Getuigenissen van dove Holocaust overlevenden.
De lezing van Simon Carmel, “Silent No More: Testimonies of Deaf Holocaust Survivers” verbint de verhalen van de vervolgde dove Joden tijdens WO II. Ongeveer 25.000 dove Joden werden vermoord in de Holocaust. Vandaag leven er nog ongeveer 20, de getuigenissen die Carmel verzamelt, worden dus met de tijd belangrijker. Carmel begon met het verhaal van Fred en Doris Fedrid die twee jaar werden opgesloten in het getto van Tarnopol. Fred Fedrid was één van de drie kleermakers die door Carmel werden geïnterviewd wiens vaardigheden geholpen hebben om te overleven in een tijd waar doof zijn, gebrekkig of zwak, meestal betekende dat je vermoord werd. Fedrid had zijn schaar altijd bij zich. Omdat de gevangenenplunje geen zakken had stak hij de schaar vast in zijn trouwring, verborgen voor de Naziesoldaten. In ruil voor voedsel en diensten mochten andere gevangenen zijn schaar lenen. Zoals andere vervolgde groepen een speciaal kenteken hadden, bestond dat niet voor doven. Meestal dwongen de Nazi’s de niet-joodse doven om gesteriliseerd te worden, omdat ze geloofden dat als gevolg daarvan het Arische ras zou gezuiverd worden van doofheid. Ongeveer 17.500 dove Duitsers werden gesteriliseerd tussen 1933en 1945. Fred Fedrid droeg een pin met daarop Taubstum. Hoewel tegenwoordig de trots op de gebarentaal en de dovencultuur sommige kinderen minder leren spreken en liplezen, heeft het oralisme veel doven van vervolging gered. Morris Field, bijvoorbeeld, heeft nooit aan iemand bekend dat hij doof was terwijl hij in vijf concentratiekampen zat. Als hij sprak, dan klonk zijn accent net zoals dat van de vele andere vreemdelingen. Op een keer zag Field een groep dove gebarenmakers met elkaar aan het communiceren in een hoek. Hij lag in gevecht met zichzelf of hij met gebaren zou duidelijk maken dat hij ook doof was. Hij besloot het niet te doen en ontdekte de volgende dag dat ze allemaal verdwenen waren. Hij veronderstelde dat ze gedood waren.
Carmel interviewde ook de artiest David Bloch. Bloch herinnert zich de Kristallnacht, toen de Nazis op zijn deur bonkten en riepen dat ze hem zouden arresteren omdat hij een misdadigers was – dat wil zeggen, een Jood. Hij ontsnapte naar Shanghai. Hij maakte veel werkstukken die de Holocaust weerspiegelen, onder meer “ Ontvangst – Ontgoocheling” op de afbeelding. Een bijna skelet speelt op de viool. Bloch associeerde muziek in het kamp met de komst van de dood, hoewel hij niet kon horen.
Dove gevangenen stonden ook voor een dilemma als ze konden ontsnappen of bevrijd werden – in de meeste gevallen werden ze door de Verenigde Staten geweigerd. In verband daarmee het verhaal van Stanley Teger, wiens moeder woedend was toen de immigratiedienst de jonge Stanley het land niet binnenliet uit angst dat doofheid besmettelijk was. Sommige infecties uit die tijd waren de oorzaak van blindheid, en bijgevolg de wijdverbreide angst dat andere handicaps zich ook konden verspreiden. Zijn moeder kon hem uiteindelijk aanporren om te spreken om op die manier de ambtenaar te vermurwen. Teger begon daarna aan een nieuwe hobby als verzamelaar van beeldjes van het Vrijheidsbeeld.
Doven stonden voor dezelfde problemen als de Joden die probeerden om hun religie te verbergen. Dr. Eugene Bergmann, van een rijke thuis en doofgeworden door een slag van een geweerkolf, werd bijna ontdekt toen hij krampen kreeg bij het zwemmen. Hij werd gered door een visser die zag dat er iets mankeerde aan hem. Hij vroeg Bermann om zijn broek af te doen – een beangstigende situatie voor een besneden jongen in Nazi Duitsland. De jongen gebaarde dat hij doof was en de vissier liet hem gaan. Toen hij terug naar huis liep waren zijn ouders en broer verdwenen. Hij zocht hen in het woud en kwam een soldaat van de Poolse weerstand tegen. Hij geloofde niet dat hij Joods was. Bergman trok zijn broek naar beneden en bewees het. De soldaat liet hem gaan. Daarna werd hij wapensmokkelaar voor de Poolse weerstand tot het einde van de oorlog. Na de oorlog ging hij op zoek naar zijn familie. In het Joodse centrum geloofde ze ook niet dat hij Joods was. Hij moest nogmaals zichzelf bewijzen, waarna hij met succes zijn moeder en broer heeft gevonden.
