Ik ben geen gemakkelijke

De Weense Helene Jarmer hoort niets sinds ze twee jaar oud is. Sinds juli zit ze voor de Groenen in het Oostenrijkse parlement en toont de verkozenen hoe rijk de gebarentaal kan zijn. Haar gehoorverlies is het gevolg van een auto-ongeval. Een toeval met twee gevolgen. Door haar doofheid vervreemde ze van de horenden, maar tegelijkertijd werd ze de gelijke van haar ouders, want die waren al doof. Haar moedertaal is de gebarentaal. Ze krijgt alle steun van haar ouders. Het lukt haar een academische titel te behalen. Niet eenvoudig voor een Dove. Taal is een communicatievorm die ze maar moeizaam leren. Toch werd het haar aangeleerd. Ze leert liplezen. Misverstanden zijn legio. Ze wordt leerkracht bijzonder onderwijs en later docente aan de Weense universiteit voor het vak dovenonderricht. Ze is een grote voorstander van bilinguaal onderwijs. Sinds 2001 is ze voorzitter van de Oostenrijkse Dovenvereniging. Het is aan haar te danken dat in 2005 gebarentaal als een minderheidstaal in Oostenrijk aanvaard is.

http://www.taz.de/1/leben/koepfe/artikel/1/ich-bin-kein-leiser-typ/