Lothar Scharf onderzocht de geschiedenis van de doven in het derde rijk.

Het is een bijna onbekend thema van de Nazigeschiedenis waarover Lothar Scharf sprak. De zogenoemde ban G voor doven in de Hitler-Jugend (HJ). De betrokkenen wilden ondanks hun beperking zeker als deel van de ‘Duitse Volksgemeenschap’ erkend worden en aanvaardden daarvoor in veel gevallen gesteriliseerd te worden, die door de Nationaal Socialistische ideologen voor mensen met en handicap voorzien hadden. Ongeveer 10 jaar lang onderzoekt Lothar Scharf dit weinig bekend deel van de NS-geschiedenis. Ongeveer 45.000 doven, tussen de 4000 en 6000 doven jongeren waren lid van de HJ- waren er toen in het derde rijk. Geschat is ongeveer een derde daarvan voor de ‘zuiverheid van het Duitse ras’ gesteriliseerd. Volgens Scharf zijn onderzoek waren er in 1932, het jaar voor dat Hitler aan de macht kwam, al de eerste HJ-eenheid met doven. De functionarissen van de “Doofstommenverenigingen” waren voor het grootste deel harde Nazis. Ze hadden er veel voor over gehad om te mogen meemarcheren in de NS-beweging. Op die manier verzekerden ze zich van de erkenning en gelijkberechtiging in de toenmalige maatschappij. Hiervoor accepteerden ze zowaar de vrijwillige sterilisatie. De doven en slechthorenden HJ-leden droegen een “G” op het schouderstuk van hun uniform. Ook blinden kregen een “B” en fysiek gehandicapten ( Körperbehinderte) kregen een “K”. Maar gebarentaal in uniform was verboden. Gebarentaal stond in tegenspraak met de rassenideologie van de ‘gezonde Duitser’. Ze mochten net als de andere HJ-leden reizen, soldaatje spelen en op kamp gaan. Maar in de grote mars op de rijkspartijdag in Nurnberg mochten ze zich niet vertonen. De oversten van de NS vonden hen dan toch minderwaardig. Ze mochten ook geen dienst bij de Wehrmacht (het gewone leger) doen. Maar het was wel de vurigste wens van veel dove jongeren om naar het front te trekken en zich te offeren op het altaar van het vaderland. Toen het ten einde liep met het duizendjarig rijk waren de doven wel nog goed genoeg om mee te vechten met de Volkssturm ( ouderen en kinderen), de laatste troef van de NS-krijgsheren. Na de oorlog zaten de leiders van de doven voor hun daden in de gevangenis. Maar van hun rol tussen 1933 en 1945 werd tot nu weinig werk gemaakt. Er waren veel redenen voor. Doven hebben joden die ze kenden zonder nadenken uitgeleverd, zoals van nationaal-socialisten werd verwacht. De spreekbeurt werd gehouden ter gelegenheid van de heropening van de tentoonstelling “Misleid, bedrogen, opgehitst”, het korte leven van de hitlerjongen Paul B.

http://www.nn-online.de/artikel.asp?art=1016407&kat=10&man=3