Het gevecht van een moeder voor haar dove zoon

De kleine Matthieu is doof. Zijn moeder gebruikt een Amerikaanse methode om hem op te voeden, maar ze loopt met haar hoofd tegen de muur bij de artsen. Matthieu is twee jaar en een half. Zijn moeder Caroline vecht voor hem. Het kind heeft implantaten. Om hem te helpen zijn gehoor te recupereren gebruikt ze een manier die in Frankrijk niet erkend is. De chirurg die de implantaten heeft ingeplant heeft praktisch niet naar Matthieu geluisterd. Hij verwijt ons de methode die we gebruiken. Ten slotte zei hij dat hij en zijn ploeg ons niet meer konden opvolgen. Ik ben kwaad. Wat gaat er gebeuren als Matthieu opnieuw moet geöpereerd worden? Wat als de technologie dermate evolueerd dat er krachtiger implantaten kunnen geïnstalleerd worden? Wat gaan we dan doen? We kunnen niet zomaar van gehoorcentrum veranderen. En we kunnen het ons niet veroorloven. De Hoge Raad voor volksgezondheid geeft aan dat de familie vrije keuze heeft over methode en geneeskundig team. En hier wordt onze keuze niet ondersteund. Het is ontoelaatbaar. We begrijpen het niet. Het is alsof ze Matthieu in zijn handicap willen houden. Ik heb niets tegen gebarntaal of liplezen, maar ik wil alles doen om mijn kind normaal te laten horen. Volgend jaar gaat Matthieu naar het eerste studiejaar. Hij hoort ons. Hij spreekt. Onze NKO-arts is verwonderd over zijn vooruitgang. Deze zomer gaan we 6 weken naar de VS. Matthieu zal daar een rehabilitatiprogramma volgen aan de universiteit. Men wil hem daar zelfs opnemen in de kleuterklas. Hier voelen we een grote eenzaamheid. We trekken ons plan, maar dat is ook alles. Matthieu heeft zijn implantaten 18 maanden. We beleven al 18 maanden een nachtmerrie. Ik ben al 18 maanden woedend.

http://www.sourds.net/2010/04/15/le-combat-dune-mere-pour-son-fils-sourd/#more-32672