In het gebarencafé begrijpt de kelner alleen wat hij ziet!


Het is een uniek dafé in de wereld. In Parijs, in het Café Signes zijn de 3 kelners en de 3 keukenpieten doof. Nergens anders op de wereld bestelt men zijn maaltijd met zijn handen. De dagschotel kost 7,5 euro en het menu is aan 12,50 euro. In de hoofstad is dit goedkoop.De Café Signes staat hoog genoteerd in de gids ‘Paris pas cher’. Het verdient wel 3 sterren als het op durf aankomt. Het café is open sinds 2003 en straalt van het licht, alle deuren zijn in glas. Ook de bar is open en zichtbaar. Alles is erop berekend dat iedereen in het café met elkaar kan gebaren. Maar de meeste bezoekers weten daar niets van. Je komt binnen met grote honger en je verlaat het café verzadigd en je hebt een taal bijgeleerd.
Glimlachend komt de dove kelner aan je tafel. En op een mirakuleuze wijze begrijp je hem. Een wit boekje leert je het alfabet van de gebarentaal. Biefstuk friet bestellen is kinderspel. Je moet je gespreide vingers door elkaar slaan en het werkt. De kelner komt terug met frieten. Klop tweemaal met je vuist op tafel en je zegt ‘smakelijk’ in doventaal.
Zo verloopt alles goed en snel in het restaurant. Alsof er niets aan de hand is. En toch is al het personeel doof. Ze spreken niet. Toch werken ze als echte chefs. Ze letten op de groene lampen op het plafond en op de trillers aan hun broeksband. Eén trilling betekent; het is klaar, twee trillingen: haast je. Drie? Je bent ontslagen. Grapje lacht de bazin: Francine Daude.
Ze werkt voor een hulpcentrum voor doven. 20 jaar geleden openden we het eerste centrum maar het café is een betereC plaats om te tonen wat doven kunnen. Normaal zie je ze niet . Doofheid in Frankrijk is nog een beetje een ghetto.
Het Café Signes draait op 50 maaltijden per dag. Het is leefbaar. Het beantwoordt aan zijn eerste doel: mensen in de maatschappij reintegreren, maar ook de ogen openen voor de gewone man. Er zijn duizenden mensen die de wereld alleen maar zien door wat ze opnemen met hun ogen. Absolute stilte is een verschrikkelijke muur.
Met een dove persoon praten herinnert de horenden aan de essentie van het leven. Als je niet naar een dove kijkt bij het praten, dan negeer je hem. En hij of zij heeft het gevoel van niet te bestaan. En eigenlijk geldt voor horenden hetzelfde.
Je verlaat het Café Signes met een vol gevoel en het hoofd vol goede voornemens. We hebben vaste klanten die hier komen om zich te herbronnen. Buiten in de drukte kan je dan met een glimlach terug naar je dagtaak.

Bron: Ouest-France: 13/10/2006 à Paris