. Twee jonge mensen zijn verliefd op elkaar. Iedereen ziet het, wij weten het, maar zijzelf twijfelen tot op het einde. De hoofdrollen zijn voor Amanda Peet en Ashton Kutcher. De dove acteur Tyrone Giordano die aan een stijle opmars bezig is in Hollywood speelt de rol van zijn dove broer. De communicatie gebeurt in gebarentaal. Hij wordt gewoon aanvaard als de broer van. Hij is doof en gebruikt ASL, daarmee uit. Misschien geen grootse film, maar interessant genoeg om te bekijken. Al was het maar dat Tyrone Giordano er goed uit ziet en de gebaren in ASL door de horende acteurs zijn traag en dus ook voor ons duidelijk. Ik weet niet of hij in de Vlaamse bioscopen komt, maar hij is wel verkrijgbaar op DVD. Eerst kijken of en Nederlandse ondertitels onder staan! Duur 107 min, regisseur Nigel Cole.

Martin Terryn

Handen raken het hart.

Het vrije gebruik van Amerikaanse Gebaren Taal in de film ‘ The Familie Stone’ is deel van een verhaal binnen het grote verhaal van de film. Het gaat over inclusie binnen de familie.”Toen ik in New York studeerde was er een middelbare school voor doven in de buurt. IK zag elke dag groepen dove jongeren wachten op de trein op het subway platform, aan het vechten, flirten, grappen vertellen, discussiëren, allemaal in stilte”, vertelt de regisseur en scriptschrijver Thomas Bezucha.”Ik stond verstomd bij het zien van deze stille cultuur te midden van het lawaai van de stad.” Gebarentaal, het is net als dansen.
Dus toen hij aan zijn film begon bedacht hij om één van de personages doof te laten zijn en de hele familie gebaren te laten maken. “Het is betoverend om te zien, ik moest dit in mijn film hebben.” Telkens de familieleden ruzie maken, beledigen, charmeren of troosten, vertalen ze wat ze zeggen in ASL zodat niemand het plezier moet missen, zeker niet de jongste homoseksuele en dove zoon Thad, gespeeld door Ty Giordano. Dianne Keaton die zijn moeder speelt wou zelfs de vuilste gebaren leren om ze in de scènes die ze met haar dove zoon heeft te gebruiken.” Het is toch normaal”, zegt ze,” dat zijn de woorden die je het eerst wil weten als je een nieuwe taal leert.”
Het is dus een voorbeeld van een inclusieve familie. En de vrouw die gespeeld wordt door Sarah Jessica Parker is zo niet. Ik toon haar enger van geest dan ze is. Het is een geheime taal die de familie aan elkaar hangt en haar buiten sluit. Het feit dat de ouders van de dove en homoseksuele zoon gebarentaal gebruiken betekent dat ze hun zoon en zijn doofheid aanvaard hebben en niet proberen te behandelen. En dit is wel belangrijk, want slechts 3% van de horende families leert gebarentaal om met hun dove kinderen te communiceren. Het is aandoenlijk dat de hele familie voorgesteld wordt zoals het zou moeten zijn, ze gebruiken allemaal gebaren en niemand wordt uitgesloten. In de meeste families met een doof kind behelpen ze zich met liplezen of tekens. Ze willen dat hun kinderen functioneren in de horende wereld. Maar ze beschouwen hun doof kind wel als ‘abnormaal’. Dit is in de film niet zo. De familie Stone beschouwt iedereen normaal.
Toen de film werd vertoond in een preview aan een groep doventolken in Orlando bleef er geen oog droog tijdens een moment dat de gebaren niet ondertiteld worden. Tegen het einde van de film wandelen Thad en zijn partner Patrick in een sneeuwlandschap en wisselen blikken en gebaren uit. En als je geen gebaren kent, dan mis je de betekenis.
“De ene gebaart hoe alles mooi is”, en de andere gebaart “net zoals jij.”

Bron: Roger Moore – The Orlando Sentinel

James Stoltz werkte zijn lange bestaan om het leven van doven te verbeteren


De erfenis van James Stoltz zijn een heleboel verwezenlijkingen die doven zoals hemzelf het leven aangenamer en produktiever maakten.
Als voorzitter van een Zelfhulpgroep voor Slechthorenden in Pittsburgh kreeg hij het voor elkaar om teksttelefoons te plaatsen op verscheidene publieke plaatsen in Pennsylvania. James Stoltz, afkomstig uit McCandless overleed woensdag 20 december, 2005 in het Passavant hospitaal van McCandles. Hij was 81.
Zijn weduwe Eleanor, een gepensioneerde lerares, vertelt dat Jim heel goed het nut van cochleaire implants begreep, zeker voor mensen met zware hoorproblemen, sinds hij een keer in een hotel logeerde dat in brand vloog. Iedereen werd geëvacueerd. Maar Jim hoorde het gestommel niet en sliep gewoon door.
Jim werd geboren en groeide op in Edgewood als één van de 4 kinderen van Glenn en Elisabeth Stoltz. In 1942 ging hij in Virginia studeren voor ingenieur. Tijdens zijn studies liet hij zich inlijven bij het leger in 1943. Hij werd naar de Stille Oceaan gestuurd en bleef in het leger tot 1946. Een jaar later trouwde hij. Hij werkte als scheikundig ingenieur bij U.S.Steel en kreeg 4 dochters. Eén van zijn dochters, Patricia Clawson herinnert zich dat haar pa zo actief was dat ze er nooit op letten dat hij doof was. “Hij kocht ons een pony en bouwde een boomhut. We speelden voetbal en tennis. Hij leerde al zijn kleinkinderen tennissen.
Hij wordt vrijdag begraven om 11 uur in de Memorial Park Presbyterian Church. Hij wordt bijgezet in het Allegheny County Memorial Park, McCandless.
We kunnen er niet bij zijn, maar we gedenken hem in onze gebeden.

Bron: Tribune Review, Jerry Vondas, 22 dec 2005-12-23

Al maanden zijn er geruchten dat Foxy Brown doof was aan één oor, ofwel was ze aan een oor geopereerd. Maar de waarheid is erger dan één van deze geruchten. In een persconferentie vertelde Foxy dat ze helemaal niets meer kan horen. Ze heeft geen andere stem meer gehoord gedurende 6 maanden. Alleen haar eigen stem. Hoe dat komt, dat weet niemand! Is het omdat ze 10 jaar in clubs met luide muziek rondhangt of is het een plotse medische aandoening? Volgende maand wordt ze geopereerd om het probleem te herstellen en haar dokter Laura Arias zei dat ze een goede kandidate is op volledig herstel. Het ongelooflijke is dat ze blijft verder rappen. Iemand moet op haar schouder slaan om het ritme aan te geven. Kan ze op deze manier haar carrière verder uitbouwen? Het zou bijna onmogelijk zijn!

Pietro Ivaldo, die ook de ‘stomme’ werd genoemd schilderde het tafereel van de geboorte van Jezus. Hij was een volleerde doofstomme schilder. Hij is geboren in het stadje Piangamba di Toleto di Ponzone in 1810. Hij leerde zijn vak in de Academie van Turijn. Vanaf de jaren 30 kwam zijn talent tot volle produktie en duurde tot zijn dood in 1885. Gedurende zijn hele leven versierde hij menige kerk in heel Italië. De meeste van zijn onderwerpen waren religieus, herkenbaar aan zijn kleurenpalet en zijn kenmerkende strenge opbouw van het schilderij, een beetje verwijderd van de Barokke en Roccoco-stijl uit die tijd. Hij kon heel goed de verschillende expressies en boodschappen uit het onderwerp overbrengen

Statische elektriciteit van een plastieken schuifaf kan dove kinderen terug in stilte dompelen.


Taylor Zinderski die 6 is schoof van een plastieken glijbaan en gleed in een stilte. Het was oktober, en Taylor die al twee jaar doof is liep naar haar vader. Ze vertelde hem dat haar CI, een elektronisch toestel waar ze mee kan horen, was plots beginnen suizen. Het was uitgevallen door een schok van statische elektriciteit. Chris Zinderski had het toestel niet uitgeschakeld omdat hij niet had gedacht dat statische elektriciteit een probleem kon zijn. “Maar nu heb ik mijn les geleerd”, zei hij.
Door de schok was de implant van Taylor niet kapot, maar ze moesten wel terug naar de audioloog.
Statische elektriciteit is in Amerika zo’n groot probleem voor CI-gebruikers geworden dat Robert Morley, een ingenieur een studiebeurs kreeg om het probleem in kaart te brengen. Kinderen met implantaten zullen moeten kiezen, niet spelen, of hun implant uitzetten.
Robert Morley gebruikt zijn dochters om zijn onderzoek te documenteren. Hij stuurde ze al honderden keren op en af de glijbaan met verschillende soorten kleren.
Je krijgt namelijk statische elektriciteit als een ‘positieve’ stof elektronen afgeeft door tegen een ‘negatieve’ stof te wrijven die de elektronen aantrekt. Combinaties die veel statische elektriciteit leveren zijn wol en PVC-plastiek, haar en rubber, en huid en polyester. Katoen, papier en staal zijn neutraal.
De elektrische lading op de voorwerpen kan langzaam oplossen in vochtige lucht, of kan een schok teweeg brengen als het iets aanraakt dat met de aarde verbonden is, een persoon, een auto. Vochtigheid is belangrijk. In droge winterlucht kregen de dochters van Morley een lading van 10.000 Volt. Maar in de droge lucht van Tucson, Arizona mat een collega van hem 20.000 Volt. Implants zijn bestand tegen ladingen van ongeveer 8.000 Volt, volgens Doug Miller, een ingenieur bij Cochlear Americas, een van de fabrikanten van de toestellen.
Nieuwe regels eisen dat de toestellen tegen 15.000 Volt bestand zijn, en de meeste fabrikanten testen de toestellen tegen nog hogere waarden.
Ondertussen kunnen bezorgde ouders en leerkrachten een spuitbus gebruiken met verdunde wasverzachter om tapijten en kleuters met statische elektriciteit te bespuiten en zo de schok te neutraliseren.

Bron: Eric Hand: Knight rider News Service

Moord uit vaderliefde.

In juli 2004 verstikte Andrew Wragg zijn zoon Jacob met een hoofdkussen. Hij heeft het nooit ontkend. Maar de man die in het gerechtshof beschreven wordt als een briljante vader ontkent zijn zoon ‘vermoord’ te hebben. Hij zegt dat het gaat om levensbeeindiging uit medelijden met het lijden van de jongen.
De jongen van 10 leed aan het Syndroom van Hunter en Wragg vertelde aan de rechtbank dat hij dacht dat de jongen doden het beste was voor hem, en zei dat de jongen dat ook dacht.
De jurie ging akkoord met de stelling van Wragg en sprak hem vrij van moord.
De vroegere soldaat van 38 was vroeger bij de Special Forces van het Engelse leger. In april belde hij de politie om te vertellen dat hij zijn zoon gedood had . Hij verdedigde zich door te zeggen dat hij tijdelijk niet goed wist wat hij deed. Hij kreeg twee jaar voorwaardelijk als straf.
Jacob leed aan het syndroom van Hunter. Een ziekte waardoor de persoon steeds maar zieker wordt, de hersenen gaan letterlijk kapot. Er bestaat geen genezing voor de ziekte en de meeste mensen met die ziekte sterven als ze 20 zijn. Hij was ook doof en kon niet spreken.
Voor hij de jongen verstikte keek hij in zijn ogen en hij gelooft dat de jongen hem niet meer herkende. Hij vroeg hem nog: “Heb je er genoeg van jongen?”. Toen verstikt hij hem en nam zijn dode lichaam in zijn armen.
Het is een belediging voor mij en mijn zoon dat dit een egoïstische daad van mij zou zijn. Shellley Ansell, een vriendin van Wragg vertelde aan het hof hoe veel hij wel van zijn kinderen hield.”Hij bracht veel tijd met zijn kinderen door, Jacob was verzot op hem.” “Hij was echt een liefhebbende vader.” Ook zijn broer en zus getuigen dat hij een goede vader is, zowel voor Jacob als zijn jongere broer George.
Wragg zegt dat hij gesteund werd in wat hij deed door zijn schoonmoeder Gwendoline Richards, de jongen zijn grootmoeder. Ze wou hem niet dood, maar wist dat zijn dood een verlossing van zijn ziekte zou zijn.

Bron: James Clark, BBC News

Meisje van 16 is gehoorgestoorde teenager van het jaar.

