Als de handen spreken

Als Paulette Ouzeau over doofheid praat, weet ze waar ze het over heeft. Haar beide ouders waren dood. Ze heeft leren praten met de kinderen van de buren. Als horend kind werd ze later uiteraard tolk, voor pa en ma en voor hun vrienden. Sindsdien heeft ze er niet meer mee opgehouden. Ze helpt als tolk bij het afleggen van examens om een baan te krijgen. In Angoulème doet de ziekteverzekering op haar beroep als tolk. De zin om anderen te helpen zit er bij haar in als een tweede natuur. Ze tolkt ook op vakantiekampen en in de gemeenteraad. Als gevolg daarvan heeft ze haar eigen stichting opgericht Saintes Langue des Signes. Met als precies doel: het publiek bewust maken en sensibiliseren, zowel de professionelen( scholen, ziekenhuispersoneel) en de gewone burger die met doofheid te maken heeft ( slechthorenden, familie van doven ). Nu werkt ze in een bejaardentehuis. Ze ontdekte dat veel mensen met de ziekte van Alzheimer zich moeilijk konden uitdrukken met woorden, maar dat het nog een hele tijd wel ging met gebaren. Het werkt heel goed, als zijn het maar basisuitdrukkingen zoals, dag, tot ziens, honger, dorst. Professor Bruno Dubois, neuroloog in het Salpêtrièreziekenhuis en voorzitter van de Franse Alzheimerassotiatie bevestigt dat gebarentaal nuttig is op voorvaarde dat het wordt aangeleerd bij het begin van de ziekte.

http://www.sudouest.com/charente-maritime/actualite/saintonge/article/397278/mil/3384370.html