Dove gemeenschap spreekt over cultuur, taal en gevoeligheden.

Het is een heel andere wereld nu dan de tijd waarin ik opgroeide, zegt Wendy Dobbie, een van de 150 mensen in Greater Victoria die doof geboren zijn. Als 43-jarige vrouw heeft ze een heleboel technologische en sociale veranderingen meegemaakt die de mogelijkheid van de dovengemeenschap om te participeren en te communiceren toch sterk heeft omgegooid. Dobbie maakte slechts kennis met Amerikaanse Gebarentaal tot ze 16 jaar oud was. In die tijd had ze een vriend maar moest beroep doen op haar moeder om via de telefoon met hem te communiceren. Niemand van haar familie leerde gebarentaal en tot vandaag weet Dobbie niet wat er op familiebijeenkomsten wordt gezegd. “Ik leerde spreken voor hen en het was een groot tijdsverlies,” zegt Dobbie via haar tolk Mary Warner.”Het doet pijn, echt pijn.” In de basisschool droeg Dobbie een groot vervelend hoorapparaat rond haar nek en probeerde zo goed als mogelijk te liplezen. Negen jaar logopedie en uren leren liplezen zorgden ervoor dat ze niet mee kon voor lezen en schrijven. Dove volwassenen in Canada die de middelbare school hebben afgemaakt hebben het leesniveau van een’Grade 3 student ‘ ( Ik zie dat er in Noord Amerika begonnen wordt met kindergarten en dan 12 graden tot je achttiende mt). Maar de filosofie was dat je moest proberen om te integreren in de horende wereld. “Het is niet waar. We kunnen nooit integreren,” zegt Dobbie. “Liplezen is geen taal… het is een methode om doven te leren praten.” Slechts 30% van de gesproken taal kan begrepen worden met liplezen. Dat is geen succes.

http://www.bclocalnews.com/vancouver_island_south/sanichnews/news/28000939.html