Dinsdag 29 november 2005-12-13

Deneka Bryant die naar de Timken High School gaat is genomineerd als verdienstelijke gehoorgestoorde tiener van het jaar . Ze kreeg de prijs overhandigd tijdens een banket op 16 november in de Vrouwenclub van Canton.
Daneka is geboren met zwaar bilateraal gehoorverlies. Testen toonden aan dat ze geen enkel nut heeft bij versterking. Haar voornaamste vorm van communicatie is de gebarentaal.
Haar leraars die geen gebaren kennen kunnen alleen maar communiceren met lichaamsexpressie en handgebaren. Met haar horende medestudenten gaat dat ook zo. Ondanks de beperkte mogelijkheden om zich uit te drukken kent ze de regels van verschillende sporten en spellen waar ze zeer bedreven in is.
Ze deed mee met Dovencultuur activiteiten in school en speelt basketbal en basebal. Ze kookt ook graag. Haar specialiteit is spaghetti.
Daneka wil later in een verzorgingstehuis werken of omdat ze zo graag kookt, misschien in een voedselfabriek.
Daneka wil later ook nog verder sporten. Ze werd voorgedragen voor de prijs door de leraars van Timken High School.
In die Amerikaanse school is dus geen sprake van gebarentolken. Op de foto heeft ze wel een tolk.

Deelstaat Rheinland geeft prijs aan schrijnwerkerij Hegholz.


Tussen de werkgevers in het Rheinland steekt de meubelmakerij Hegholz er met kop en schouders bovenuit. Het familiebedrijf engageert zich nu al drie jaar voor de tewerkstelling van mensen met een handicap. Daardoor kreeg het bedrijf de naam “gehandicaptvriendelijk” te zijn. Elk jaar worden 5 bedrijven beloond voor hun inzet voor mensen met een handicap. Men stelt daarmee vast dat er toch steeds meer en meer bedrijven zijn die hun sociale verplichtingen nakomen en zwaar gehandicapte mensen, ook geestelijk gehandicapten te werk stellen. Met deze prijs worden die ondernemingen beloond en bedankt. Tegelijkertijd hebben ze ook een voorbeeldfunctie.
Voorwaarden om mee te dingen naar de onderscheiding zijn: gehandicapten op te leiden in het bedrijf of mensen te werk stellen met een bijzonder zware handicap. Meubelmakerij Hegholz is één van die bedrijven. Van de twaalf medewerkers zijn er drie doven. Ze maken meubels op bestelling. Het engagement van het bedrijf is des te meer bewonderenswaardig omdat wettelijk gezien je maar verplicht bent gehandicapten in dienst te nemen vanaf 20 werknemers. De werkgever Klaus Hegholz nam de prijs in dank aan. “De bedenkingen die er in het begin waren konden snel uit de weg geruimd worden nadat we alle machines met aan- uitlichten hadden uitgerust.
Zijn toespraak en die van de andere redenaars werd in Gebarenaal vertaald.

Bron: Daniela Veugeles

De kerstman luister naar de stille wensen van dove kleuters.

Alondra Aguirre Guiterrez is 7 jaar oud. Ze kruipt bij de kerstman op schoot en begint met haar twee vuistjes rondjes te draaien. In Amerikaanse Gebarentaal betekent dat ‘fiets’. Overal betekent dat natuurlijk hetzelfde. Ze wil dus een fiets als kerstcadeau.
Voor vele dove kindjes is het de eerste keer dat ze met de kerstman kunnen communiceren, zegt Barry Howery die de kerstman speelt. De kinderen stralen gewoon omdat ze kunnen kenbaar maken wat ze precies willen.
Vanmorgen waren er 200 dove kinderen in het Cherry Creek shopping center in Denver die bij de kerstman op schoot zaten. Al 13 jaar lang kan dat daar. De directrice Lisa Herzlich vindt dit de mooiste dag van het kerstseizoen.
De kinderen gingen eerst mooi in de rij staan om te wachten om met de kerstman te praten. Ouders en leraars waren ondertussen druk bezig met het nemen van foto’s.
Sommige kinderen maakten het gebaar voor pop, anderen klapten in hun handen(spelletjes). Anderen hadden tekeningen meegebracht om te tonen wat ze onder de kerstboom wilden zien liggen. Kate Hylton, die 4 is, zat te glimlachen in een purperen pluche zeteltje naast de kerstman. Ze wil een alfabetspel.
Als de kerstman aan Abraham Gomez vraagt wat hij wil voor Kerstmis plaatst hij zijn wijsvinger op zijn kin, en dat betekent dat hij er moet over nadenken.
Barry zegt dat het hem veel voldoening geeft om kerstman te spelen. Hij is in feite pastoor en heeft gebarentaal geleerd toen er dove kinderen bij hem naar de kerk kwamen.
Het doet hem ook plezier dat hij de kinderen elk jaar groter ziet worden. Ik verheug mij daarom op de kerstperiode en op het gebruiken van gebarentaal.
Een klein meisje heeft nog één wens voor de kerstman. Ze legt haar hoofd op haar twee handen naast de schouder van de kerstman. Ze wil ook nog een slaapzak.
Sammy Raache is drie, hij gebaart: “I love you’ naar de kerstman en die maakt hetzelfde gebaar naar de kleine Sammy en zijn mama.


Bron: Felix Doligosa Jr., Rocky Mountain News, December 5, 2005

Solidair met doofheid van collega


Het gaat niet vanzelf, om als je doof bent, je plaats te vinden binnen het bedrijf waar je werkt. Het gaat veel beter als je collega’s, zoals hier in Brest, samen beslissen om allemaal gebarentaal te leren.
Dit verhaal begint in 2001 toen Laetitia als gehandicapte een speciaal leercontract kreeg. Laetitia was toen 21 jaar oud. Ze werkte een week in Nantes en een week in Brest om haar stage te doen voor het behalen van een diploma ICT. Daarna vervult ze twee contracten van onbepaalde duur en in mei 2004 doet zich de kans voor om vast in dienst te treden als tekenares bij de dienst cartografie.
Tot dan had iedereen zich beholpen met de middelen die er zijn, briefjes schrijven, een beetje oraal en wat tekens die iedereen begrijpt en ook al een paar gebaren die Laetitia aan haar collega’s heeft geleerd. Eliane, een collega, zegt: “Laetitia is zelf naar ons toegekomen om contact te zoeken, en dat heeft zeker geholpen.” Laetitia herinnert zich heel in het begin, toen moest ik al mijn moed samenrapen, maar stilaan is de situatie verbeterd.
Jean-Pierre begint ermee.
Hij volgt met een organisatie van ouders van dove kinderen twee modules om beter de wereld van de doven te leren kennen. Een heel belangrijke stap, er daarna begint hij aan de basis van de gebarentaal. Hij vertelt op het werk verder wat hij geleerd heeft en 11 personen schrijven zich in 2005 in om gebarentaal te leren. De baas schrijft dit in als vorming. Zes personen willen in 2006 nog verder studeren.
Eliane is ongeveer even oud als Laetitia en ze was zeer gemotiveerd om met haar te kunnen communiceren. In het begin doet het wat raar, maar je ervaart vlug dat het de omgang met elkaar verbetert. Laetitia kent andere doven die in andere bedrijven werken waar ze alleen zijn. “Meestal is het zeer hard” zegt ze.
Een twintigtal nieuwe gebaren nodig.
De dienst cartografie moest wel een twintigtal nieuwe, technische woorden, vertalen in gebarentaal. Bijvoorbeeld: radar, sonar, seismisme. Alleen nog de vergaderingen verlopen moeilijk, want men praat er met verscheidene door elkaar. Laetitia maakte al een atlas over de baai van Douarnenez en nog maar pas gaf ze ook commentaar in gebaren bij een filmpje van haar werkgever. En in oktober, tijdens de opendeurdagen van het bedrijf, was ze de tolk en begeleidster van een groep met dove kinderen, die in haar natuurlijk een bondgenoot zagen.

Bron: http://www.letelegramme.com/

Horen met hersenimplantaat
Cochlear schenkt dove studente studiebeurs

MECHELEN - Cochlear is wereldwijd marktleider op gebied van gehoorimplantaten. Vanaf nu willen ze elk jaar de Graeme Clark Cochlear studiebeurs, goed voor 10.000 euro, uitreiken aan een geïmplanteerde student die het goed doet op de universiteit. In 2002 kreeg een Poolse student al eens de beurs, dit jaar was het de beurt van de Belgische Annelies Kusters.
Annelies Kusters, die doof geboren werd, liet vijf jaar geleden een cochleair implantaat plaatsen. Volgens manager van Cochlear BeNeLux, Jan Claessens, is er trouwens echt wel sprake van een dovencultuur.
De nu 22-jarige Annelies Kusters uit Kuringen werd doof geboren. Vijf jaar geleden plaatste professor Dr. Erwin Offeciers van de universitaire dienst neus-keel-oren van het AZ Sint-Augustinus in Wilrijk een cochleair implantaat zodat ze makkelijker zou kunnen communiceren. Ondertussen hoort ze redelijk goed.
,,Al is horen misschien niet helemaal het juiste woord. Toch verloopt het communiceren nu veel vlotter. Ik moet bijvoorbeeld niet meer zo vaak vragen om iets te herhalen", zegt Annelies. Ook spreken verloopt soepel, enkel de levendige handgebaren geven iets weg.
,,We hebben zo'n goede communicatie dat ik me soms afvraag of ze wel doof is", lacht haar professor antropologie Patrick Devlieger. Want Annelies zit ondertussen met succes in haar tweede licentie antropologie aan de KU Leuven. Ze bestudeert er de dovenculturen over de hele wereld.
,,Je kan echt wel van een dovencultuur spreken", zegt ook Jan Claessens, manager van Cochlear BeNeLux. ,,Er is bijvoorbeeld vaak een afkeer van technologische hulpmiddelen, sommige doven willen absoluut geen implantaat. Ze zijn tevreden in hun eigen wereld."
Het implantaat bestaat uit een chip die in het schedeldak geplaatst is en verbonden met de hoorzenuwen. De chip krijgt informatie van een apparaatje achter het oor, dat de geluiden opvangt en filtert en veel weg heeft van een klassiek hoorapparaat, door middel van radiogolven.
Wereldwijd hebben ongeveer 100.000 een implantaat, waarvan 70.000 eentje van Cochlear, in België zijn het er 1.200 waaronder de kinderen van Stijn Coninx.
Onvolledige terugbetaling
Claessens ziet maar een minpunt. ,,Voorlopig is er maar gedeeltelijke terugbetaling voor één kant. Hoewel een implantaat aan beide zijden natuurlijk het beste is. Wij hebben ook twee oren, dat is belangrijk voor de positionering van het geluid. Als je weet dat zo'n operatie 21.000 euro kost besef je wel dat de meeste mensen dat niet kunnen betalen."

Bron: Het Volk 22/11/05

Gehoor van dove cavia’s hersteld met gentherapie


Voor het eerst zijn wetenschappers er in geslaagd om doofheid bij dieren op te heffen met behulp van gentherapie. De toegepaste techniek kan op termijn mogelijk ook worden ingezet om het gehoor van dove mensen te herstellen.Haarcellen
“Dit is de eerste keer dat met succes het gehoor van dove dieren hersteld is”, aldus Yehoash Raphael van de university van Michigan en hoofd van een Japans-Amerikaans team dat de baanbrekende techniek heeft ontwikkeld. De techniek is gebaseerd op de hergroei van de cruciale binnenste haarcellen in de cochlea, ook wel slakkenhuis genoemd. Dit gehoororgaan is verantwoordelijk voor de omzetting van mechanische vibraties (geluid) in elektrische signalen. Adenovirussen
Het team gaf de cavia’s eerst antibiotica die de binnenste haarcellen vernietigden. Daarna werd de schade hersteld door de dieren met genetisch gemanipuleerde adenovirussen te infecteren. Deze virussen zijn zondanig gemanipuleerd dat ze geen schade veroorzaken, maar wel het gen ‘Atoh1’, ook wel ‘Math1’ genoemd, introduceren in de Scala media, het compartiment van de cochlea waar de haarcellen zich bevinden. Dit gen maakt moleculen aan die voor de ontwikkeling van haarcellen in embryo’s zorgen.Gehoor van mensen
Het experiment overtrof de verwachtingen. “Het herstel van de haarcellen zorgde voor een terugkeer van het gehoor 50 tot 80 procent ten opzichte van het oorspronkelijke gehoor”, aldus Raphael. Volgens de onderzoeker kan de toegepaste techniek ook van pas komen om het gehoor van mensen te verbeteren, met name van mensen die al cochlea- implantaten dragen. Deze implantaten zorgen ervoor dat mensen zonder goed werkende haarcellen toch kunnen horen. Hergroei van de haarcellen kan een verdere verbetering van het gehoor bewerkstelligen. Volgens Raphael zullen de komende experimenten met cavia’s zich daar op richten.
Bronnen: New Scientist, Hoorzaken.nl

Gratis rookmelders voor doven


Een brandalarm om doven en slechthorenden voor vuur te waarschuwen wordt door de brandweer van Suffolk in Groot-Brittanië gratis geïnstalleerd.
De toestellen hebben een flitslicht, een geluidsalarm en een trillend plaatje om onder het hoofdkussen of onder de matras te leggen en om de persoon in kwestie wakker te schudden als er rook wordt ontdekt.
De provincie Suffolk is een van de eersten om die rookmelders gratis te verspreiden. Het zijn rookmelders die speciaal voor doven werden ontwikkeld zegt de woordvoerder van het Royal National Institute for Deaf people (RNID). Het bestuur is blij dat Suffolk het voortouw neemt. In een recent onderzoek zei een derde van mensen met gehoorverlies dat ze moeilijkheden zouden hebben om wakker te worden met een gewoon brandalarm, vooral omdat hoorapparaten ’s nachts worden afgelegd. Een een vierde zei dat ze het lastig zouden hebben indien het alarm overdag zou afgaan.

Beste uitvindingen van 2005 volgens TIME magazine.

Dit apparaat maakt het gebruik van een GSM makkelijker voor mensen met een hoorapparaat. Het kleine toestel dat ELI heet kan je inpluggen aan de onderkant van een gewoon hoorapparaat. Op die manier wordt het hoorapparaat een draadloze hoofdset en elimineert de statische ruis die je normaal hebt als je een GSM gebruikt met een hoorapparaat.
Een miniatuurmicorfoon stuurt de stem van de drager terug naar de telefoon. Voor wie het niet kan inpluggen bestaat er ook een versie die je rond je nek kan dragen.

Zij heeft het mij verteld

Aken. Het boek verscheen voor het eerst 26 jaar geleden. Tot nu heeft het nog steeds een groot publiek. De meesten lezen het boek in een ruk uit. Ze hebben lovende kritiek: “Schitterend geschreven.” Nu verschijnt het boek in een nieuwe uitgave, de 13de al in de bekende uitgeverij Droemer-Knaur.
De auteur, Maria Wallisfurth, in een vorig leven nog toneelactrice, en later ‘souffleuse’ in het Akens Stadtheater, verraste de literaire kritiek in 1979 met haar indrukmakende werk. De eerste titel was: “ Ze heeft het mij verteld” en schilderde het leven van haar doofstomme ouders.
Het boek verscheen in meerdere oplagen bij uitgeverij Herder, wisselde daarna naar uitgeverij Piper en is nu als paperback te verkrijgen onder de titel “Geluidloze wereld” ( Het leven van mijn dove ouders) bij Droemer-Knaur. “Je moet dit boek lezen omdat het een zeer ontroerend document is uit een harde tijd” beveelt auteur en recensent Elke Heidener. Het tijdsdocument van Maria Wallisfurth begint in het jaar 1897 en voert ons naar de jaren 30 van de vorige eeuw.
“Ik groeide met Doofstommen op, want niet alleen mijn ouders waren Doofgeboren, ook hun zussen en hun echtgenoten. Zij en hun doofstomme vrienden vormden mijn wereld” vertelt de schrijfster. De mensen van haar geboortedorp Aachen-Eilendorf noemden haar “ dat Kenk van de Stomme”, het kind van de stommen.

Voel je het? Luidspreker laat dove muzikanten muziek voelen.


‘Vibrato’ verandert muziek in trillingen die men met de toppen van de vingers kan voelen. Shane Kerwin, gediplomeerd van de Brunel Universiteit heeft een unieke luidspreker ontworpen die aan dove mensen toelaat om muziek te voelen met de toppen van hun vingers.
Door aparte verbindingen te maken voor verschillende instrumenten kan men met Vibrato de muziek veel dramatischer voelen en veel verfijnder dan tot nu mogelijk was.
Hoe werkt het.
Het splitsen van de trillingen over 5 vingertoetsen (pads in het Engels) is een grote doorbraak in het communiceren van muziek door aanraking. Terwijl onze oren verschillende klanken kunnen onderscheiden die uit één luidspreker komen, hebben onze vingers en lichamen meer hulp nodig. Als je de trillingen van een gewone luidspreker voelt, kan je onmogelijk de verschillende instrumenten onderscheiden. De luidspreker die Vibrato heet is verbonden met 5 vingertoetsen. Als er muziek wordt gespeeld zendt Vibrato verschillende trillingen naar de verschillende vingers zodat de drager verschil kan voelen tussen noten, rhytmes en instrumentencombinaties. Je kunt met Vibrato ook je eigen muziek maken. Als je de luidspreker met een computer verbindt dan kunnen dove muziekcomponisten een hele reeks instrumenten, ritmes, hoogtes en volumes uitproberen.

De eerste goedkope cochleaire implant van de wereld.

Uit: Hearing for Children – 8 dec, 2004

Hearing for Children (H4C) is een liefdadigheidsinstelling die zich tot doel stelt om die mensen die arm en doof zijn te laten horen. Een wanhopige combinatie.

Bijvoorbeeld, nu is H4C bezig om een project op te zetten in Jordanië, in het Midden-Oosten. We namen contact op met koningin Noor ( een Amerikaanse die met koning Hoessein getrouwd is) , en zij ging akkoord om ons te helpen dit project te beginnen . Zij verwittigde de medewerkers van de huidige Jordaanse koning, en zij op hun beurt zijn bereid om alles op te starten. Dit duurde natuurlijk maanden en was niet in één, twee drie klaar. Wat we willen doen is er voor zorgen dat Jordaanse dove kinderen een CI kunnen krijgen met de volledige nazorg erbij. In Jordanië zelf zijn de hoorapparaten van slechte kwaliteit. De meeste mensen die hoorapparaten verkopen hebben er geen verstand van. Het is dus onze bedoeling om ook de opleiding van de specialisten te verbeteren.
De reden waarom de meeste doven nog geen CI hebben is dat hij zo duur is. Als antwoord daarop heeft H4C het initiatief genomen om een goedkope cochleaire implant te laten ontwerpen. Het is een inspanning om wereldwijd goedkope CI’s te produceren en te verkopen. Het project wordt uitgebreid beschreven op www.h4c.org/low-cost-Ci_main.html .
Er zijn miljoenen doven en slechthorenden, en op dit moment en voor de nabije toekomst, is dit de beste oplossing: een goedkope cochleaire implant. De eerste op de hele wereld.

‘Dove immigrant geslagen na communicatiestoornis.

Immigratiepolitie sloegen brutaal op een doofstomme werknemer in het restaurant waar hij werkt in Tel Aviv.
De politie kwam in het restaurant om identiteitskaarten te controleren. De man werd geslagen en gearresteerd. Later werd hij door de politie vrij gelaten, ze konden niet bepalen uit welk land hij afkomstig was en dus kon hij ook niet gedeporteerd worden.
Andere werknemers van het restaurant in zuid Tel Aviv dat voedsel uitdeelt aan daklozen, kennen hem als Moti. Hij werkt bij een firma die voedsel levert aan de organisatie.
“Hij is een Afrikaan die niet praat en duidelijk dus ook niet hoort” zei Ariel, een vrijwilliger die in de keuken van het restaurant werkt. Vanmorgen om 10 uur is hij aangekomen samen met onze leverancier. Korte tijd later kwam de immigratiepolitie en vroegen hem naar zijn identiteitskaart. Hij gaf hen een document, maar ze wilden het niet teruggeven. Hij pakte het met geweld af en liep het restaurant terug binnen. De politie achtervolgde hem en riep versterking op, duidelijk om hem te helpen arresteren. De politie begon te roepen en de man werd hysterisch. Hij pakte een hamer die in de buurt lag om hen te bedreigen en een politieman trok zijn pistool. Op hetzelfde moment werd de man besprongen en bijna dood geslagen. Een andere werknemer probeerde hen te scheiden en kreeg ook slaag.

Volgens anderen was de man bewusteloos toen hij met de handboeien aan werd weggevoerd.
Nadat de politie geprobeerd had om te achterhalen wie hij was werd hij vrijgelaten. De politie zegt dat hij door een dokter onderzocht werd.

Bron: Roni Singer, Haaretz

‘Dove immigrant geslagen na communicatiestoornis.

Immigratiepolitie sloegen brutaal op een doofstomme werknemer in het restaurant waar hij werkt in Tel Aviv.
De politie kwam in het restaurant om identiteitskaarten te controleren. De man werd geslagen en gearresteerd. Later werd hij door de politie vrij gelaten, ze konden niet bepalen uit welk land hij afkomstig was en dus kon hij ook niet gedeporteerd worden.
Andere werknemers van het restaurant in zuid Tel Aviv dat voedsel uitdeelt aan daklozen, kennen hem als Moti. Hij werkt bij een firma die voedsel levert aan de organisatie.
“Hij is een Afrikaan die niet praat en duidelijk dus ook niet hoort” zei Ariel, een vrijwilliger die in de keuken van het restaurant werkt. Vanmorgen om 10 uur is hij aangekomen samen met onze leverancier. Korte tijd later kwam de immigratiepolitie en vroegen hem naar zijn identiteitskaart. Hij gaf hen een document, maar ze wilden het niet teruggeven. Hij pakte het met geweld af en liep het restaurant terug binnen. De politie achtervolgde hem en riep versterking op, duidelijk om hem te helpen arresteren. De politie begon te roepen en de man werd hysterisch. Hij pakte een hamer die in de buurt lag om hen te bedreigen en een politieman trok zijn pistool. Op hetzelfde moment werd de man besprongen en bijna dood geslagen. Een andere werknemer probeerde hen te scheiden en kreeg ook slaag.

Volgens anderen was de man bewusteloos toen hij met de handboeien aan werd weggevoerd.
Nadat de politie geprobeerd had om te achterhalen wie hij was werd hij vrijgelaten. De politie zegt dat hij door een dokter onderzocht werd.

Bron: Roni Singer, Haaretz

Valentijnsdag van Evelyn en van mij…


Uit de Belfast Telegraph, UK – Feb. 14 , 2005-02-17


We voelen en enken hetzelfde en hebben samen gehuild en gelachen.

Bob McCullough schrijft over doven in de Belfast Telegraph. Hij en zijn vrouw Evelyn, die ook doof is, vieren dit jaar hun 50ste huwelijksverjaardag.

Ik ontmoette Evelyn toen ik twaalf jaar oud was en zij negen. We gingen naar een kleine privé-school voor dove kinderen en zaten naast elkaar in de klas. Het was een orale school en gebaren waren verboden. Dus communiceerden we door liplezen en met een paar giechelende gebaren als de meester niet keek.

Evelyn was doof door pokken toen ze vijf jaar oud was en ik door tyfus op mijn elfde. We zaten maar één jaar samen in de klas, want toen verliet ze de school om naar Strandtown te gaan, een voorbereidende school op het middelbaar.

We kwamen elkaar opnieuw tegen toen ik al 20 was en we begonnen te verkeren.
Zij woonde in Bangor en toentertijd was dat ver, om haar te bezoeken moest ik eerst de tram nemen en dan de trein en dan nog een verre wandeling naar haar huis in Ward Avenue.

’s Zomers hadden dove jongeren hun eigen tennisveld in Stranmillis in Belfast en op een dag toen iedereen naar huis was, nam ik haar me in het schuurtje waar het net, de raketten en de grasmachine werden gestald, en vroeg haar om mijn vrouw te worden.
Ze zei ‘ ja’ , maar in die tijd moest een keurige jonge man toestemming vragen aan de vader van het meisje en toen ik naar hem toeging weigerde hij niet maar vroeg me om te wachten tot Evelyn haar school had afgemaakt.
We kochten een verlovingsring op 28 augustus en trouwden het jaar daarop, op 10 september in 1955. Onze huwelijksreiswas in Portnablagh, dat toen nog helemaal natuur was en ongerept en we waren dikwijls de enige mensen op het strand. Romantisch.

Ons eerste huis was in Sranmillis Park en toen, eerst David en daarna Janet geboren werden, was de school ook maar een paar minuten ver, gewoon door Botanic Gardens .
Vanaf het begin konden de kinderen met ons converseren en we zijn dankbaar voor het geluk dat ze ons gebracht hebben en we blijven in contact nu ze getrouwd zijn. Janet is doventolk en David is professor in een Universiteit in Kyoto en getrouwd met een lief Japans meisje. Door onze doofheid hebben we een paar pijnlijke ervaringen en misverstanden meegemaakt, maar ook soms groot geluk, maar we voelen elkaar goed aan.

Ik moet bekennen dat ik Evelyn nooit een Valentijnskaart heb gestuurd en eerlijk gezegd vind ik Valentijn overdreven. We eten graag op restaurant, samen of met vrienden, en we doen dat liever dan kaartjes kopen en versturen.
Ik kan echt niet koken en maak dat goed bij Evelyn door haar elke dinsdag en zaterdag mee te nemen uit eten.
We houden van lekker eten, we zoeken ook restaurants waar het personeel met ons meevoelt en zijn best doet om ons te begrijpen.

Tien jaar geleden gingen we met een bus doven op reis naar Israël en Egypte en we zijn het erover eens dat het onze mooiste vakantie was.
We zagen de plaatsen waar Jezus liep en onderricht gaf, bewonderden de piramides, reden op kamelen in de woestijn en zeilden op de Nijl – echt een reis om nooit te vergeten.

Ik moet ook toegeven dat ik altijd van mijn vrouw heb gehouden maar ik heb niet altijd geapprecieerd wat ze deed voor mij en eerbied en respect zijn wel heel erg belangrijk in een huwelijk.

Misschien koop ik haar toch nog een Valentijnskaartje.

Pas op New York, hier komt Bern, Zwitserland.

Na een eerder bericht over de dove mannequin Brenda Costa is er nu ook het nieuws over de zoon van een Zwitsers doof koppel die een wedstrijd won om fotomodel te worden. De jongen heet Arno Galmarini. Hij is 21. Hij was niet alleen de mooiste, hij was ook de sympathiekste. “Ik had dit niet verwacht zei hij. Het is super dat ik gewonnen heb”. En toen draaide hij zich om en vertelde hetzelfde maar met gebaren aan zijn dove ouders. “Ik ben blij dat jullie gekomen zijt. Ik verheug mij om dit samen met jullie te vieren.”

Dove mannequin, Brenda Costa.


Grote zwarte ogen, een volle mond, een kaneel huidskleur en droommaten. Brenda Costa staat op glanzend fotopapier en ontrolt haar oneindige benen op de podia van Parijs, Milaan en New York. Zelfs tussen twee fotosessies door heeft deze 22-jarige mannequin uit Brazilië een heel bijzondere aura. Brenda is van bij de geboorte doof. Niet stom, dat wil ze uitdrukkelijk zeggen. Zij gebruikt daarvoor een zeer rauwe stem. Ze kan liplezen en kan converseren in het Portugees. Haar manager, een vrouw, is haar tweede moeder, en ook haar tolk zodat het jonge meisje ons haar avonturen kan vertellen. Haar leven staat zwart op wit beschreven in “Belle du silence”, in het Nederlands Schoonheid uit de stilte, en het boek verschijnt bij uitgeverij Michel Lafon.
“Ik wou met dit boek bewijzen dat men door pure wilskracht veel obstakels kan overwinnen.”
Een klein doof meisje laat zich opmerken als ze 15 is op het strand van Copacabana in Rio de Janeiro”Ik herinner me die keuze van de meisjes nog, want de meisjes die bij me waren wisten niet dat ik doof was en dachten er dus niet aan om mij te verwittigen toen het mijn beurt was. De cliënten om foto’s te maken hebben liever modellen die iets minder stralend zijn maar die ‘normaal’ zijn om zo weinig mogelijk tijd te verliezen tijdens de fotosessies. Als ze de grote sprong neemt naar New York kent ze maar 3 woorden Engels.
“Ik heb enorm veel geluk gehad, en ik wil met dit boek aantonen dat men met wilskracht toch veel kan bereiken. Als dit een hulp voor anderen kan zijn…’ Ondertussen is zij het nieuwe model voor Guerlain voor het imago van het parfum Shalimar.
Het is dank zij de 3 sessies logopedie per week vanaf de leeftijd van 3 jaar dat ze nooit gebarentaal heeft moeten leren. De eerste klanken uit haar mond waren niet mama of papa maar Coca-cola. Ze is echt verslaafd aan haar GSM, ze laat hem nooit los. Ze is een echte SMS’er.
Zij is ook niet bang om de nadruk te leggen op haar anderszijn. Tussen de wolken mooie meisjes blijft het beeld toch hangen van de dove mannequin.
Voor de rest kent ze heel goed haar beroep. Het is niet nodig om haar uit te leggen hoe ze moet poseren, het is haar aangeboren. Ze heeft alles wat nodig is om bij de beste betaalde 50 meisjes van de wereld te behoren. Ze ontkent het gerucht dat ze een relatie zou hebben met Ronaldo.
“Belle du silence”, van Brenda Costa, Uitgeverij Michel Lafon, 216 blz., voorlopig nog alleen in het Frans.

Een school voor vrede



In oktober werd op de Zwitserse tv een documentaire uitgezonden in het programma SIGNES (gebaren). De documentaire opgenomen in Jeruzalem door een Franse ploeg gaat over een school voor dove kinderen. De instelling verwelkomt zonder onderscheid Joodse en Arabische leerlingen. Iedereen leert de gewoonten van de andere, de gebruikelijke gebarentaal en vooral, de erkenning van elkaars identiteit. De film probeert niet het geweld weg te cijferen en het conflict in het Midden-Oosten te relativeren. Het idealiseert ook de krachtmeting van beide partijen niet. De makers van de film weten maar al te goed dat niets ooit helemaal verworven is. Maar ze herinneren er ons aan dat de dialoog, het gesprek, steeds mogelijk is, zowel in woorden als in gebaren.

Barouh, ziel van de dove kinderen


Deze dovenschool werd gesticht in 1965 door Barouh, een speciale man. De leerprogramma’s en het onderwijs zijn helemaal in gebarentaal. In deze heterogene wereld, verenigt de dovencultuur elke sociale oorsprong, ook de religieuze en ethische en toont aan dat ‘vrede’ ook rijmt met ‘verschil’.

Nog voor de intifada, heeft Barouh zijn school opgericht alleen door zijn eigen wilskracht en doorzetting. Hij toont ons op een eenvoudige manier de weg die we moeten volgen om vrede te bereiken.
De dove kinderen en hun leerkrachten lopen hand in hand ondanks het broze evenwicht in het conflict tussen Israëliërs en Palestijnen dat blijft aanslepen. Hij toont aan dat de vrede geen utopie meer is, maar eerder een zekerheid.

Bekijk de video op http://www.sourds.free/ of op http://www.tsr.ch/

Een zegen voor dove scholieren.

