Solidair met doofheid van collega


Het gaat niet vanzelf, om als je doof bent, je plaats te vinden binnen het bedrijf waar je werkt. Het gaat veel beter als je collega’s, zoals hier in Brest, samen beslissen om allemaal gebarentaal te leren.
Dit verhaal begint in 2001 toen Laetitia als gehandicapte een speciaal leercontract kreeg. Laetitia was toen 21 jaar oud. Ze werkte een week in Nantes en een week in Brest om haar stage te doen voor het behalen van een diploma ICT. Daarna vervult ze twee contracten van onbepaalde duur en in mei 2004 doet zich de kans voor om vast in dienst te treden als tekenares bij de dienst cartografie.
Tot dan had iedereen zich beholpen met de middelen die er zijn, briefjes schrijven, een beetje oraal en wat tekens die iedereen begrijpt en ook al een paar gebaren die Laetitia aan haar collega’s heeft geleerd. Eliane, een collega, zegt: “Laetitia is zelf naar ons toegekomen om contact te zoeken, en dat heeft zeker geholpen.” Laetitia herinnert zich heel in het begin, toen moest ik al mijn moed samenrapen, maar stilaan is de situatie verbeterd.
Jean-Pierre begint ermee.
Hij volgt met een organisatie van ouders van dove kinderen twee modules om beter de wereld van de doven te leren kennen. Een heel belangrijke stap, er daarna begint hij aan de basis van de gebarentaal. Hij vertelt op het werk verder wat hij geleerd heeft en 11 personen schrijven zich in 2005 in om gebarentaal te leren. De baas schrijft dit in als vorming. Zes personen willen in 2006 nog verder studeren.
Eliane is ongeveer even oud als Laetitia en ze was zeer gemotiveerd om met haar te kunnen communiceren. In het begin doet het wat raar, maar je ervaart vlug dat het de omgang met elkaar verbetert. Laetitia kent andere doven die in andere bedrijven werken waar ze alleen zijn. “Meestal is het zeer hard” zegt ze.
Een twintigtal nieuwe gebaren nodig.
De dienst cartografie moest wel een twintigtal nieuwe, technische woorden, vertalen in gebarentaal. Bijvoorbeeld: radar, sonar, seismisme. Alleen nog de vergaderingen verlopen moeilijk, want men praat er met verscheidene door elkaar. Laetitia maakte al een atlas over de baai van Douarnenez en nog maar pas gaf ze ook commentaar in gebaren bij een filmpje van haar werkgever. En in oktober, tijdens de opendeurdagen van het bedrijf, was ze de tolk en begeleidster van een groep met dove kinderen, die in haar natuurlijk een bondgenoot zagen.

Bron: http://www.letelegramme.com/