Het was het vechten waard


Het leven wat niet zo gul voor Lucy Wilkins. Ze werd doof geboren. Toen ze 21 was zegden de dokters haar dat ze blind werd en er niets aan te doen was. Ik kreeg de diagnose en ze zeiden, geen pillen, geen drankjes, tot binnen zes maanden. En dat was het. Mijn mond viel open. In plaats van bij de pakken te blijven zitten koos ze ervoor om te vechten tegen haar ongeluk. Vorige maand beklom ze het podium om de prijs van de Daily Telegraph in ontvangst te nemen uit de handen van David Cameron , voorzitter van de conservatieve partij. Wilkins die nu 24 is won haar prijs omdat ze de voortrekker is van een programma om betere hulpmiddelen voor gehandicapten te krijgen. Ze lobbyt voor automatische deuren voor bedienden in een rolstoel en speciale toetsenborden voor visueel gehandicapten.
Als je haar ziet kan je niets aan haar zien, maar zonder haar hoorapparaten kan ze niets horen. Liplezen kan ze wel. Helemaal blind is ze nog niet, en wanneer dat zal gebeuren weet ze niet. Ergens als ze in de dertig is misschien. Maar diepte kan ze niet inschatten en opzij ziet ze ook niets. Ze botst voortdurend tegen mensen en lantaarnpalen.
Ze heeft dus Usher, een erfelijke aandoening die de oorzaak is van doofheid gepaard aan een degeneratieve oogziekte. Het is zo zeldzaam dat dokters haar vroegen of ze het product was een incentueuze relatie. Haar moeder was natuurlijk in alle staten. Vader en moeder hebben hetzelfde recessieve gen en hebben één kans op vier dat hun kind het ook heeft. De kans dat je iemand ontmoet met hetzelfde gen is heel klein.