http://www.sccs.swarhtmore.edu/org/daily/2007/10/28/testimonies-of-deaf-holocaust-survivors/
De lezing van Simon Carmel, “Silent No More: Testimonies of Deaf Holocaust Survivers” verbint de verhalen van de vervolgde dove Joden tijdens WO II. Ongeveer 25.000 dove Joden werden vermoord in de Holocaust. Vandaag leven er nog ongeveer 20, de getuigenissen die Carmel verzamelt, worden dus met de tijd belangrijker. Carmel begon met het verhaal van Fred en Doris Fedrid die twee jaar werden opgesloten in het getto van Tarnopol. Fred Fedrid was één van de drie kleermakers die door Carmel werden geïnterviewd wiens vaardigheden geholpen hebben om te overleven in een tijd waar doof zijn, gebrekkig of zwak, meestal betekende dat je vermoord werd. Fedrid had zijn schaar altijd bij zich. Omdat de gevangenenplunje geen zakken had stak hij de schaar vast in zijn trouwring, verborgen voor de Naziesoldaten. In ruil voor voedsel en diensten mochten andere gevangenen zijn schaar lenen. Zoals andere vervolgde groepen een speciaal kenteken hadden, bestond dat niet voor doven. Meestal dwongen de Nazi’s de niet-joodse doven om gesteriliseerd te worden, omdat ze geloofden dat als gevolg daarvan het Arische ras zou gezuiverd worden van doofheid. Ongeveer 17.500 dove Duitsers werden gesteriliseerd tussen 1933en 1945. Fred Fedrid droeg een pin met daarop Taubstum. Hoewel tegenwoordig de trots op de gebarentaal en de dovencultuur sommige kinderen minder leren spreken en liplezen, heeft het oralisme veel doven van vervolging gered. Morris Field, bijvoorbeeld, heeft nooit aan iemand bekend dat hij doof was terwijl hij in vijf concentratiekampen zat. Als hij sprak, dan klonk zijn accent net zoals dat van de vele andere vreemdelingen. Op een keer zag Field een groep dove gebarenmakers met elkaar aan het communiceren in een hoek. Hij lag in gevecht met zichzelf of hij met gebaren zou duidelijk maken dat hij ook doof was. Hij besloot het niet te doen en ontdekte de volgende dag dat ze allemaal verdwenen waren. Hij veronderstelde dat ze gedood waren.
Carmel interviewde ook de artiest David Bloch. Bloch herinnert zich de Kristallnacht, toen de Nazis op zijn deur bonkten en riepen dat ze hem zouden arresteren omdat hij een misdadigers was – dat wil zeggen, een Jood. Hij ontsnapte naar Shanghai. Hij maakte veel werkstukken die de Holocaust weerspiegelen, onder meer “ Ontvangst – Ontgoocheling” op de afbeelding. Een bijna skelet speelt op de viool. Bloch associeerde muziek in het kamp met de komst van de dood, hoewel hij niet kon horen.
Dove gevangenen stonden ook voor een dilemma als ze konden ontsnappen of bevrijd werden – in de meeste gevallen werden ze door de Verenigde Staten geweigerd. In verband daarmee het verhaal van Stanley Teger, wiens moeder woedend was toen de immigratiedienst de jonge Stanley het land niet binnenliet uit angst dat doofheid besmettelijk was. Sommige infecties uit die tijd waren de oorzaak van blindheid, en bijgevolg de wijdverbreide angst dat andere handicaps zich ook konden verspreiden. Zijn moeder kon hem uiteindelijk aanporren om te spreken om op die manier de ambtenaar te vermurwen. Teger begon daarna aan een nieuwe hobby als verzamelaar van beeldjes van het Vrijheidsbeeld.
Doven stonden voor dezelfde problemen als de Joden die probeerden om hun religie te verbergen. Dr. Eugene Bergmann, van een rijke thuis en doofgeworden door een slag van een geweerkolf, werd bijna ontdekt toen hij krampen kreeg bij het zwemmen. Hij werd gered door een visser die zag dat er iets mankeerde aan hem. Hij vroeg Bermann om zijn broek af te doen – een beangstigende situatie voor een besneden jongen in Nazi Duitsland. De jongen gebaarde dat hij doof was en de vissier liet hem gaan. Toen hij terug naar huis liep waren zijn ouders en broer verdwenen. Hij zocht hen in het woud en kwam een soldaat van de Poolse weerstand tegen. Hij geloofde niet dat hij Joods was. Bergman trok zijn broek naar beneden en bewees het. De soldaat liet hem gaan. Daarna werd hij wapensmokkelaar voor de Poolse weerstand tot het einde van de oorlog. Na de oorlog ging hij op zoek naar zijn familie. In het Joodse centrum geloofde ze ook niet dat hij Joods was. Hij moest nogmaals zichzelf bewijzen, waarna hij met succes zijn moeder en broer heeft gevonden.
http://www.sccs.swarhtmore.edu/org/daily/2007/10/28/testimonies-of-deaf-holocaust-survivors/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten