“Een horende jongen, zijn dove ouders, en de taal der liefde.”
Boek geschreven door Myron Uhlberg. Uhlberg werd geboren in Brooklyn tijdens de depressie. De zoon van dove ouders. Ze kregen nog een tweede zoon, Irwin, die tijdens zijn hele leven last had van nachtelijke ‘grand mal’ aanvallen. Toen Myron leerde spreken, voelde hij het aan alsof hij niet alleen de tolk maar ook de vertaler en de diplomaat was van alles wat zijn familie te maken had met de horende wereld. De stress van de situatie werd nog verhoogd door het feit dat Brooklyn in die dagen niet echt een bastion was van goede manieren of beschaafd gedrag. Myron groeide op in een sfeer van ongehoorde beledigingen. Veel van wat in het boek staat heeft hij al eerder verwerkt in zijn kinderboeken. Over zijn vader die linotypist was bij de New York Daily News. Waar hij werkte was een oorverdovend lawaai. Zijn doofheid was daar eigenlijk een pluspunt. Onder de zonnige beschrijving van zijn jeugdjaren is het verhaal van zijn ouders onnoemelijk triest. Myron’s moeder die een echte schoonheid was, werd door haar vader in de dovengemeenschap ten huwelijk aangeboden. Toen ze voor het eerst haar echtgenoot zag barstte ze in tranen uit. Beide ouders van Myron waren naar dovenscholen geweest waar ze behandeld werden als achterlijk, primitief. Ze mochten geen gebaren gebruiken en groeiden op in een verschrikkelijke isolatie van hun families. Hun eenzaamheid, zelfs na hun huwelijk, was onmeetbaar. Ze werden gemeden en openlijk bespot, men noemde hen “de doofstomme idioten in appartement 3A”. Myron groeide op in een zee van schaamte. De schrijver eert zijn vader. Hij werkte hard, was toegewijd aan zijn familie en was extreem nieuwsgierig. Hij vroeg zijn zoon om het geluid van de golven te beschrijven, hoe het woord ‘nat’ eigenlijk klinkt, of kleuren geluid hebben, of de hitte luidruchtig is en de koude stil. Maar zijn zoon van 10 jaar oud kon niet en wou niet ingaan op die vragen. Het hielp ook niet dat de gebarentaal niet erkend werd als een echte taal tot de jaren ’60. De grote gebaren en gezichtsuitdrukkingen van ASL droegen alleen bij tot de notie dat de ouders van Uhlberg ‘freaks’ waren. Om met dit alles om te gaan werd Myron de schurk van de buurt, voortdurend in de problemen. Gelukkig kreeg hij een studiebeurs en ontsnapte aan de verstikkende wereld van zijn ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten