29-11-2005


Gratis rookmelders voor doven


Een brandalarm om doven en slechthorenden voor vuur te waarschuwen wordt door de brandweer van Suffolk in Groot-Brittanië gratis geïnstalleerd.
De toestellen hebben een flitslicht, een geluidsalarm en een trillend plaatje om onder het hoofdkussen of onder de matras te leggen en om de persoon in kwestie wakker te schudden als er rook wordt ontdekt.
De provincie Suffolk is een van de eersten om die rookmelders gratis te verspreiden. Het zijn rookmelders die speciaal voor doven werden ontwikkeld zegt de woordvoerder van het Royal National Institute for Deaf people (RNID). Het bestuur is blij dat Suffolk het voortouw neemt. In een recent onderzoek zei een derde van mensen met gehoorverlies dat ze moeilijkheden zouden hebben om wakker te worden met een gewoon brandalarm, vooral omdat hoorapparaten ’s nachts worden afgelegd. Een een vierde zei dat ze het lastig zouden hebben indien het alarm overdag zou afgaan.

28-11-2005


Beste uitvindingen van 2005 volgens TIME magazine.

Dit apparaat maakt het gebruik van een GSM makkelijker voor mensen met een hoorapparaat. Het kleine toestel dat ELI heet kan je inpluggen aan de onderkant van een gewoon hoorapparaat. Op die manier wordt het hoorapparaat een draadloze hoofdset en elimineert de statische ruis die je normaal hebt als je een GSM gebruikt met een hoorapparaat.
Een miniatuurmicorfoon stuurt de stem van de drager terug naar de telefoon. Voor wie het niet kan inpluggen bestaat er ook een versie die je rond je nek kan dragen.
Zij heeft het mij verteld

Aken. Het boek verscheen voor het eerst 26 jaar geleden. Tot nu heeft het nog steeds een groot publiek. De meesten lezen het boek in een ruk uit. Ze hebben lovende kritiek: “Schitterend geschreven.” Nu verschijnt het boek in een nieuwe uitgave, de 13de al in de bekende uitgeverij Droemer-Knaur.
De auteur, Maria Wallisfurth, in een vorig leven nog toneelactrice, en later ‘souffleuse’ in het Akens Stadtheater, verraste de literaire kritiek in 1979 met haar indrukmakende werk. De eerste titel was: “ Ze heeft het mij verteld” en schilderde het leven van haar doofstomme ouders.
Het boek verscheen in meerdere oplagen bij uitgeverij Herder, wisselde daarna naar uitgeverij Piper en is nu als paperback te verkrijgen onder de titel “Geluidloze wereld” ( Het leven van mijn dove ouders) bij Droemer-Knaur. “Je moet dit boek lezen omdat het een zeer ontroerend document is uit een harde tijd” beveelt auteur en recensent Elke Heidener. Het tijdsdocument van Maria Wallisfurth begint in het jaar 1897 en voert ons naar de jaren 30 van de vorige eeuw.
“Ik groeide met Doofstommen op, want niet alleen mijn ouders waren Doofgeboren, ook hun zussen en hun echtgenoten. Zij en hun doofstomme vrienden vormden mijn wereld” vertelt de schrijfster. De mensen van haar geboortedorp Aachen-Eilendorf noemden haar “ dat Kenk van de Stomme”, het kind van de stommen.

27-11-2005



Voel je het? Luidspreker laat dove muzikanten muziek voelen.


‘Vibrato’ verandert muziek in trillingen die men met de toppen van de vingers kan voelen. Shane Kerwin, gediplomeerd van de Brunel Universiteit heeft een unieke luidspreker ontworpen die aan dove mensen toelaat om muziek te voelen met de toppen van hun vingers.
Door aparte verbindingen te maken voor verschillende instrumenten kan men met Vibrato de muziek veel dramatischer voelen en veel verfijnder dan tot nu mogelijk was.
Hoe werkt het.
Het splitsen van de trillingen over 5 vingertoetsen (pads in het Engels) is een grote doorbraak in het communiceren van muziek door aanraking. Terwijl onze oren verschillende klanken kunnen onderscheiden die uit één luidspreker komen, hebben onze vingers en lichamen meer hulp nodig. Als je de trillingen van een gewone luidspreker voelt, kan je onmogelijk de verschillende instrumenten onderscheiden. De luidspreker die Vibrato heet is verbonden met 5 vingertoetsen. Als er muziek wordt gespeeld zendt Vibrato verschillende trillingen naar de verschillende vingers zodat de drager verschil kan voelen tussen noten, rhytmes en instrumentencombinaties. Je kunt met Vibrato ook je eigen muziek maken. Als je de luidspreker met een computer verbindt dan kunnen dove muziekcomponisten een hele reeks instrumenten, ritmes, hoogtes en volumes uitproberen.

19-11-2005

De eerste goedkope cochleaire implant van de wereld.

Uit: Hearing for Children – 8 dec, 2004

Hearing for Children (H4C) is een liefdadigheidsinstelling die zich tot doel stelt om die mensen die arm en doof zijn te laten horen. Een wanhopige combinatie.

Bijvoorbeeld, nu is H4C bezig om een project op te zetten in Jordanië, in het Midden-Oosten. We namen contact op met koningin Noor ( een Amerikaanse die met koning Hoessein getrouwd is) , en zij ging akkoord om ons te helpen dit project te beginnen . Zij verwittigde de medewerkers van de huidige Jordaanse koning, en zij op hun beurt zijn bereid om alles op te starten. Dit duurde natuurlijk maanden en was niet in één, twee drie klaar. Wat we willen doen is er voor zorgen dat Jordaanse dove kinderen een CI kunnen krijgen met de volledige nazorg erbij. In Jordanië zelf zijn de hoorapparaten van slechte kwaliteit. De meeste mensen die hoorapparaten verkopen hebben er geen verstand van. Het is dus onze bedoeling om ook de opleiding van de specialisten te verbeteren.
De reden waarom de meeste doven nog geen CI hebben is dat hij zo duur is. Als antwoord daarop heeft H4C het initiatief genomen om een goedkope cochleaire implant te laten ontwerpen. Het is een inspanning om wereldwijd goedkope CI’s te produceren en te verkopen. Het project wordt uitgebreid beschreven op www.h4c.org/low-cost-Ci_main.html .
Er zijn miljoenen doven en slechthorenden, en op dit moment en voor de nabije toekomst, is dit de beste oplossing: een goedkope cochleaire implant. De eerste op de hele wereld.
‘Dove immigrant geslagen na communicatiestoornis.

Immigratiepolitie sloegen brutaal op een doofstomme werknemer in het restaurant waar hij werkt in Tel Aviv.
De politie kwam in het restaurant om identiteitskaarten te controleren. De man werd geslagen en gearresteerd. Later werd hij door de politie vrij gelaten, ze konden niet bepalen uit welk land hij afkomstig was en dus kon hij ook niet gedeporteerd worden.
Andere werknemers van het restaurant in zuid Tel Aviv dat voedsel uitdeelt aan daklozen, kennen hem als Moti. Hij werkt bij een firma die voedsel levert aan de organisatie.
“Hij is een Afrikaan die niet praat en duidelijk dus ook niet hoort” zei Ariel, een vrijwilliger die in de keuken van het restaurant werkt. Vanmorgen om 10 uur is hij aangekomen samen met onze leverancier. Korte tijd later kwam de immigratiepolitie en vroegen hem naar zijn identiteitskaart. Hij gaf hen een document, maar ze wilden het niet teruggeven. Hij pakte het met geweld af en liep het restaurant terug binnen. De politie achtervolgde hem en riep versterking op, duidelijk om hem te helpen arresteren. De politie begon te roepen en de man werd hysterisch. Hij pakte een hamer die in de buurt lag om hen te bedreigen en een politieman trok zijn pistool. Op hetzelfde moment werd de man besprongen en bijna dood geslagen. Een andere werknemer probeerde hen te scheiden en kreeg ook slaag.

Volgens anderen was de man bewusteloos toen hij met de handboeien aan werd weggevoerd.
Nadat de politie geprobeerd had om te achterhalen wie hij was werd hij vrijgelaten. De politie zegt dat hij door een dokter onderzocht werd.

Bron: Roni Singer, Haaretz
‘Dove immigrant geslagen na communicatiestoornis.

