24-02-2006



Mireille en Robert vierden hun 60-jarig samenzijn. Het ongelooflijke verhaal van de echtgenoten Mathé.

Vorige zaterdag vierden Mireille en Robert Mathé hun 60-jarig huwelijksfeest. Beiden doof namen ze weerwraak op het leven door buitengewone zaken te beleven. Mireille en Robert Mathé weren geboren in 1920. Op 13 mei 1945 trouwden ze in het 6de arrondissement van Parijs. Beiden doof doorkruisten ze de vorige eeuw met een vastberadenheid en een gedrevenheid die bewondering afdwingen. Robert Mathé is altijd een sportman geweest. Loopkampioen, bokser, wielrenner, volger, verzorger, masseur, en zelfs chauffeur van de beroemde bokser Georges Carpentier en ook lijfwacht van Jean-Paul Belmondo.

Op zijn 17de begon hij aan atletiek te doen. Als bokser vocht hij 40 kampen. Als wielrenner was hij verscheidene keren kampioen van Frankrijk bij de doven. In 1939 deed hij mee aan de 5de olympische spelen voor doven en wint de bronzen medaille op de 4 x 100 meter.
Zelfs onder water beweegt Robert Mathé zich als een vis in het water. De wereld van de stilte heeft voor hem geen geheimen. “Ik stond op de derde plaats op het podium van de Europese kampioenschappen onderwaterjacht.”
Om in het onderhoud van zijn familie te voorzien wordt hij tandtechnicus en is hij de eerste om tandbeschermers te produceren. Vervolgens wordt hij fotoreporter bij de sportkrant l’Equipe. Hij trainde en verzorgde de boksers Marcel Cerdan en Carlos Monzon. Hij was ook lijfwacht van Joséphine Baker, Michèle Morgan, Delon, Lino Ventura, Gabin, Bourvil, Fernandel en voor Jean-Paul Belmondo.
De meeste van die mensen zijn al lang overleden maar Robert ziet er nog goed uit.

Bron: Ouest-France

21-02-2006

Kleine stam doven leeft midden in de woestijn.

Jeddah – Zij horen misschien zelf niet, maar hun problemen zijn toch gehoord op de plaatsen waar het belang heeft. Een committee met vertegenwoordigers van alle ministeries en een dokter zullen de zaak onderzoeken van de mini-stam bestaande uit 3 dove families. Onlangs hoorde men van het bestaan van die mensen door een reportage in de Arabische krant Al Riyadh. De dove Arabieren leven en wonen al jaren in een oasis op 300 kilometer van Taif, in de Malawi-woestijn. Ze bekijken de levens- en de sociale omstandigheden die één geworden zijn met de eenzaamheid en de leegheid van de woestijn rondom hen. Twee van de hoofden van de families zijn broers, de derde is hun neef.
Het hoofd van de eerste familie is Jiddi bin Mishaan Al Otaibi, een vijftiger met zijn vrouw Muneer, dertig ongeveer. Ze hebben 9 kinderen tussen 2 en 12 jaar oud. De hele familie is doof. Hun kinderen zijn ongeletterd. Ze kunnen niet naar het speciaal onderwijs. Ze kunnen het niet betalen. Naar een gewone school gaan ze ook niet. De scholen zijn te veraf, 45 km in ruw terrein is niet niks.
De tweede familie telt 5 leden, ook allemaal doof, behalve de moeder. Hun kinderen zijn nog te klein om naar school te gaan.

Bron: http://www.khaleejtimes.com/Displayarticle

18-02-2006


Dove hond zoekt thuis

Hoe is het mogelijk dat zo’n lief hondje, levendig en aanhankelijk en al niet de juiste baasjes vindt alleen maar omdat hij doof is? De Italiaanse lezers worden aangespoord om dit bericht door te geven met foto om het lot van deze hond ter harte te nemen.
Er staat bij: het is maar een kleine hond, met lang wit haar, zacht als zijde, wit als sneeuw, hemelse kastanjebruine ogen en DOOF. Een zachte en levenslustige albino en als gevolg daarvan doof. Hij is maximum 2 jaar oud. Wel een beetje ‘onafhankelijk’ gedrag, als gevolg van zijn doofheid. Zijn toekomstige baasje zal een eigen taalstructuur met zijn hond moeten afspreken.
Wil je nog meer informatie contacteer: alessandra_biagianti@yahoo.it , want ik weet dat er mensen zijn die een dove hond hebben en er ervaring mee hebben.

Bron: http://dizlis.it:index.php/

17-02-2006


Lou Ferrigno, de Hulk uit de tv-serie, die doof is, herschoolt zich.

Het belangrijkste nieuws vandaag is natuurlijk dat de Vlaamse Gebaren Taal zal erkend worden door het Vlaamse Parlement.
Leuk is gewoon dat de vroegere Amerikaanse acteur Lou Ferrigno zich heeft herschoold op 54-jarige leeftijd. Hij ging daarvoor naar de politieacademie in Los Angeles. Voor de pers werd hij daar geprezen als één van de beste studenten. Spijtig voor hem staat erbij vermeld dat hij nooit sheriff kan worden omdat hij doof is. Ik ken geen details van de Amerikaanse wetgeving maar ik geloof dat de sheriff daar niet benoemd wordt maar door de lokale bevolking verkozen. Denk aan Arnold Schwarzenegger die verkozen werd tot gouverneur. Ferrigno is ook 2 keer kampioen bodybuilding geweest!
In elk geval is het positief voor Lou zelf. Ik was een grote fan van hem toen hij de rol van Hulk speelde naast Bill Bixby in de tv-serie, De Hulk. Ik stond er toen niet bij stil dat die acteur doof kon zijn. Hij had ook geen sprekende rol. Later las ik hier en daar in de roddelcolums dat hij na zijn rol van Hulk niet meer aan het werk raakte en daardoor aan lager wal was geraakt. Drank en drugs. Dit is waarschijnlijk de reden dat er nu zo uitbundig wordt bericht over iemand die zich succesvol heeft herschoold.Hij wil zich nu speciaal inzetten voor kinderen met drugsproblemen. Hij treedt in de voetsporen van zijn vader die ook agent was.

16-02-2006


Dove student verslaat regering.

Een dove tiener won een belangrijk anti-discriminatieproces tegen het departement onderwijs van de deelstaat Victoria in Australië, nadat hem een doventolk voor in de klas was geweigerd. De jongen zijn moeder die ook doof is had klacht ingediend omdat hij sommige klasactiviteiten niet kon volgen en de school hem dus niet het gepast onderwijs had gegeven.
Dylan is doof en communiceert met Auslan, de enige erkende gebarentaal in Australië.
Maar tijdens zijn 3 jaar in de lagere school in Pearcedael kreeg hij les van 8 verschillende leerkrachten en tolken. Geen een van hen kon Auslan vloeiend gebruiken. In de plaats kreeg hij les in gesproken Engels, of Engels met gebaren of vingerspelling. Hij voelde zich daardoor vernederd, gestresseerd en begreep niet wat er in de klas gebeurde.
Zijn moeder , Robyn, die ook doof is , legde klacht neer in zijn plaats in 2003. Zij wou gewoon gelijke rechten voor haar zoon, en voor alle dove kinderen. Wij willen dat de regering tolken voorziet als er geen leerkrachten zijn die gebaren kennen.
Het departement van onderwijs had beter de 500.000 Australische dollars gebruikt om een programma te voorzien om leerkrachten Auslan te leren, voor tolken en voor schrijftolken. De uitspraak houdt in dat dove kinderen het recht hebben op alle nodige hulp om in het onderwijs te kunnen volgen.

http://www.starnewsgroup.com.au/story/10297 door Alison Noonan

15-02-2006


Zwaar doof!

Andréane Gagné, studente aan het Cégep van Saint-Félicien in Canada is een voorbeeld van moed, doorzettingsvermogen en positieve uitslagen. Hier samen op de foto met haar tolk Brigitte Larouche en Gilles Lapointe , pedagogisch directeur.

Andréane studeerde voor boekhoudster. Ze ziet er niet anders uit dan de andere studenten, maar ze is wel bilateraal doof. Vanaf haar geboorte is ze van de horende wereld afgesloten. Toch functioneert ze in diezelfde horende maatschappij. Ondanks de vele moeilijkheden die ze moest overwinnen is haar schoolloopbaan heel speciaal. Pas op haar vierde ging ze voor het eerst naar school. Vanaf haar vijfde kreeg ze van de schoolcommissie van het departement een universitair geschoolde tolk. Gedurende de lagere school en het middelbaar kan ze zich handhaven in de middenmoot. De hele tijd neemt ze haar tolk mee. Ze werkt hard maar ervaart dat ze toch nog dubbel haar best moet doen en nog tijd over houden om taken thuis te maken .
In mei 2006 studeert ze af. Er moet gezegd dat zowel de directie als de leerkrachten door hun grote openheid, aanpassing en medewerking alles in het werk stelden om haar te helpen. Als gevolg daarvan stelde de school zich open voor andere jongeren met beperkingen, dyslectici bijvoorbeeld die nu ook speciale assistentie krijgen

Bron: http://www.lbr.ca/

14-02-2006


Kleintje niet meer helemaal doof.

Guillaume is doof geboren, maar kreeg pas de diagnose ‘doof’ toen hij 13 maanden oud was. Op zijn 17 maanden kreeg hij een cochlaire implant. Vandaag is hij 6 en volgt hij gewoon lager onderwijs. Maar de aanpassing aan zijn apparaat was lang en intensief. Bij zijn geboorte hadden zijn ouders er gewoon niet bij stil gestaan om hem te laten testen. Er moet trouwens voor de test betaald worden en er was nog nooit iemand in de familie doof geweest.Er waren alleen slaapproblemen toen hij klein was. Achteraf te begrijpen want toen hij wakker werd zag hij niets en hoorde ook niets. Dit is voor een baby heel stresserend. Achteraf blijkt dat beide ouders drager zijn van een recessief gen dat generaties lang verborgen was gebleven. Zoals alle andere babies die een zintuig missen ontwikkelde hij een gevoel voor andere vormen van informatie: luchtverplaatsingen, gezichtsuitdrukkingen, trillingen…Kwam daar nog bij dat hij heel levendig was. Hij brabbelde al vlug, en zei papa en mama zoals andere kinderen van zijn leeftijd. Hij probeerde zelfs al klanken na te bootsen zoals zijn vriendjes uit de crèche en had op zijn manier geleerd om te liplezen. Het duurde tot wanneer een hele batterij kookpotten op de vloer viel tijdens het middagdutje van de kinderen in de crèche dat men zeker wist dat hij doof was. Iedereen was wakker behalve Guillaume die gewoon bleef doorslapen. In de UCL te Brussel werd hij als doof gediagnostiseerd en zei men dat er geen hoop was op verbetering. Dus kreeg Guillaume een implant en jarenlange intensieve training aan een tempo van 3 sessies per week. Ondertussen leren zijn ouders ook wel gebarentaal.
Guillaume had het geluk om vroeg geimplanteerd te worden . Vandaag is het Frans zijn moedertaal en voor kinderen die later geimplanteerd worden blijft dat dikwijls gebarentaal, zelfs als ze half-horenden zijn.
Dit gezegd zijnde verdwijnt Guillaume terug in de wereld van de stilte als zijn implantaat afgekoppeld wordt als hij gaat slapen, zwemmen, in bad gaat of als het apparaat defect is of als de batterijen leeg zijn. Op die momenten schakelt hij over op gebarentaal. Maar hij voelt zich toch meer horend dan doof. Op die momenten sluit hij zich wel heel erg af en wordt hij een ander jongetje. Guillaume zit nu met succes in het eerste studiejaar, maar de moeder benadrukt toch dat dit het resultaat is van intensief teamwork en een race tegen de tijd.
Tot slot raadt de mama toekomstige ouders aan hun spruit zo vlug mogelijk te laten testen om geen kostbare tijd verloren te laten gaan.

