Handen raken het hart.

Het vrije gebruik van Amerikaanse Gebaren Taal in de film ‘ The Familie Stone’ is deel van een verhaal binnen het grote verhaal van de film. Het gaat over inclusie binnen de familie.”Toen ik in New York studeerde was er een middelbare school voor doven in de buurt. IK zag elke dag groepen dove jongeren wachten op de trein op het subway platform, aan het vechten, flirten, grappen vertellen, discussiëren, allemaal in stilte”, vertelt de regisseur en scriptschrijver Thomas Bezucha.”Ik stond verstomd bij het zien van deze stille cultuur te midden van het lawaai van de stad.” Gebarentaal, het is net als dansen.
Dus toen hij aan zijn film begon bedacht hij om één van de personages doof te laten zijn en de hele familie gebaren te laten maken. “Het is betoverend om te zien, ik moest dit in mijn film hebben.” Telkens de familieleden ruzie maken, beledigen, charmeren of troosten, vertalen ze wat ze zeggen in ASL zodat niemand het plezier moet missen, zeker niet de jongste homoseksuele en dove zoon Thad, gespeeld door Ty Giordano. Dianne Keaton die zijn moeder speelt wou zelfs de vuilste gebaren leren om ze in de scènes die ze met haar dove zoon heeft te gebruiken.” Het is toch normaal”, zegt ze,” dat zijn de woorden die je het eerst wil weten als je een nieuwe taal leert.”
Het is dus een voorbeeld van een inclusieve familie. En de vrouw die gespeeld wordt door Sarah Jessica Parker is zo niet. Ik toon haar enger van geest dan ze is. Het is een geheime taal die de familie aan elkaar hangt en haar buiten sluit. Het feit dat de ouders van de dove en homoseksuele zoon gebarentaal gebruiken betekent dat ze hun zoon en zijn doofheid aanvaard hebben en niet proberen te behandelen. En dit is wel belangrijk, want slechts 3% van de horende families leert gebarentaal om met hun dove kinderen te communiceren. Het is aandoenlijk dat de hele familie voorgesteld wordt zoals het zou moeten zijn, ze gebruiken allemaal gebaren en niemand wordt uitgesloten. In de meeste families met een doof kind behelpen ze zich met liplezen of tekens. Ze willen dat hun kinderen functioneren in de horende wereld. Maar ze beschouwen hun doof kind wel als ‘abnormaal’. Dit is in de film niet zo. De familie Stone beschouwt iedereen normaal.
Toen de film werd vertoond in een preview aan een groep doventolken in Orlando bleef er geen oog droog tijdens een moment dat de gebaren niet ondertiteld worden. Tegen het einde van de film wandelen Thad en zijn partner Patrick in een sneeuwlandschap en wisselen blikken en gebaren uit. En als je geen gebaren kent, dan mis je de betekenis.
“De ene gebaart hoe alles mooi is”, en de andere gebaart “net zoals jij.”

Bron: Roger Moore – The Orlando Sentinel