Immigratiepolitie sloegen brutaal op een doofstomme werknemer in het restaurant waar hij werkt in Tel Aviv.
De politie kwam in het restaurant om identiteitskaarten te controleren. De man werd geslagen en gearresteerd. Later werd hij door de politie vrij gelaten, ze konden niet bepalen uit welk land hij afkomstig was en dus kon hij ook niet gedeporteerd worden.
Andere werknemers van het restaurant in zuid Tel Aviv dat voedsel uitdeelt aan daklozen, kennen hem als Moti. Hij werkt bij een firma die voedsel levert aan de organisatie.
“Hij is een Afrikaan die niet praat en duidelijk dus ook niet hoort” zei Ariel, een vrijwilliger die in de keuken van het restaurant werkt. Vanmorgen om 10 uur is hij aangekomen samen met onze leverancier. Korte tijd later kwam de immigratiepolitie en vroegen hem naar zijn identiteitskaart. Hij gaf hen een document, maar ze wilden het niet teruggeven. Hij pakte het met geweld af en liep het restaurant terug binnen. De politie achtervolgde hem en riep versterking op, duidelijk om hem te helpen arresteren. De politie begon te roepen en de man werd hysterisch. Hij pakte een hamer die in de buurt lag om hen te bedreigen en een politieman trok zijn pistool. Op hetzelfde moment werd de man besprongen en bijna dood geslagen. Een andere werknemer probeerde hen te scheiden en kreeg ook slaag.

Volgens anderen was de man bewusteloos toen hij met de handboeien aan werd weggevoerd.
Nadat de politie geprobeerd had om te achterhalen wie hij was werd hij vrijgelaten. De politie zegt dat hij door een dokter onderzocht werd.

Bron: Roni Singer, Haaretz
Valentijnsdag van Evelyn en van mij…


Uit de Belfast Telegraph, UK – Feb. 14 , 2005-02-17


We voelen en enken hetzelfde en hebben samen gehuild en gelachen.

Bob McCullough schrijft over doven in de Belfast Telegraph. Hij en zijn vrouw Evelyn, die ook doof is, vieren dit jaar hun 50ste huwelijksverjaardag.

Ik ontmoette Evelyn toen ik twaalf jaar oud was en zij negen. We gingen naar een kleine privé-school voor dove kinderen en zaten naast elkaar in de klas. Het was een orale school en gebaren waren verboden. Dus communiceerden we door liplezen en met een paar giechelende gebaren als de meester niet keek.

Evelyn was doof door pokken toen ze vijf jaar oud was en ik door tyfus op mijn elfde. We zaten maar één jaar samen in de klas, want toen verliet ze de school om naar Strandtown te gaan, een voorbereidende school op het middelbaar.

We kwamen elkaar opnieuw tegen toen ik al 20 was en we begonnen te verkeren.
Zij woonde in Bangor en toentertijd was dat ver, om haar te bezoeken moest ik eerst de tram nemen en dan de trein en dan nog een verre wandeling naar haar huis in Ward Avenue.

’s Zomers hadden dove jongeren hun eigen tennisveld in Stranmillis in Belfast en op een dag toen iedereen naar huis was, nam ik haar me in het schuurtje waar het net, de raketten en de grasmachine werden gestald, en vroeg haar om mijn vrouw te worden.
Ze zei ‘ ja’ , maar in die tijd moest een keurige jonge man toestemming vragen aan de vader van het meisje en toen ik naar hem toeging weigerde hij niet maar vroeg me om te wachten tot Evelyn haar school had afgemaakt.
We kochten een verlovingsring op 28 augustus en trouwden het jaar daarop, op 10 september in 1955. Onze huwelijksreiswas in Portnablagh, dat toen nog helemaal natuur was en ongerept en we waren dikwijls de enige mensen op het strand. Romantisch.

Ons eerste huis was in Sranmillis Park en toen, eerst David en daarna Janet geboren werden, was de school ook maar een paar minuten ver, gewoon door Botanic Gardens .
Vanaf het begin konden de kinderen met ons converseren en we zijn dankbaar voor het geluk dat ze ons gebracht hebben en we blijven in contact nu ze getrouwd zijn. Janet is doventolk en David is professor in een Universiteit in Kyoto en getrouwd met een lief Japans meisje. Door onze doofheid hebben we een paar pijnlijke ervaringen en misverstanden meegemaakt, maar ook soms groot geluk, maar we voelen elkaar goed aan.

Ik moet bekennen dat ik Evelyn nooit een Valentijnskaart heb gestuurd en eerlijk gezegd vind ik Valentijn overdreven. We eten graag op restaurant, samen of met vrienden, en we doen dat liever dan kaartjes kopen en versturen.
Ik kan echt niet koken en maak dat goed bij Evelyn door haar elke dinsdag en zaterdag mee te nemen uit eten.
We houden van lekker eten, we zoeken ook restaurants waar het personeel met ons meevoelt en zijn best doet om ons te begrijpen.

Tien jaar geleden gingen we met een bus doven op reis naar Israël en Egypte en we zijn het erover eens dat het onze mooiste vakantie was.
We zagen de plaatsen waar Jezus liep en onderricht gaf, bewonderden de piramides, reden op kamelen in de woestijn en zeilden op de Nijl – echt een reis om nooit te vergeten.

Ik moet ook toegeven dat ik altijd van mijn vrouw heb gehouden maar ik heb niet altijd geapprecieerd wat ze deed voor mij en eerbied en respect zijn wel heel erg belangrijk in een huwelijk.

Misschien koop ik haar toch nog een Valentijnskaartje.

15-11-2005


Pas op New York, hier komt Bern, Zwitserland.

Na een eerder bericht over de dove mannequin Brenda Costa is er nu ook het nieuws over de zoon van een Zwitsers doof koppel die een wedstrijd won om fotomodel te worden. De jongen heet Arno Galmarini. Hij is 21. Hij was niet alleen de mooiste, hij was ook de sympathiekste. “Ik had dit niet verwacht zei hij. Het is super dat ik gewonnen heb”. En toen draaide hij zich om en vertelde hetzelfde maar met gebaren aan zijn dove ouders. “Ik ben blij dat jullie gekomen zijt. Ik verheug mij om dit samen met jullie te vieren.”

11-11-2005


Dove mannequin, Brenda Costa.


Grote zwarte ogen, een volle mond, een kaneel huidskleur en droommaten. Brenda Costa staat op glanzend fotopapier en ontrolt haar oneindige benen op de podia van Parijs, Milaan en New York. Zelfs tussen twee fotosessies door heeft deze 22-jarige mannequin uit Brazilië een heel bijzondere aura. Brenda is van bij de geboorte doof. Niet stom, dat wil ze uitdrukkelijk zeggen. Zij gebruikt daarvoor een zeer rauwe stem. Ze kan liplezen en kan converseren in het Portugees. Haar manager, een vrouw, is haar tweede moeder, en ook haar tolk zodat het jonge meisje ons haar avonturen kan vertellen. Haar leven staat zwart op wit beschreven in “Belle du silence”, in het Nederlands Schoonheid uit de stilte, en het boek verschijnt bij uitgeverij Michel Lafon.
“Ik wou met dit boek bewijzen dat men door pure wilskracht veel obstakels kan overwinnen.”
Een klein doof meisje laat zich opmerken als ze 15 is op het strand van Copacabana in Rio de Janeiro”Ik herinner me die keuze van de meisjes nog, want de meisjes die bij me waren wisten niet dat ik doof was en dachten er dus niet aan om mij te verwittigen toen het mijn beurt was. De cliënten om foto’s te maken hebben liever modellen die iets minder stralend zijn maar die ‘normaal’ zijn om zo weinig mogelijk tijd te verliezen tijdens de fotosessies. Als ze de grote sprong neemt naar New York kent ze maar 3 woorden Engels.
“Ik heb enorm veel geluk gehad, en ik wil met dit boek aantonen dat men met wilskracht toch veel kan bereiken. Als dit een hulp voor anderen kan zijn…’ Ondertussen is zij het nieuwe model voor Guerlain voor het imago van het parfum Shalimar.
Het is dank zij de 3 sessies logopedie per week vanaf de leeftijd van 3 jaar dat ze nooit gebarentaal heeft moeten leren. De eerste klanken uit haar mond waren niet mama of papa maar Coca-cola. Ze is echt verslaafd aan haar GSM, ze laat hem nooit los. Ze is een echte SMS’er.
Zij is ook niet bang om de nadruk te leggen op haar anderszijn. Tussen de wolken mooie meisjes blijft het beeld toch hangen van de dove mannequin.
Voor de rest kent ze heel goed haar beroep. Het is niet nodig om haar uit te leggen hoe ze moet poseren, het is haar aangeboren. Ze heeft alles wat nodig is om bij de beste betaalde 50 meisjes van de wereld te behoren. Ze ontkent het gerucht dat ze een relatie zou hebben met Ronaldo.
“Belle du silence”, van Brenda Costa, Uitgeverij Michel Lafon, 216 blz., voorlopig nog alleen in het Frans.

08-11-2005


Een school voor vrede



In oktober werd op de Zwitserse tv een documentaire uitgezonden in het programma SIGNES (gebaren). De documentaire opgenomen in Jeruzalem door een Franse ploeg gaat over een school voor dove kinderen. De instelling verwelkomt zonder onderscheid Joodse en Arabische leerlingen. Iedereen leert de gewoonten van de andere, de gebruikelijke gebarentaal en vooral, de erkenning van elkaars identiteit. De film probeert niet het geweld weg te cijferen en het conflict in het Midden-Oosten te relativeren. Het idealiseert ook de krachtmeting van beide partijen niet. De makers van de film weten maar al te goed dat niets ooit helemaal verworven is. Maar ze herinneren er ons aan dat de dialoog, het gesprek, steeds mogelijk is, zowel in woorden als in gebaren.

Barouh, ziel van de dove kinderen


Deze dovenschool werd gesticht in 1965 door Barouh, een speciale man. De leerprogramma’s en het onderwijs zijn helemaal in gebarentaal. In deze heterogene wereld, verenigt de dovencultuur elke sociale oorsprong, ook de religieuze en ethische en toont aan dat ‘vrede’ ook rijmt met ‘verschil’.

Nog voor de intifada, heeft Barouh zijn school opgericht alleen door zijn eigen wilskracht en doorzetting. Hij toont ons op een eenvoudige manier de weg die we moeten volgen om vrede te bereiken.
De dove kinderen en hun leerkrachten lopen hand in hand ondanks het broze evenwicht in het conflict tussen Israëliërs en Palestijnen dat blijft aanslepen. Hij toont aan dat de vrede geen utopie meer is, maar eerder een zekerheid.

Bekijk de video op
http://www.sourds.free/ of op http://www.tsr.ch/


Een zegen voor dove scholieren.

Astrid Weidinger (24) uit Linz is de eerste dove lerares in Oostenrijk. Daardoor is de jonge lerares voor velen een symboolfiguur. Het is niet haar bedoeling om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Astrid wil alleen maar lerares worden en les geven aan dove kinderen. Dat was in het begin niet zo eenvoudig . In het begin mocht zij alleen als vrije leerling de lessen bijwonen. Ze mocht dus geen examens doen en kon dus ook geen diploma krijgen. Maar na berichten in de kranten en op tv kon ze toch opgenomen worden. Weidinger is voor alle vakken geslaagd. Ze is alleen maar zwak voor muziek.
Maar niet alleen de 24-jarige Astrid Weidinger moest de afgelopen 2 jaar veel leren. Ook voor de leerkrachten was het een grote aanpassing. Zo kan je als dove urenlang gebarentaal gebruiken, maar om 10 minuten lang te liplezen is er een enorme concentratie nodig.
Ze kreeg hulp van de gemeenschap en van de dovenvereniging. Samen deelden ze de kosten voor een tolk. Haar grootouders waren een grote steun voor haar. Ze zeggen: “Astrid is een moedige jonge vrouw, die weet wat ze wil. We zullen haar missen.”
Astrid is na haar studie al 6 maanden in Zweden geweest om een cursus te volgen. Ze ging op vakantie naar Australië en gaat nu voor een jaar naar India om te helpen bij een project voor dove kinderen.
De direkteur van de school zei dat hij aangenaam verrast was om te zien hoe de doe kinderen op haar reageerden. Astrid zal een zegen zijn voor dove kinderen.

07-11-2005

Gepensioneerde die jongen neerstak moet niet naar de gevangenis

Een doofstomme gepensioneerde die een schooljongen neerstak nadat hij meer dan een jaar pesterijen moest verdragen moet niet naar de gevangenis. Frank Morton, 66, verloor de controle over zichzelf door de trillingen van een voetbal die de jongeren urenlang tegen de gevel van zijn huis schopten.
Hij nam een mes en sneed in de borst en in de hand van één 14-jarige jongen die moest genaaid worden. Het was het hoogtepunt van 18 maanden miserie en kwellingen door lokale tieners tegen Morton, zijn vrouw Elisabeth en hun volwassen zoon Simon. Simon zelf was het slachtoffer van een gewelddadige aanval en de familie diende verschillende keren klacht in bij de politie. Frank Morton had een ziek hart, is doof en kan niet spreken sinds zijn tweede en had vroeger nog nooit problemen gehad. Nadat hij de jongen had aangevallen nam hij contact met zijn zoon en vroeg hem om de politie te bellen. Morton die gearresteerd werd verklaarde aan de politieofficieren dat hij dacht dat de jongen die hij had gestoken ook betrokken was bij de aanval op zijn zoon. Morton bekende dat hij de jongen heeft verwond en kon een gevangenisstraf tot 5 jaar krijgen. Maar meer dan 100 personen vertelden in een petitie dat Morton een goed mens is en dat hij in de dovengemeenschap hoog aanzien geniet. Zijn verdediger, Gavin Doig, zei: “ Dit is een ernstig misdrijf, gepleegd door een goed mens die tot het uiterste werd gepest.” Tot de politie had Morton gezegd: “O God, ik heb het mes erin gestoken, ik heb een fout begaan.” Ook de rechter hield rekening met verzachtende omstandigheden. Een groep jongeren had hen jarenlang gepest en aangevallen. De rechter , David Hodson zei dat hij de straf niet kon doen verdwijnen omdat er met een mes gestoken was, en dat is toch ernstig. Maar de speciale omstandigheden leiden ertoe dat de straf van 9 maanden voorwaardelijk blijft gedurende twee jaar. Dit betekent dat Morton niet naar de gevangenis moet, maar tijdens die 2 jaar mag hij niet meer in de problemen komen. Het is spijtig dat het zover moet komen. De rechter bepaalt ook hoeveel schadevergoeding Morton aan zijn slachtoffer moet betalen.
De politie zegt dat de overlast in sommige wijken heel erg is. Grote groepen jongeren komen tot laat in de nacht samen en drinken alcohol op straat en maken veel lawaai.

Man en vrouw overvallen in Calais, Noord-Frankrijk.

Een koppel doven is zondagmorgen aangevallen in de Grande rue in Petit-Courgain, een voorstad van Calais in Frankrijk. Het is een klein straatje dicht bij het ziekenhuis dat de mensen gebruiken om naar het centrum van Calais te gaan. De man, 48 jaar oud liep naar zijn auto aan de arm van zijn vrouw, 42 jaar oud en moder van een dochter van 22. Het was ongeveer 6 uur toen hij aangevallen werd door 2 migranten op weg naar Engeland. De twee mannen vielen daarna ook zijn vrouw aan, die ze verkracht hebben onder bedreiging van een mes. Eén van de aanvallers, geboren in Oost-Afrika en die al bekend is bij de politie onder 3 verschillende namen is woensdag opgepakt in Calais in het voedselverdeelcentrum. Hij is gearresteerd. Zijn compaan is nog op de vlucht.Het dove koppel had hen herkend op foto’s van mannen die vroeger al door de politie zijn opgepakt. De sluiting van het opvangcentrum in Sangatte in december 2002 waar al de vluchtelingen op weg naar Groot-Brittanië werden gegroepeerd heeft niets opgelost. In Groot-Brittanië moet je nog altijd geen identiteitskaart hebben.
De familie L is in choc. Hun gezicht staat vol builen en wonden. Het gezin is getekend door het lot. Van de 5 kinderen zijn er 3 doof geboren. Eén van de dochters is van kanker overleden toen ze 39 was. De vader, een bouwvakker, is ook overleden.
“Ik heb mijn hele leven gevochten voor mijn gehandicapte kinderen, maar dit is te veel. Ik kan mijn kinderen alleen maar omringen met mijn liefde om hen te helpen deze laffe beproeving te boven te komen”. Dat zegt de 71-jarige moeder van het slachtoffer. “ Mijn dochter en mijn schoonzoon voelden zich achtervolgd en werden door de aanvallers ingehaald. Nu moet de dochter een behandeling van 3 maanden volgen om te kijken of ze niet door aids is besmet. Het enige positieve is dat het een goed huwelijk is, alhoewel ze allebei van een uitkering voor gehandicapten moeten leven. Want in Frankrijk is 1 op 2 doven werkloos.

Blogarchief