Valentijnsdag van Evelyn en van mij…


Uit de Belfast Telegraph, UK – Feb. 14 , 2005-02-17


We voelen en enken hetzelfde en hebben samen gehuild en gelachen.

Bob McCullough schrijft over doven in de Belfast Telegraph. Hij en zijn vrouw Evelyn, die ook doof is, vieren dit jaar hun 50ste huwelijksverjaardag.

Ik ontmoette Evelyn toen ik twaalf jaar oud was en zij negen. We gingen naar een kleine privé-school voor dove kinderen en zaten naast elkaar in de klas. Het was een orale school en gebaren waren verboden. Dus communiceerden we door liplezen en met een paar giechelende gebaren als de meester niet keek.

Evelyn was doof door pokken toen ze vijf jaar oud was en ik door tyfus op mijn elfde. We zaten maar één jaar samen in de klas, want toen verliet ze de school om naar Strandtown te gaan, een voorbereidende school op het middelbaar.

We kwamen elkaar opnieuw tegen toen ik al 20 was en we begonnen te verkeren.
Zij woonde in Bangor en toentertijd was dat ver, om haar te bezoeken moest ik eerst de tram nemen en dan de trein en dan nog een verre wandeling naar haar huis in Ward Avenue.

’s Zomers hadden dove jongeren hun eigen tennisveld in Stranmillis in Belfast en op een dag toen iedereen naar huis was, nam ik haar me in het schuurtje waar het net, de raketten en de grasmachine werden gestald, en vroeg haar om mijn vrouw te worden.
Ze zei ‘ ja’ , maar in die tijd moest een keurige jonge man toestemming vragen aan de vader van het meisje en toen ik naar hem toeging weigerde hij niet maar vroeg me om te wachten tot Evelyn haar school had afgemaakt.
We kochten een verlovingsring op 28 augustus en trouwden het jaar daarop, op 10 september in 1955. Onze huwelijksreiswas in Portnablagh, dat toen nog helemaal natuur was en ongerept en we waren dikwijls de enige mensen op het strand. Romantisch.

Ons eerste huis was in Sranmillis Park en toen, eerst David en daarna Janet geboren werden, was de school ook maar een paar minuten ver, gewoon door Botanic Gardens .
Vanaf het begin konden de kinderen met ons converseren en we zijn dankbaar voor het geluk dat ze ons gebracht hebben en we blijven in contact nu ze getrouwd zijn. Janet is doventolk en David is professor in een Universiteit in Kyoto en getrouwd met een lief Japans meisje. Door onze doofheid hebben we een paar pijnlijke ervaringen en misverstanden meegemaakt, maar ook soms groot geluk, maar we voelen elkaar goed aan.

Ik moet bekennen dat ik Evelyn nooit een Valentijnskaart heb gestuurd en eerlijk gezegd vind ik Valentijn overdreven. We eten graag op restaurant, samen of met vrienden, en we doen dat liever dan kaartjes kopen en versturen.
Ik kan echt niet koken en maak dat goed bij Evelyn door haar elke dinsdag en zaterdag mee te nemen uit eten.
We houden van lekker eten, we zoeken ook restaurants waar het personeel met ons meevoelt en zijn best doet om ons te begrijpen.

Tien jaar geleden gingen we met een bus doven op reis naar Israël en Egypte en we zijn het erover eens dat het onze mooiste vakantie was.
We zagen de plaatsen waar Jezus liep en onderricht gaf, bewonderden de piramides, reden op kamelen in de woestijn en zeilden op de Nijl – echt een reis om nooit te vergeten.

Ik moet ook toegeven dat ik altijd van mijn vrouw heb gehouden maar ik heb niet altijd geapprecieerd wat ze deed voor mij en eerbied en respect zijn wel heel erg belangrijk in een huwelijk.

Misschien koop ik haar toch nog een Valentijnskaartje.