Ogen om te horen
Didier Payen is doof sinds zijn 16de. Op zijn 46ste publiceert hij “Lorsque mes yeux t’écoutent” ‘Als mijn ogen naar je luisteren”,een verslag van 30 jaar leven in een isolement. Over het voeren van de strijd tegen de niet-communicatie. Hij vertelt het met humor en poezie voor hen die met dezelfde problemen geconfronteerd worden.
Didier woont met zijn vrouw en drie kinderen in Auray in een perfect afgewerkt huis. In zijn jeugd wou hij binnenhuisarchitect worden maar het lot besliste er anders over. Als hij 16 is krijgt hij twee hersentumoren die moeten verwijderd worden. De operatie is een succes maar de hoorzenuw wordt zwaar beschadigd en hij heeft een gezichtsverlamming. Die dag worden zijn dromen vernietigd.
Hij wordt boekhouder. In december publiceert hij op vraag van vrienden en familie zijn martelgang, een geromanceerde autobiografie met de titel “Als mijn ogen naar je luisteren”. De eerste proeven van het boek schreef hij op zijn 18de al. Maar het project bleef in de schuif liggen tot hij 40 werd. Toen dacht hij, als ik er nu niets mee doe is het de moeite niet meer. De eerste oplage van het boek is beperkt tot 200 exemplaren die vlug verkocht zijn. Spijtig houdt zijn uitgever zich niet aan zijn belofte en komt er geen tweede oplage. Didier is verbitterd. Nu op zijn 46ste heeft hij zijn rijbewijs gehaald en in het weekend werkt hij in zijn tuin. Zijn kop zit vol nieuwe ideeën. Hij denkt er zelfs aan om gebarentaal te leren, hij die al 30 jaar van de lippen leest van zijn naasten. Het boek richt zich ook tot zijn dove vrienden die geen boek kunnen schrijven, aan al degenen die met dezelfde moeilijkheden kampen en die proberen zich boven dit trauma te zetten. Het moeilijke in het leven, zegt hij, is gelukkig zijn. Het boek heeft zijn eigen leven ook veranderd. De mensen die hij vroeger op straat voorbijliep zonder te weten dat ze doof waren groeten hem nu en dat vindt hij formidabel.
Didier Payen is doof sinds zijn 16de. Op zijn 46ste publiceert hij “Lorsque mes yeux t’écoutent” ‘Als mijn ogen naar je luisteren”,een verslag van 30 jaar leven in een isolement. Over het voeren van de strijd tegen de niet-communicatie. Hij vertelt het met humor en poezie voor hen die met dezelfde problemen geconfronteerd worden.
Didier woont met zijn vrouw en drie kinderen in Auray in een perfect afgewerkt huis. In zijn jeugd wou hij binnenhuisarchitect worden maar het lot besliste er anders over. Als hij 16 is krijgt hij twee hersentumoren die moeten verwijderd worden. De operatie is een succes maar de hoorzenuw wordt zwaar beschadigd en hij heeft een gezichtsverlamming. Die dag worden zijn dromen vernietigd.
Hij wordt boekhouder. In december publiceert hij op vraag van vrienden en familie zijn martelgang, een geromanceerde autobiografie met de titel “Als mijn ogen naar je luisteren”. De eerste proeven van het boek schreef hij op zijn 18de al. Maar het project bleef in de schuif liggen tot hij 40 werd. Toen dacht hij, als ik er nu niets mee doe is het de moeite niet meer. De eerste oplage van het boek is beperkt tot 200 exemplaren die vlug verkocht zijn. Spijtig houdt zijn uitgever zich niet aan zijn belofte en komt er geen tweede oplage. Didier is verbitterd. Nu op zijn 46ste heeft hij zijn rijbewijs gehaald en in het weekend werkt hij in zijn tuin. Zijn kop zit vol nieuwe ideeën. Hij denkt er zelfs aan om gebarentaal te leren, hij die al 30 jaar van de lippen leest van zijn naasten. Het boek richt zich ook tot zijn dove vrienden die geen boek kunnen schrijven, aan al degenen die met dezelfde moeilijkheden kampen en die proberen zich boven dit trauma te zetten. Het moeilijke in het leven, zegt hij, is gelukkig zijn. Het boek heeft zijn eigen leven ook veranderd. De mensen die hij vroeger op straat voorbijliep zonder te weten dat ze doof waren groeten hem nu en dat vindt hij formidabel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten