28-10-2006


Dovencultuurdag in Vlaanderen



Donderdag 26 oktober ging in het St.Gregoriusinstituut de eerste Dovencultuurdag door. Meer dan 200 kinderen van alle Vlaamse dovenscholen namen deel aan deze manifestatie. Met hun begeleiders kwamen ze van Brugge, Hasselt, Antwerpen, Berchem en Woluwe naar Gentbrugge afgezakt. Georganiseerd door de werkgroep dovencultuur van het CORA en voornamelijk gedragen door de dove leden van die werkgroep werd het een dag van spel, lachen, gebaren en samenzijn.
Er is een nieuwsitem op het AVS-nieuws van donderdag 26 oktober.

http://www.avs.be/donderdag.html#6319

25-10-2006


John Brewster; een dove artiest die niet blind was voor de sterfelijkheid van kinderen.


Kunnen we aan de doeken van een schilder zien dat hij doof is? Communiceren de onbeweeglijke, passieve modelen de stilte van de portraitist? Een prachtige reeks schilderijen in het American Folk Art Museum gemaakt door John Brewster Jr.(1766-1854), een dove schilder van het menselijk aangezicht, laat uitschijnen dat de handicap van de artiest hem een speciale toegang gaf tot het innerlijk leven van zijn onderwerpen. Misschien. Het werk zelf is van belang, tegelijkertijd onvangbaar en konkreet, echt van deze wereld, en met toch een suggestie van eeuwigheid.
Brewster werd geboren in een redelijk welstellend milieu, afstammeling van een puriteinse familie uit New England. Zijn meest productieve periode viel in de periode dat de republiek nog in zijn kinderschoenen stond. Hij stond ten dienste van de welstellende handelaarsfamilies die het Amerikaanse ideaal voortstuwden.
Hij begon in 1890 en de daarop volgende jaren zocht hij zijn weg van Connecticut, over Maine, Massachusetts en het oosten van de staat New York op zoek naar opdrachten om portretten te schilderen. De mensen die hij schilderde hadden veel gemeen. Het waren overtuigde burgers, en in zijn weergave straalt hun rijkdom van het doek af. Je ziet het in de snit en de stoffen van hun donkere, strenge zwarte pakken en sneeuwwitte kragen.
James Prince, een goed boerende handelaar met thuisbasis Newberryport, Mass. , ontspant zich als een ontwikkeld heer, samen met zijn jonge zoon. Achter hem een schap met in leer gebonden boeken die de man zijn stand en ambities tonen. Hij heeft een air over zich van welwillend amusement, zonder zelfgenoegzaam te zijn. De jongen gelijkt uiterlijk op zijn vader maar zijn trekken zijn zonder expressie, alsof hij nog wacht op de nodige ervaring.
Kinderen waren de specialiteit van Brewster. Zowel jongens als meisjes staren de kijker ernstig aan. Hun kleine gestaltes gehuld in wijde jurken. Eén meisje heeft een mandje met aardbeien vast in haar vuistje, en een straaltje rood fruit drupt op haar andere hand. Haar kat ligt aan haar voeten en een groene weide strekt zich uit in de verte. Ze is Betsy Brewster, de half-zus van de schilder, vereeuwigd in 1800 als een kleine Eva in een Amerikaanse hof van Eden.
Haar minder fortuinlijke zus Sophia staat voor een donker veld met een zakkende zon achter haar hoofd. Sophia stierf datzelfde jaar toen ze 5 was, en waarschijnlijk schilderde Brewster haar portret na haar dood. Het straalt verdriet uit.
De alledaagsheid van kindersterfte hangt als een donkere wolk over deze stralende tentoonstelling. Brewsters kinderen spelen nooit of zien er ook niet als een deugniet uit. Kleine engeltjes in spe. Ze beschouwen bedenkelijk de verrassing die hun lot zal zijn.
Francis O.Watts met zijn rode kaken heeft een vogel op zijn wijsvinger zitten. In zijn andere hand houdt hij een blauwe draad vastgemaakt aan de poot van de vogel zodat de vogel niet kan ontsnappen. Het is een mooi beeld met een diepere betekenis; de vogel is de ziel van het kind, momenteel nog aardgebonden, maar klaar om hemels te zijn.
Of het doofzijn van Brewster er nu iets mee te maken had of niet, maar de artiest muntte uit in het uitlokken van oogcontact en het vastleggen van een relatie met degenen die hij schilderde. De onderwerpen van Brewster stralen een buitengewoon hoog niveau van intensiteit uit, en hij had blijkbaar het talent om die intensiteit op te zuigen met al zijn bruikbare zintuigen.

A DEAF ARTIST IN EARLY AMERICA: THE WORLDS OF JOHN BREWSTER JR. Tot 7 januari in het American Folk Art Museum, ‘( W.53rd St. Manhattan)

http://www.newsday.com/entertainment/arts.ny-etart4918684oct06,0,453163.story?coll=ny-arts-headlines

24-10-2006


In het gebarencafé begrijpt de kelner alleen wat hij ziet!


Het is een uniek dafé in de wereld. In Parijs, in het Café Signes zijn de 3 kelners en de 3 keukenpieten doof. Nergens anders op de wereld bestelt men zijn maaltijd met zijn handen. De dagschotel kost 7,5 euro en het menu is aan 12,50 euro. In de hoofstad is dit goedkoop.De Café Signes staat hoog genoteerd in de gids ‘Paris pas cher’. Het verdient wel 3 sterren als het op durf aankomt. Het café is open sinds 2003 en straalt van het licht, alle deuren zijn in glas. Ook de bar is open en zichtbaar. Alles is erop berekend dat iedereen in het café met elkaar kan gebaren. Maar de meeste bezoekers weten daar niets van. Je komt binnen met grote honger en je verlaat het café verzadigd en je hebt een taal bijgeleerd.
Glimlachend komt de dove kelner aan je tafel. En op een mirakuleuze wijze begrijp je hem. Een wit boekje leert je het alfabet van de gebarentaal. Biefstuk friet bestellen is kinderspel. Je moet je gespreide vingers door elkaar slaan en het werkt. De kelner komt terug met frieten. Klop tweemaal met je vuist op tafel en je zegt ‘smakelijk’ in doventaal.
Zo verloopt alles goed en snel in het restaurant. Alsof er niets aan de hand is. En toch is al het personeel doof. Ze spreken niet. Toch werken ze als echte chefs. Ze letten op de groene lampen op het plafond en op de trillers aan hun broeksband. Eén trilling betekent; het is klaar, twee trillingen: haast je. Drie? Je bent ontslagen. Grapje lacht de bazin: Francine Daude.
Ze werkt voor een hulpcentrum voor doven. 20 jaar geleden openden we het eerste centrum maar het café is een betereC plaats om te tonen wat doven kunnen. Normaal zie je ze niet . Doofheid in Frankrijk is nog een beetje een ghetto.
Het Café Signes draait op 50 maaltijden per dag. Het is leefbaar. Het beantwoordt aan zijn eerste doel: mensen in de maatschappij reintegreren, maar ook de ogen openen voor de gewone man. Er zijn duizenden mensen die de wereld alleen maar zien door wat ze opnemen met hun ogen. Absolute stilte is een verschrikkelijke muur.
Met een dove persoon praten herinnert de horenden aan de essentie van het leven. Als je niet naar een dove kijkt bij het praten, dan negeer je hem. En hij of zij heeft het gevoel van niet te bestaan. En eigenlijk geldt voor horenden hetzelfde.
Je verlaat het Café Signes met een vol gevoel en het hoofd vol goede voornemens. We hebben vaste klanten die hier komen om zich te herbronnen. Buiten in de drukte kan je dan met een glimlach terug naar je dagtaak.

Bron: Ouest-France: 13/10/2006 à Paris

23-10-2006


Doof-blinde man verrast door snelheidsboete.


Martyn Styles zei dat hij op de school van zijn zoon was toen de auto met zijn nummerplaat geflitst werd zo’n 320 km daar vandaan.
Toen de boete toekwam kon hij de brief natuurlijk niet lezen en gaf de brief aan zijn vrouw. Ze was zeer verbaasd en kon het niet geloven.
De politie verzekerde hen dat ze niets te vrezen hebben als het een vergissing is.
De politie heeft wel fotografisch bewijs dat de auto van M.Styles, een Renault Scenic, aan een snelheid van 36 mijl reed in een zone waar 30 mijl geldt. De boete bedraagt 60 pond en 3 punten van zijn rijbewijs. Normaal rijdt zijn vrouw met de auto, want Martyn heeft zelf natuurlijk geen rijbewijs.
Alles komt wel in orde, maar toch is Martyn Styles bezorgd, want dit is weer een geval van nummerplaatfraude. Iemand met hetzelfde model auto heeft zijn nummerplaat nagemaakt en denkt zo te kunnen doen wat hij wil zonder gepakt te worden.

http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/england/6077530.stm

19-10-2006


Het mooie verhaal van Sophie, Miss Limousin 2007.



Voor het eerst in de geschiedenis van de Missen is een jonge dove vrouw verkozen om haar streek te vertegenwoordigen. Heel jong, heel mooi en heel doof. Ze won van 10 andere meisjes.Ze heet Sophie Vouzelud, is 19 en komt uit St.Junien in de Haute-Vienne. Ze is verkozen tot Miss Limousin 2007. Ze is groot, mooi, heeft bruin haar en groene ogen. Ze heeft veel troeven, maar ook een handicap. Ze is doof en praat dus ook anders. Maar ze heeft zich zonder stress en complexen voorgesteld en… ze heeft gewonnen. Ze werd gesteund door haar familie en door Valérie, haar logopediste. Volgende stap: de wedstrijd voor Miss France 2007. Haar andere projecten: ze wil mannequin worden.

Bron: France3

17-10-2006


Dove jongen doet zijn verhaal van de brand





Als je ziet wat er overblijft van het huis van de familie Kearns in Vallejo, dan is het feit dat de 13-jarige Hobart Kearns dit overleefd heeft toch verbazingwekkend. Zwartgeblakerde ramen en de voortuin vol met afval van de brand.
“Toen ik het telefoontje kreeg van de buren dat mijn zoon nog in het huis was,” zei Ronald Kearns, de vader dan zei ik aan de buren:”Doe wat je kan om in het huis te gerakend.”
Met de hulp van een tolk zegt de jongen dat hij beneden was toen hij rook gewaar werd. Het was donker en ik kon het vuur zien. Ik liep toen naar boven naar de badkamer. Door de rook voelde hij zich gevangen:”Mijn ogen gingen steeds open en dicht en ik voelde me slaperig, maar ik bleef bidden tot God, a.u.b. God, a.u.b. God.”
Zijn buur hoorde hem ook op de muur slaan en zag hem tenslotte voor het raam staan schreeuwen op hulp.
Zijn ouders hadden hem die avond het vertrouwen gegeven om alleen thuis te blijven. Hij moet tenslotte zelfstandig worden. Daarom gaat hij ook naar een dovenschool in Fremont.

http://www.news10net/storyfull2.aspx?storvid+20728

15-10-2006


Dove jongen gered uit huisbrand.


Vallejo (Californië-VS). De brandweer van Vallejo redden een 13 jaar oude dove jongen uit zijn brandend huis. Vrijdagnacht klom een brandweerman op de ladder naar een raam op de tweede verdieping, zwierde de jongen over zijn schouder, en droeg hem naar veiliger oorden.
“Dit is voor ons dagelijkse kost, alhoewel het niet altijd zo dramatisch is”, zegt William Tweedy. “Het voelt altijd goed als we iets kunnen doen.”
Het vuur begon toen een koolmonoxide detector ter grootte van een rookalarm van het plafond viel, recht in een halogeenlamp die voor één of andere redenen op de grond stond.
De hitte van de lamp was voldoende om het plastiek van de detector te doen ontbranden.
De brandweer wist dat er een kind in het huis aanwezig was. Ze kregen de oproep om 11 over 9 van een buur en rukten om 15 over 9 uit. De brandweer in Vallejo is uitgerust met een computersysteem dat hen waardevolle informatie geeft over de bewoners van de plaatsen waar ze naartoe gaan, dat kan een blinde persoon zijn of iemand die in een rolstoel zit. In dit geval dat er een dove jongen woonde.
De 13-jarige jongen was alleen thuis en gedroeg zich zeer verantwoordelijk. De buur vertelde aan de dispatcher dat ze de jongen konden zien staan aan een raam op de eerste verdieping en van bij hun aankomst konden de brandweerlui hem daar zien staan. Beneden was het al één vuurzee en dikke zwarte rook kwam uit de ramen. Kapitein Michael Lionel klom op de ladder, gooide het muggenraam uit het kozijn en trok de jongen in veiligheid. De jongen werd ter plaatse behandeld voor rookinhalatie en daarna naar het ziekenhuis gebracht. Nochtans was het huis uitgerust met rookdetectors en zijn ouders hadden een aanvraag gedaan om rookdetectors te krijgen met flitslicht voor hun zoon, de enige dove in het gezin. Langs zijn moeder om, die voor hem tolkte, gaf hij te kennen dat hij dankbaar en blij is. De ouders zijn opgelucht dat hij gered is. Alles wat ze verloren kan vervangen worden. Hun zoon niet.

http://sfgate.com/

Tientallen protesteerders gearresteerd op vraag van de President van Gallaudet.


De campuspolitie arresteerde tientallen studenten die protesteerden in Gallaudet vorige nacht. Ze willen de universiteit terug open na een 3 dagen durende sluiting. Dit alles heeft opnieuw te maken met de aanstelling van een nieuwe president-rector.
Kort na 21 uur begon de politie studenten weg te slepen die de ingang blokkeerden. Ze scandeerden en gebaarden:”Dit is onze school!” Tegen ’s morgens waren er 80 gearresteerd. De politie deed dit op vraag van rector King Jordan en ze werden bijgestaan door tolken in orange jassen.
De arrestaties zijn het resultaat van een bittere discussie die in mei begon. Het gaat over de aanstelling van Jane Fernandes die ingaat in december. De studenten vinden haar afstandelijk. Sommige minderheidsgroepen zouden over het hoofd gezien zijn en de studenten vragen dat ze zou aftreden.
Ze weigert. Ze vindt dat ze het doelwit is van extremistische studenten. En gisteren zei ze:”Dit heeft lang genoeg geduurd.”
Van zodra de arrestaties begonnen stuurden de omstaanders tekstberichten rond om andere dove studenten te verwittigen. Ze begonnen ook geld op te halen om de gearresteerden hun borgtocht te betalen. Sommigen gaven één, vijf of tiendollar biljetten.

13-10-2006


Doofblinde man roeit op het Union Kanaal.


De doofblinde Michael Hamilton-Anderson wil roeien om anderen bewust te maken dat er ook doofblinde mensen zijn die iets kunnen presteren. Michael is 65 jaar oud en geeft al zijn sponsorgeld aan de Doofblindenvereniging van Schotland die 700 leden telt. Er zijn ongeveer 5000 doofblinde Schotten, en Michael hoopt dat zijn roeimarathon van 34 mijl niet alleen de mensen aanzet tot nadenken over de moeilijkheden die ze moeten overwinnen, maar ook bewijzen dat ze nog iets kunnen, zeker als ze de juiste steun krijgen. Michael krijgt die steun van David Plank, die al een hele tijd heeft getraind met Michael. Michael heeft nog geroeid op school, maar dat is 40 jaar geleden. Na school stopte ik met roeien, en langzaam verloor ik mijn zicht en mijn gehoor. Ik doe het ook om een depressie van me af te houden en te tonen wat doofblinden nog kunnen. Michael, zoals alle doofblinden, is volledig afhankelijk van zijn tastzin om te communiceren en om zich te oriënteren.

http://www.bbc.co.uk/2.hi.uk_news/scotland/tayside_an_central/6043736.stm

12-10-2006


Dove brandweerman vervult zijn droom.


Een dove jonge man liet zich door zijn doofheid niet tegenhouden om vrijwillige brandweerman te worden. Matthew O’Brien legde de eed af als brandweerman bij het korps van Lower Chichester in Delaware, VS. O’Brien is één van de 15 gekende dove brandweermannen over heel Amerika. Matthew schreef een essay over de geschiedenis van de brandweer en hij kreeg de sleutels van de kazerne en zijn eerste penning.” Ik voel me werkelijk goed en ben blij dat ik lid ben van de brandweer”, vertelt Matthew via zijn moeder die tolkt voor hem. Al bijna van bij zijn geboorte wou Matthew brandweerman worden, maar zijn ouders waren steeds bang hem te moeten zeggen dat dit niet zou kunnen. “Het is hun taak om mensen te helpen en het is dat wat ik wil doen”, zegt hij in gebarentaal. Voorlopig blijft hij taken uitvoeren in de kazerne tot een paar van zijn collega’s gebarentaal geleerd hem om te kunnen communiceren met hem in gevaarlijke situaties. Alle personeelsleden zijn bereid gebarentaal te leren. Zijn naamplaatje hangt fier boven zijn uitrusting en voor zijn geliefden is hij nu al een held, nog voor zijn eerste brandalarm. Hij is een voorbeeld voor anderen en in gebaren heeft hij een boodschap voor iedereen die een doel heeft in het leven. “Ze moeten ook hun dromen volgen.”

