Gedaan met zwijgen: Dove overlevenden onthullen hun verhalen
Om de Holocaust te overleven, moesten de Joden bijna onmogelijke voorwaarden vervullen – honger lijden, in vuil leven, ziekten, eindeloos werk, onvoorstelbare brutaliteiten. Het feit dat er nog veel overleefd hebben tot aan de bevrijding was meestal een geval van puur geluk, zoals talloze overlevenden al getuigd hebben sinds het einde van WO II. Maar het was moeilijk voor iedereen, hoeveel meer obstakels moest een dove dan overwinnen om te overleven? Doven in de kampen moesten voortdurend alert zijn om zich te verschuilen in de menigte en niet te laten zien dat ze doof waren, want ze zouden zeker ter plaatse worden vermoord indien ze ontdekt werden. Horenden hielpen vaak door discreet de dove zijn naam in het vuil te schrijven toen ze geroepen werden voor de eindeloze apels. Hoewel de Shoah een van de meest gedocumenteerde geschiedkundige feiten is van de 20ste eeuw bleven de verhalen van dove slachtoffers onbekend tot onlangs. Dank zij het onderzoek van Dr. Simon J.Carmel blijven de getuigenissen niet langer verzwegen. “We moeten deze verhalen bewaren,” benadrukt Carmel. “Dove overlevenden kenden hun eigen unieke ervaringen gedurende de Holocaust en waren evengoede getuigen als de horenden.” De presentatie van Carmel omvat foto’s en verhalen van leden van de dove gemeenschap die vervolgd werden als gevolg van de visie van de Nazi’s op handicaps, met daaraan verbonden de notie dat mensen met handicaps nutteloos waren voor de maatschappij. “We weten dat doven gezond en sterk zijn,” zegt Carmel tot zijn gehoor, “en het enige wat wij niet kunnen is horen.” De Nazi’s dachten er anders over. Het euthanasieprogramma werd door de Nazi’s ingevoerd in de vroege jaren 30 om diegenen met een fysische of mentale handicap snel te doden; lang voor de Kristalnacht en voor de organisatie van de vernietigingskampen. Carmel vertelt ook over de moord op het grootste deel van de dove leerlingen van de Israëlische School voor Doven in Berlijn, die naar buiten gesleept werden en vermoord in 1942. Carmel die doof geboren is, verkreeg zijn bachelors graad in fysica van Gallaudet en heeft zowel de master’s als de doctoraatsgraad in culturele antropologie van American University, beide in Washington, D.C. Hij leerde Israëlische Gebarentaal en werkte samen met de Israëlische dove gemeenschap. Hij begon getuigenissen van dove overlevenden over de Holocaust te verzamelen in 1980. Hij interviewde verscheidene overlevenden van verschillende concentratiekampen in Duitsland, Polen, Hongarije en andere landen: hij sprak ook met diegenen die gedwongen werden om zich te laten steriliseren, soms zonder anesthesie. Blinden en mentaal gehandicapten ondergingen hetzelfde lot. Ze werden allemaal gewaarschuwd om dit niet aan vrienden of familie te vertellen. Carmel is nu geïnteresseerd in dove overlevenden en hun verhalen die geplaatst werden in kampen met personen van wie men niet wist waar hun familie was en hoopt zo te ontdekken hoe ze behandeld werden door de geallieerden, het Rode Kruis en andere hulpverleners. Na afloop is het publiek meestal geschokt alsof ze nog nooit gedacht hadden wat dove overlevenden allemaal meegemaakt hadden. Voor zover hij weet was er nooit een specifiek onderzoek naar dove slachtoffers van de Holocaust tot rond 1980. “Het is echt bedroevend te moeten zeggen dat we veel getuigenissen verloren hebben van dove overlevenden die alles hebben meegemaakt, maar die overleden tussen 1945 en 1990.”
http://www.jewishexponent.com/article/14473/
Om de Holocaust te overleven, moesten de Joden bijna onmogelijke voorwaarden vervullen – honger lijden, in vuil leven, ziekten, eindeloos werk, onvoorstelbare brutaliteiten. Het feit dat er nog veel overleefd hebben tot aan de bevrijding was meestal een geval van puur geluk, zoals talloze overlevenden al getuigd hebben sinds het einde van WO II. Maar het was moeilijk voor iedereen, hoeveel meer obstakels moest een dove dan overwinnen om te overleven? Doven in de kampen moesten voortdurend alert zijn om zich te verschuilen in de menigte en niet te laten zien dat ze doof waren, want ze zouden zeker ter plaatse worden vermoord indien ze ontdekt werden. Horenden hielpen vaak door discreet de dove zijn naam in het vuil te schrijven toen ze geroepen werden voor de eindeloze apels. Hoewel de Shoah een van de meest gedocumenteerde geschiedkundige feiten is van de 20ste eeuw bleven de verhalen van dove slachtoffers onbekend tot onlangs. Dank zij het onderzoek van Dr. Simon J.Carmel blijven de getuigenissen niet langer verzwegen. “We moeten deze verhalen bewaren,” benadrukt Carmel. “Dove overlevenden kenden hun eigen unieke ervaringen gedurende de Holocaust en waren evengoede getuigen als de horenden.” De presentatie van Carmel omvat foto’s en verhalen van leden van de dove gemeenschap die vervolgd werden als gevolg van de visie van de Nazi’s op handicaps, met daaraan verbonden de notie dat mensen met handicaps nutteloos waren voor de maatschappij. “We weten dat doven gezond en sterk zijn,” zegt Carmel tot zijn gehoor, “en het enige wat wij niet kunnen is horen.” De Nazi’s dachten er anders over. Het euthanasieprogramma werd door de Nazi’s ingevoerd in de vroege jaren 30 om diegenen met een fysische of mentale handicap snel te doden; lang voor de Kristalnacht en voor de organisatie van de vernietigingskampen. Carmel vertelt ook over de moord op het grootste deel van de dove leerlingen van de Israëlische School voor Doven in Berlijn, die naar buiten gesleept werden en vermoord in 1942. Carmel die doof geboren is, verkreeg zijn bachelors graad in fysica van Gallaudet en heeft zowel de master’s als de doctoraatsgraad in culturele antropologie van American University, beide in Washington, D.C. Hij leerde Israëlische Gebarentaal en werkte samen met de Israëlische dove gemeenschap. Hij begon getuigenissen van dove overlevenden over de Holocaust te verzamelen in 1980. Hij interviewde verscheidene overlevenden van verschillende concentratiekampen in Duitsland, Polen, Hongarije en andere landen: hij sprak ook met diegenen die gedwongen werden om zich te laten steriliseren, soms zonder anesthesie. Blinden en mentaal gehandicapten ondergingen hetzelfde lot. Ze werden allemaal gewaarschuwd om dit niet aan vrienden of familie te vertellen. Carmel is nu geïnteresseerd in dove overlevenden en hun verhalen die geplaatst werden in kampen met personen van wie men niet wist waar hun familie was en hoopt zo te ontdekken hoe ze behandeld werden door de geallieerden, het Rode Kruis en andere hulpverleners. Na afloop is het publiek meestal geschokt alsof ze nog nooit gedacht hadden wat dove overlevenden allemaal meegemaakt hadden. Voor zover hij weet was er nooit een specifiek onderzoek naar dove slachtoffers van de Holocaust tot rond 1980. “Het is echt bedroevend te moeten zeggen dat we veel getuigenissen verloren hebben van dove overlevenden die alles hebben meegemaakt, maar die overleden tussen 1945 en 1990.”
http://www.jewishexponent.com/article/14473/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten