Doofheid het hoofd bieden





Van zodra ze wist dat haar zoon van 5 maanden doof was dacht Sandra Ferguson:”Waarom gebeurt dat met mij? De aarde stond stil.”
De jonge moeder en haar partner doorliepen een heel gamma van emoties.”We vroegen ons af:”Zeg me dat het niet waar is!” Er waren de schuldgevoelens, het verdriet, we keerden ons in onszelf. Ik kwam niet meer buiten. Ik zong niet meer voor mijn zoon? Wat nut had het? Nu weet ik dat je dat toch moet doen, het visueel contact ontwikklen, praten van aangezicht tot aangezicht.”

De doofheid van Mathis werd door tests bevestigd.”Ik had lichte twijfels. Mijn moederhart twijfelde, maar onvoldoende om iemand te consulteren. Ik liet mijn sleutels klingelen aan zijn oor, ik knipte met mijn vingers. Maar de kinderarts stelde me gerust.” Ondanks het feit dat er doven in de familie zijn. Uiteindelijk is het een nicht, wiens zoontje van 18 maanden ook de diagnose ‘doof’ had gekregen die me zonder verder uitstel doen handelen heeft.
Na de schok kreeg de strijdvaardigheid van de ouders de overhand. Ze besloten om hun zoon alle kansen te geven. “Omdat hij zou kunnen praten en communiceren met de mensen en omdat hij in een normale omgeving zou kunnen werken.”
Op negen maanden had Mathis een hoorapparaat. Moeilijk om te verteren voor de trotse ouders. Bang voor de reacties van de anderen. De moeder geeft het toe. “Ik heb hete tranen geschreid.”
Maar het kind zette plots grote ogen op omdat het geluid hoorde. Hij begon ook te praten. Op zijn 4 jaar is hij naar een orale school gestapt. De ouders blijven hem thuis stimuleren. Mathis doet aan karate. Met zijn mama gaat hij naar de winkel en naar de bibliotheek. Daar zit hij met luide stem te lezen.
Het kind houdt van muziek. Hij kan het tempo makkelijk volgen.
Onlangs kreeg Mathis een digitaal toestel waarmee hij meer subtiele geluiden kan horen en ook geluiden die verder af zijn, zoals regen op het dak van de auto of een krekel in het veld. Het apparaat verbeterde ook zijn uitspraak.
“Je moet niet wachten om bij een dokter te gaan als je instinct je iets wil zeggen,” verwittigt de moeder ons nu. Het kind zal meer kansen op slagen hebben. De taal ontwikkelt zich in de eerste levensjaren. Men kan die achterstand niet meer inlopen. Men kan altijd later nog gebarentaal leren.
“Je moet nooit beschaamd zijn om over de doofheid van je kind te praten. Je weet nooit wie met nuttige informatie komt aandraven.”

Bron: http://www.cyberpresse.ca