Bron: http://cbs3.com/topstories/local_story

11-10-2006

Hersenstamimplantaat bij dove kinderen.



In opdracht van de Duitse Dovenvereniging onderzocht Karin Kester de wetenschappelijk nog niet erkende maar toch in Duitsland geplande hersenstamimplantatie bij dove kinderen.
Haar bevindingen staan op www.kestner.de . Ze waarschuwt voor de gevaren die zulk een ingreep inhouden.
“We kunnen slechts gissen naar de risico’s, omdat er geen lange termijnonderzoeken, zelfs geen middellange onderzoeken zijn gedaan. Er is ook geen documentatie over de kinderen die in Italië al geopereerd zijn” schrijft Karin Kestner als antwoord op vragen van de oudervereniging van de Duitse Dovenvereniging. Als er een kind na of tijdens de operatie sterft kan dit niet ongedaan gemaakt worden. Heeft het kind schade opgelopen na de operatie dan is die niet meer te repareren, waarschuwt Kestner.
Een doof kind kan ook met zijn doofheid een goed, tevreden en gelukkig leven leiden. Het kan met gebarentaal, met leren spreken, met liplezen en de gave om beter waar te nemen dan horenden, leven, werken en zich een toekomst verzekeren.
Kestner doet een beroep op het geweten en de ethiek van betrokken dokters die de omstreden methode van hersenstamimplantatie in overweging nemen.

Bron: http://www.kobinet-nachtrichten.org

10-10-2006


Brandweerwagen botst tegen auto dove man .



Maandag 9 oktober, 2006 Riverside.

Een brandweerwagen op weg naar een interventie botste tegen een auto bestuurd door een dove man op het kruispunt van Riversie en Merrillavenue.
Officier Matt Parrish vertelt dat de bestuurder van de Honda Civic stond te wachten voor het rood licht om links af te slaan op Merrillavenue terwijl de brandweerwagen met flitsende lichten en volle sirenes kwam aangereden. Omdat al de baanvakken richting noord bezet waren reed de brandweerwagen op het linkerbaanvak.
De bestuurder van de auto die volledig doof is hoorde de sirenes niet. Het licht sprong op groen en hij begon links af te draaien vlak voor de brandweerwagen.
De bestuurder van de brandweerwagen probeerde hem te ontwijken maar raakte de Honda op de zijkant. De voorbumper van de Honda werk afgerukt en de brandweer kwam tot stilstand net tegen een brandkraan. Net niet snel genoeg om de kraan af te rukken.
De bestuurder van de Honda, Harold Levy, 58 jaar en doof, zei dat hij op weg was naar spullenhulp om een paar dingen af te zetten.
“Nog een geluk dat ik niet gewond ben”, schreef hij in een notitieboekje, en hij wees daarbij op de spullen die in zijn auto verspreid lagen.

09-10-2006


Doofheid het hoofd bieden





Van zodra ze wist dat haar zoon van 5 maanden doof was dacht Sandra Ferguson:”Waarom gebeurt dat met mij? De aarde stond stil.”
De jonge moeder en haar partner doorliepen een heel gamma van emoties.”We vroegen ons af:”Zeg me dat het niet waar is!” Er waren de schuldgevoelens, het verdriet, we keerden ons in onszelf. Ik kwam niet meer buiten. Ik zong niet meer voor mijn zoon? Wat nut had het? Nu weet ik dat je dat toch moet doen, het visueel contact ontwikklen, praten van aangezicht tot aangezicht.”

De doofheid van Mathis werd door tests bevestigd.”Ik had lichte twijfels. Mijn moederhart twijfelde, maar onvoldoende om iemand te consulteren. Ik liet mijn sleutels klingelen aan zijn oor, ik knipte met mijn vingers. Maar de kinderarts stelde me gerust.” Ondanks het feit dat er doven in de familie zijn. Uiteindelijk is het een nicht, wiens zoontje van 18 maanden ook de diagnose ‘doof’ had gekregen die me zonder verder uitstel doen handelen heeft.
Na de schok kreeg de strijdvaardigheid van de ouders de overhand. Ze besloten om hun zoon alle kansen te geven. “Omdat hij zou kunnen praten en communiceren met de mensen en omdat hij in een normale omgeving zou kunnen werken.”
Op negen maanden had Mathis een hoorapparaat. Moeilijk om te verteren voor de trotse ouders. Bang voor de reacties van de anderen. De moeder geeft het toe. “Ik heb hete tranen geschreid.”
Maar het kind zette plots grote ogen op omdat het geluid hoorde. Hij begon ook te praten. Op zijn 4 jaar is hij naar een orale school gestapt. De ouders blijven hem thuis stimuleren. Mathis doet aan karate. Met zijn mama gaat hij naar de winkel en naar de bibliotheek. Daar zit hij met luide stem te lezen.
Het kind houdt van muziek. Hij kan het tempo makkelijk volgen.
Onlangs kreeg Mathis een digitaal toestel waarmee hij meer subtiele geluiden kan horen en ook geluiden die verder af zijn, zoals regen op het dak van de auto of een krekel in het veld. Het apparaat verbeterde ook zijn uitspraak.
“Je moet niet wachten om bij een dokter te gaan als je instinct je iets wil zeggen,” verwittigt de moeder ons nu. Het kind zal meer kansen op slagen hebben. De taal ontwikkelt zich in de eerste levensjaren. Men kan die achterstand niet meer inlopen. Men kan altijd later nog gebarentaal leren.
“Je moet nooit beschaamd zijn om over de doofheid van je kind te praten. Je weet nooit wie met nuttige informatie komt aandraven.”

Bron: http://www.cyberpresse.ca

01-10-2006


Doven in de Amerikaanse stad Rochester hebben heel wat redenen om een feest van het leven te maken.


Het voorbije jaar werden de inwoners van Rochester overspoeld met verhalen over de problemen in de streek. Jobverlies, hoge belastingen, misdaad en jonge bedrijven die hun deuren sloten.
Toch hebben de organisatoren van de Doofbewustzijnsweek in Rochester, die doorging in de week van 24 tot 30 september, een hele lijst kunnen opstellen met positieve punten voor dove mensen in Rochester.
Rochester is de vestigingsplaats voor het Nationaal Technisch Instituut voor de Doven en van de Rochester School voor de Doven.
Heel wat werkgevers zoals RIT, de Universiteit van Rochester, Eastman Kodak en Xerox nemen gemakkelijk doven in dienst.
In Monroe, een deelstaat van Rochester, worden de meeste cursussen American Sign Language gegeven aan leerlingen in het middelbaar en hoger onderwijs. Heel wat van die cursussen worden gegeven door dove leerkrachten.
Wekelijks worden er films vertoond met Engelse ondertitels, zodat dove mensen ook naar nieuwe films kunnen gaan kijken, in plaats van maanden te moeten wachten op de dvd met ondertitels.
Ondernemingen zoals Wegmans, HSBC Bank, Wal-Mart, Starbucks, McDonald’s en andere zijn aangepast voor doven.
In de streek zijn ook verschillende bedrijven die door doven geleid worden.
Er zijn veel mogelijkheden om aangepast onderwijs te volgen.
Voor veel culturele, sociale, politieke en gemeenschapsevenementen worden gebarentolken door de overheid ingeschakeld.
Er zijn veel dovenclubs en sociale activiteiten voor doven.
De nieuwsuitzendingen zijn ondertiteld via teletext en de kranten publiceren artikels die interessant zijn voor de dove gemeenschap.
Rochester heeft ook zijn eigen krant, Deaf Rochester News, geleid door en voor de dove gemeenschap.
In de ziekenhuizen zijn tolken, personeelsleden die kunnen gebaren en zelfs dove dokters.
Niet-dove vrienden, buren, collega’s en handelaars hebben de dovencultuur en –taal als een verrijking ervaren.

http://www.democratandchronicle.com

Blogarchief