Bron: http://www.lalibre.be/

13-02-2006

Oppositiepartij stelt voor om SMS-berichten kosteloos te maken voor doven.

Budapest, 12 februari. De kleine oppositiepartij Democratisch Forum (MDF) stelt voor dat providers de doven zouden toelaten om 300 tekstberichten per maand gratis te laten versturen.
Dit voordeel zou de communicatie tussen doven en slechthorenden zeker bevorderen zonder hun budget al te zeer te belasten. De providers zouden er geen al te groot verlies door lijden. Dit is een voorstel van Karoly Herenyi, getolkt door Tamas Nagy, zelf ook een MDF-kandidaat voor de komende verkiezingen.
In Hongarije zijn ongeveer 60.000 doven, een 0,6 procent van de bevolking. De partij heeft het moeilijk om boven de kiesdrempel van 5 % te komen om zetels te winnen in het nationale parlement.

Bron: http://english.mti.hu/

Eigenlijk zou dit voorstel in Vlaanderen en Nederland navolging mogen krijgen!

12-02-2006

Harlan Lane had gelijk.

Weet je niet wie het is, lees dan zijn boek: ‘The Mask of Benevolence’.(nog niet in het Nederlands)

Op een Amerikaanse weblog vond ik dit heel interessante stukje.
In de klas discussieerden we over verscheidene artikels en proefschriften over dovencultuur en taal. Eén van de proefschriften was getiteld:’Deafnicity’(een woordspeling of taalgrap, een samensmelting van Deaf en Ethnicity, tot welke mensengroep je behoort.)
De leerkracht zei dat het proefschrift waarschijnlijk geschreven was door een dove persoon in een horende hogeschool. Normaal staat een begeleider niet toe dat en proefschrift een titel heeft met een taalgrap erin Dat was voor hem een bewijs van paternalisme; men heeft lagere verwachtingen voor een dove in een horende omgeving. Doven kunnen zich permitteren wat horenden niet kunnen. Of nog anders gezegd, positieve discriminatie.
De schrijfster bedenkt: “Wat ben ik blij dat ik op Gallaudet studeer. Hier gebeuren zo’n zaken toch minder.”
Mijn leerkrachten zijn zowel streng als behulpzaam en ze laten me zeker niet toe om me te verstoppen achter mijn doofheid. Ik volgde bijvoorbeeld een cursus over klankleer. Mijn taak was om een woordenlijst om te zetten in fonetisch schrift. Ik deed mijn best, maar ik ben natuurlijk doof en zou niet weten hoe die woorden klinken, en ik gaf het werk af. Ik mocht herbeginnen. Ik kloeg erover dat ik die taak niet kon maken omdat ik doof was. Ze zei dat ik de taak toch moest maken, ik moest maar een woordenboek gebruiken of het aan een horende persoon vragen. Ik was kwaad maar maakte de taak toch met behulp van een woordenboek. Toch begreep ik niet wat voor nut dit voor mij kon hebben.
Maar nu begrijp ik dat ik gewoon een gelijke behandeling kreeg. Ik raakte er niet zomaar vanaf omdat mijn oren alleen maar als versiering dienen.
Paternalisme is waarschijnlijk nog slechter voor een dove dan de regelrechte betutteling door horenden omdat het verborgen zit achter een masker van behulpzaamheid en begrip maar het stinkt naar medelijden en lage verwachtingen.

Blog op www.xanga.com. Auteur: Elisa Abenchuchan

11-02-2006


Doof zijn schrikt de meisjes van de Samuell-school niet af om te basketten


Het meisjesbasketbalteam van de Samuell school was aan het oefenen en coach Jeannine Gambles blaft letterlijk instructies in het rond. Beginners Keisha Mckeever en Kenecia Jackson luisteren niet direct. Dit betekent niet dat ze niet gehoorzamen. Dat wordt duidelijk als ze enkele ogenblikken later toch naar de aangewezen plek lopen nadat ze de gebaren gezien hebben van de tolk Connie Miller die naast de coach staat. Mckeever is doof geboren, Jackson is doof vanaf haar 2de. Ze kunnen liplezen, maar nu staan ze te ver van de coach en konden niet zien wat ze zei. Bij de training kunnen we stoppen om zeker te zijn dat we de richtlijnen verstaan hebben, maar in wedstrijden is het moeilijker. De coach vindt het geen probleem. Doof zijn is voor mij geen probleem. Ik zie twee meisjes die willen basketten.
De twee meisjes misbruiken ook hun handicap niet. Integendeel, ze zijn er sterker door geworden. Hoeveel middelbare scholieren kunnen zeggen dat ze de president van de Verenigde Staten ontmoet hebben? Als leden van het dovenkoor van de school hebben ze vorig jaar het nationale volkslied voorgedragen in gebarentaal voor president Bush. “Ik ben er trots op dat ik doof ben, zegt McKeever in gebarentaal met de hulp van tolk Miller. Ik ben niet beschaamd. Ik ben graag in het koor en ik speel graag basketbal. “ Ik ben doof, maar ik kan wat jij kunt.”
Op dezelfde school in Dallas, Texas zijn nog 6 andere dove atleten. In de jongensteams van basketbal, voetbal, Amerikaans voetbal en golf hebben ook elk een dove atleet.
Tot nu toe hebben ze hard gewerkt met de tolk op de bank maar sinds Samantha Clark meedoet, is de situatie veranderd. Ze leerde gebarentaal voor het seizoen begon met als enige reden om de twee dove meisjes te helpen. De meisjes hebben zo veel plezier in het spel en daarbuiten dat Samantha er aan denkt om tolk te worden.
Speciaal aan de Samuell school is dat ze sinds 1970 een Leerprogramma hebben voor Doven. De dove leerlingen volgen de gewone cursussen met de hulp van 5 leerkrachten die gebaren kennen. Er zijn gemiddeld 45 dove leerlingen.
Tot slot nog een boodschap van de moeder van Kenecia:”Als je nog maar net een doof kind hebt, geen paniek. Als je kind opgroeit en dove volwassenen ontmoet en zien dat die normaal zijn, zullen ze geen schrik hebben om ook normaal op te groeien”.


Door Dave Lance / The Dallas Morning News

08-02-2006



Leven na doof worden

Sheila Walker verloor zonder enige waarschuwing haar gehoor op een dag in 1999 door de ziekte van Menière. Een binnenoorziekte. Ze werd op een zaterdag in mei wakker met een perfect gehoor maar om 4 uur in de namiddag was ze volledig doof.
Mevrouw Walker viel in een diepe depressie. Ze kon de stilte niet aanvaarden tot Tess een cocker spaniel horende hond, in april 2003 in haar leven kwam. Mevrouw Walker zei:” Ik voelde me totaal en ontzettend geschokt en ik werd heel depressief. Ik was in diep water gevallen zonder te weten of ik nog boven zou komen.”
“Ik miste de dagdagelijkse geluiden en ik had er een hekel aan om mijn zelfstandigheid te verliezen. Toen vertelde me iemand over doven geleide honden en dat heeft mijn leven veranderd.
Tess is het oor van haar 47-jarige eigenares. Zij hoort de deurbel, de telefoon, de wekker, de timer van de oven en belangrijk, rookmelders. Tess werd zopas horende hond van de maand februari in haar streek. “Tess betekent voor mij leven na mijn doofheid, er is niets wat ik niet kan met mijn hond bij me. Zij gaf mij mijn onafhankelijkheid terug, mijn gevoel van veiligheid en mijn zelfvertrouwen.

Bron: Community Newswire, Rosamund Hutt

07-02-2006


2,7 miljoen Pond voor meer tolken.

Samen met de Europese Gemeenschap heeft de regering van Wales een groots plan opgestart om de BSL, de Britse Gebaren Taal te steunen. Dit komt ten goede aan de 3000 doven in Wales die BSL gebruiken. 36 nieuwe tolken worden opgeleid, cursussen ontwikkeld en publieke diensten, zoals gezondheidszorg, politie en gemeentediensten worden ondersteund.In 2004 werd een werkgroep opgericht die tekortkomingen moest opzoeken en aanbevelingen doen voor verbeteringen. Direct werd het aantal tolken van 12 tot 64 opgetrokken. Mensen waren voortdurend gefrustreerd om vooral op korte termijn een gediplomeerde tolk te vinden. Er zijn voldoende gevallen bekend van gebarentaalgebruikers die grote moeilijkheden hebben gehad om een misdrijf aan te geven en die in onaangepaste en vernederende omstandigheden met geneeskundig personeel moesten communiceren. Het kon toch niet verder dat dove mensen tot 8 weken moesten wachten om een afspraak te maken met hun huisarts of om naar een oudercontact op school te kunnen gaan.

Bron: BBC-news

06-02-2006

Doven hebben het moeilijk om met de arts thuis of in de kliniek te communiceren.

Nu werkt er in Hamburg een lotgenoot met succes als arts. De dove dokter Andreas Paulini.
Rechtstreeks telefoneren naar een dokter om een afspraak te maken was voor een dove zeer omslachtig. Nu is er e-mail. Maar eenmaal bij de dokter in zijn spreekkamer, wat dan? Hoe kan een dove zijn symptomen beschrijven als er geen woorden of geen gebaren voor zijn. Hoe gaan we aan de dokter uitleggen dat we schildluizen hebben als de persoon die voor ons zit geen gebaren verstaat? Hoe versta jij dan dat de dokter een echografie gaat doen? “Het is moeilijk om dove mensen een goede geneeskundige behandeling te geven”, zegt Andreas Paulini. De dokter spreekt met woorden en gebaren samen. Hoe doet hij dat? Hoort hij dan toch? Nee, hij kan liplezen. Maar een woord als ‘röntgenopname’ is niet gemakkelijk. De persoon die spreekt moet goed in het licht staan en recht tegenover hem zitten. Een dagelijks gesprek is voor een dove vol onzekerheden en misverstanden.
Op een tolk kan je niet altijd beroep doen en juist bij een doktersbezoek hebben veel patiënten niet graag dat er een tolk bij is. Het probleem ligt vooral in de psychiatrie, als er veel privé-zaken besproken worden. Paulini is 42 en omdat hij zelf doof is weet hij waarover hij het heeft. In zijn bureau heeft hij een lamp in plaats van een bel en een beeldtelefoon zodat hij ook kan gebaren. Maar als er een dove in de kliniek is wordt hij door collega’s opgeroepen om te gaan helpen. Hij regelt opnames en voert ook het opnamegesprek. Als de patiënt voor langere tijd moet blijven bezoekt hij hem regelmatig en probeert de behandelende arts te begeleiden. In 2005 had hij al 150 dove psychiatrische patiënten en hij verzorgde de begeleiding van nog eens 15O doven die in de Hamburgse kliniek voor andere behandelingen werden opgenomen

Bron: TAZ-Bericht, Elke Spanner

05-02-2006

Twee dove vrouwen kiezen voor doof kind.

‘We zullen beter en gelukkiger worden’ zegt moraalfilosoof Julian Savulescu in een interview in Knack van 5 februari. Voor hem kan alles. Embryo’s genetisch verbeteren, organen verkopen.
Eén van de vragen van interviewer De Ceuleer gaat over de twee dove vrouwen die in 2003 bewust kozen om samen een doof kind te hebben met zaad van een eveneens dove vriend. Indertijd was er een hevige discussie binnen de Amerikaanse dove gemeenschap.
Savulescu antwoordt:” Ouders mogen hun kind niet schaden. Dus je mag een kind, of een embryo niet doof maken. Dove ouders mogen hun dove kind ook geen operatie of hoorapparaat onthouden.” (Daar werd in de Verenigde Staten zelfs al een proces over gevoerd).
Savulescu is er van overtuigd dat doofheid een handicap is.” Een kind dat kan horen heeft meer kansen en mogelijkheden. Of ouders uit verschillende embryo’s een doof embryo mogen selecteren is een andere vraag.” Volgens Savulescu hebben ze dat recht. “Ze maken een zware vergissing, maar hij vindt niet dat we hen daarvan mogen weerhouden.”

Lees het hele interview op www.knack.be

02-02-2006

Komen de dove bedelaars terug?

Wat is er mis met onze maatschappij schrijft Jamie Berke op haar site Deafness/Hard of Hearing. In 3 verschillende weblogs las ik een verhaal over dove bedelaars. Adam Stone vertelt op zijn weblog ‘Falling through the cracks’ hoe hij een dove bedelaar ontmoette in de Metro van Washington. De dove zwaaide met een verfrommeld papiertje:”Ik ben doof en ik wil wat geld om mijn zieke moeder te verzorgen.” Adam Stone die zelf doof is begon in gebaren met de bedelaar te converseren en hem wat vragen te stellen. De dove man was wel tot zijn 18 naar school geweest maar had geen vak geleerd en had nooit gewerkt. Hij had wel 3 kinderen, 2 zoons en een dochter die al overleden was. Zijn hele leven had hij al van de steun geleefd, net als zijn vader voor hem. Die was nu overleden. Maar omdat ze dezelfde naam hadden was hij nu zijn steungeld kwijt geraakt en vond er niets beters op dan te bedelen. Hij kreeg nogal veel geld van de militairen die in Washington op bezoek kwamen, zei hij.
Sonny James schrijft in ‘What an experience’ over zijn ontmoeting met een dove bedelaar in een shoppingcenter in Georgia en een zekere Kevin zag een dove bedelaar in de New Yorkse metro.
Moeten we nu de verhalen over dove bedelaars weer van onder het stof halen en actualiseren? Bedelen is een aspect uit de dovengeschiedenis dat geschiedenis moet blijven. Meestal verkochten ze kaartjes met het handalfabet op gedrukt. Het heeft jarenlang veel schade berokkend aan de dove gemeenschap. Nu bestaan er wetten die dit soort bedelen verbieden. Toch zien we ze nog af en toe op terrassen van café’s of op vliegvelden.
Bedelen na een hoge vlucht in de jaren ’50 van de vorige eeuw. Veel doven hadden tijdens de oorlog gewerkt in de plaats van de soldaten die overzee waren. Maar na de oorlog waren ze hun baan weer verloren. De dovenverenigingen hadden de grootste moeite om het imago van de doven opnieuw op te poetsen. De laatste jaren worden er her en der bendes uit Oost en Zuid-Europa gesignaleerd die opnieuw de oude truken uit de doos halen, maar nu op een georganiseerde manier. Een paar jaar geleden is in België een Roemeense bende opgerold, in Parijs heb ik ze gezien en een kennis van mij zag in Brussel een dove Pool die bedelde. Nu bieden ze sleutelhangers aan met plastieken beertjes .

Martin Terryn, bron: Jamie Berke: Deafness/Hard of Hearing

Blogarchief