Astrid Weidinger (24) uit Linz is de eerste dove lerares in Oostenrijk. Daardoor is de jonge lerares voor velen een symboolfiguur. Het is niet haar bedoeling om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Astrid wil alleen maar lerares worden en les geven aan dove kinderen. Dat was in het begin niet zo eenvoudig . In het begin mocht zij alleen als vrije leerling de lessen bijwonen. Ze mocht dus geen examens doen en kon dus ook geen diploma krijgen. Maar na berichten in de kranten en op tv kon ze toch opgenomen worden. Weidinger is voor alle vakken geslaagd. Ze is alleen maar zwak voor muziek.
Maar niet alleen de 24-jarige Astrid Weidinger moest de afgelopen 2 jaar veel leren. Ook voor de leerkrachten was het een grote aanpassing. Zo kan je als dove urenlang gebarentaal gebruiken, maar om 10 minuten lang te liplezen is er een enorme concentratie nodig.
Ze kreeg hulp van de gemeenschap en van de dovenvereniging. Samen deelden ze de kosten voor een tolk. Haar grootouders waren een grote steun voor haar. Ze zeggen: “Astrid is een moedige jonge vrouw, die weet wat ze wil. We zullen haar missen.”
Astrid is na haar studie al 6 maanden in Zweden geweest om een cursus te volgen. Ze ging op vakantie naar Australië en gaat nu voor een jaar naar India om te helpen bij een project voor dove kinderen.
De direkteur van de school zei dat hij aangenaam verrast was om te zien hoe de doe kinderen op haar reageerden. Astrid zal een zegen zijn voor dove kinderen.

Gepensioneerde die jongen neerstak moet niet naar de gevangenis

Een doofstomme gepensioneerde die een schooljongen neerstak nadat hij meer dan een jaar pesterijen moest verdragen moet niet naar de gevangenis. Frank Morton, 66, verloor de controle over zichzelf door de trillingen van een voetbal die de jongeren urenlang tegen de gevel van zijn huis schopten.
Hij nam een mes en sneed in de borst en in de hand van één 14-jarige jongen die moest genaaid worden. Het was het hoogtepunt van 18 maanden miserie en kwellingen door lokale tieners tegen Morton, zijn vrouw Elisabeth en hun volwassen zoon Simon. Simon zelf was het slachtoffer van een gewelddadige aanval en de familie diende verschillende keren klacht in bij de politie. Frank Morton had een ziek hart, is doof en kan niet spreken sinds zijn tweede en had vroeger nog nooit problemen gehad. Nadat hij de jongen had aangevallen nam hij contact met zijn zoon en vroeg hem om de politie te bellen. Morton die gearresteerd werd verklaarde aan de politieofficieren dat hij dacht dat de jongen die hij had gestoken ook betrokken was bij de aanval op zijn zoon. Morton bekende dat hij de jongen heeft verwond en kon een gevangenisstraf tot 5 jaar krijgen. Maar meer dan 100 personen vertelden in een petitie dat Morton een goed mens is en dat hij in de dovengemeenschap hoog aanzien geniet. Zijn verdediger, Gavin Doig, zei: “ Dit is een ernstig misdrijf, gepleegd door een goed mens die tot het uiterste werd gepest.” Tot de politie had Morton gezegd: “O God, ik heb het mes erin gestoken, ik heb een fout begaan.” Ook de rechter hield rekening met verzachtende omstandigheden. Een groep jongeren had hen jarenlang gepest en aangevallen. De rechter , David Hodson zei dat hij de straf niet kon doen verdwijnen omdat er met een mes gestoken was, en dat is toch ernstig. Maar de speciale omstandigheden leiden ertoe dat de straf van 9 maanden voorwaardelijk blijft gedurende twee jaar. Dit betekent dat Morton niet naar de gevangenis moet, maar tijdens die 2 jaar mag hij niet meer in de problemen komen. Het is spijtig dat het zover moet komen. De rechter bepaalt ook hoeveel schadevergoeding Morton aan zijn slachtoffer moet betalen.
De politie zegt dat de overlast in sommige wijken heel erg is. Grote groepen jongeren komen tot laat in de nacht samen en drinken alcohol op straat en maken veel lawaai.

Man en vrouw overvallen in Calais, Noord-Frankrijk.

Een koppel doven is zondagmorgen aangevallen in de Grande rue in Petit-Courgain, een voorstad van Calais in Frankrijk. Het is een klein straatje dicht bij het ziekenhuis dat de mensen gebruiken om naar het centrum van Calais te gaan. De man, 48 jaar oud liep naar zijn auto aan de arm van zijn vrouw, 42 jaar oud en moder van een dochter van 22. Het was ongeveer 6 uur toen hij aangevallen werd door 2 migranten op weg naar Engeland. De twee mannen vielen daarna ook zijn vrouw aan, die ze verkracht hebben onder bedreiging van een mes. Eén van de aanvallers, geboren in Oost-Afrika en die al bekend is bij de politie onder 3 verschillende namen is woensdag opgepakt in Calais in het voedselverdeelcentrum. Hij is gearresteerd. Zijn compaan is nog op de vlucht.Het dove koppel had hen herkend op foto’s van mannen die vroeger al door de politie zijn opgepakt. De sluiting van het opvangcentrum in Sangatte in december 2002 waar al de vluchtelingen op weg naar Groot-Brittanië werden gegroepeerd heeft niets opgelost. In Groot-Brittanië moet je nog altijd geen identiteitskaart hebben.
De familie L is in choc. Hun gezicht staat vol builen en wonden. Het gezin is getekend door het lot. Van de 5 kinderen zijn er 3 doof geboren. Eén van de dochters is van kanker overleden toen ze 39 was. De vader, een bouwvakker, is ook overleden.
“Ik heb mijn hele leven gevochten voor mijn gehandicapte kinderen, maar dit is te veel. Ik kan mijn kinderen alleen maar omringen met mijn liefde om hen te helpen deze laffe beproeving te boven te komen”. Dat zegt de 71-jarige moeder van het slachtoffer. “ Mijn dochter en mijn schoonzoon voelden zich achtervolgd en werden door de aanvallers ingehaald. Nu moet de dochter een behandeling van 3 maanden volgen om te kijken of ze niet door aids is besmet. Het enige positieve is dat het een goed huwelijk is, alhoewel ze allebei van een uitkering voor gehandicapten moeten leven. Want in Frankrijk is 1 op 2 doven werkloos.