28-03-2006


Dove piloot krijgt vliegbrevet.


Stephen Hopson wou graag vliegen sinds hij vier jaar oud was. En hij besliste ook voor zichzelf dat zijn doofheid hem niet zou tegenhouden. Hij behaalde een privé en commercieel brevet en hij behaalde ook zijn licentie om op instrumenten te vliegen van de FAA op een Cessna 172 in Akron, Ohio, in de Verenigde Staten. Omdat piloten met een dergelijke licentie moeten kunnen communiceren over de radio legt Hopson uit hoe het werkt bij hem. “Het is de taak van de copiloot om mijn oren en mijn stem te zijn.” “De copiloten luisteren naar de radio en geven ook antwoord en geven dan de informatie door aan Hopson met gebaren en geschreven berichten. Hopson zelf is verantwoordelijk voor de vlucht en neemt alle beslissingen. Hij heeft ook een dove technicus aan boord. Hopson wil ook nog een brevet voor een meermotorig vliegtuig en wil dan lijnpiloot worden. In Europa wordt bij lijnvluchten al informatie doorgegeven op scherm, wat het voor dove piloten natuurlijk makkelijker maakt.

Bron: http://avweb.com/

20-03-2006


Ik speel in een dove voetbalploeg

Press Packer James speelt voetbal in een dove voetbalploeg. In zijn verslag vertelt hij ons waarom hij denkt dat het belangrijk is om horende spelers te tonen dat ook doven goed kunnen voetballen.
“Ik speel al jaren voetbal, ik speel graag voetbal! Nu is er in mijn stad een doof centrum geopend waar doven gecoachd worden om beter te voetballen. Dat doet mij veel plezier want we hebben er al veel geleerd, we leren de bal doorgeven en hoe we goed als ploeg moeten spelen en ook dat we ons hoofd moeten recht houden als we dribbelen.
Als we trainen worden we in twee groepen verdeeld en we werken met dove trainers. De opwarming doen we met gekleurde kegels. Elke kleur heeft een andere betekenis: rood betekent stop, groen vooruit en oranje betekent van richting veranderen. De trainer steekt een kegel in de lucht en wij weten wat we moeten doen.
De regels voor dove voetballers zijn dezelfde als voor horende voetballers, maar doof zijn betekent toch een andere manier van spelen. Ik hoor mijn medespelers niet als ze de bal willen, dus moet ik meer kijken. En soms weet ik niet of er een speler achter mij aan zit die mij wil tackelen. Naar het fluitje van de scheidsrechter luisteren is ook een probleem. Om onze aandacht te vangen steekt hij zijn hand in de lucht en we stoppen. Om met elkaar te communiceren gebruiken we gebarentaal en tolken.
Zoals alle spelers werk ik hard aan mijn techniek. En als dove speler wil ik mij bewijzen tegen horende spelers. Ik kijk er naar uit om tegen andere teams te spelen. Ik wil echt een beroepsspeler worden. En als er mensen zijn die twijfelen aan voetbal voor doven, geloof mij, ze denken verkeerd. Geef mij een bal en ik bewijs wat ik kan”
James, 15, Birmingham

Bron: http://news.bbc.co.uk/ I play in a deaf football team

18-03-2006


Dove vrouw heeft eigen tv-show in de VS.

Op het eerste zicht is er niets speciaals aan Joan Davies die haar eigen tv-show heeft waarin ze vlot met een reeks gasten praat. Maar als je het hoofd van haar wegdraait kan ze niets verstaan van wat je zegt.
Davies is doof. Ze kan echter perfect liplezen en na uitermate veel oefenen heeft ze de monotone, hoge stem die eigen is aan de meeste dove mensen, kunnen wegwerken.
Als ze op tv is, volledig geconcentreerd, zou je nooit denken dat ze doof is.
“Als je echt iets wil, dan leer je compenseren” zei de 42-jarige Davies.”Je zoekt en je vindt oplossingen voor je problemen.”
Davies is doofgeboren en ze draagt 2 apparaten, verborgen achter haar donkere haar. Haar audiologe Melissa Riess zegt dat ze praktisch niets hoort en dat het fenomenaal is om te leren spreken zoals Joan Davies zonder dat je zelf ooit je stem hoort.
De vader van Davies was ook doof, maar hij verborg zich voor de mensen. Hij sprak nooit een woord tegen de buren. “Ik wou niet als mijn vader worden” zegt Davies.”Mijn grootste vrees is altijd geweest dat ik niet zou kunnen communiceren” En de pesterijen van andere kinderen deden haar besluiten nog meer haar best te doen.
Ze leerde zichzelf liplezen en zoals iedereen wellicht weet vraagt dat een constante nooit verslappende concentratie.Als ik niet oplet en iemand zegt: “Wat denk je?” dan versta ik dat misschien als “Wat drink je?”
De meeste mensen die Davies ontmoeten hebben er geen idee van dat ze doof is. Ze maakte zelf de keuze om geen gebaren te leren:”Ik dacht dat het me zou beperken.”
Davies heeft natuurlijk wel problemen om mensen in groep te verstaan. “Ik doe dan maar alsof ik het versta” zegt ze.
Haar baas Sam Johnson zegt dat zij een van de hardst werkende mensen is die hij kent. Ze is altijd welgezind, positief en ze doet haar werk graag. Ik heb nog nooit gehoord dat ze zei dat ze last heeft van haar handicap.
Joan Davies is gehuwd en verwacht haar eerste baby eind april. Omdat ze zo’n stuwende kracht is werken haar collega’s ook graag met haar samen en tolken ze voor haar als ze moet telefoneren. En als de camera-man iets tegen haar wil zeggen richt hij de camera op hemzelf zodat Joan van zijn lippen kan aflezen.

Bron: http://www.theledger.com/ auteur: Rick Rousos

17-03-2006


Dove schoonheidskoningin dood onder trein.

Tara Rose McAvoy zou een vertegenwoordigster worden voor de doven. Een jonge vrouw met doorzettingsvermogen, grote energie en een stralende glimlach. Een ongeval deed alle hoop teniet. Ze werd in het Texaanse Austin door een trein verrast en overleed.
Tara wou gewoon een kortere weg nemen langs de spoorweg van de Union-Pacific. Ze was op weg naar haar moeder. Kort voor haar dood stuurde ze nog een sms naar haar moeder, dat ze direct zou komen en dat ze de weg naast de spoorweg had genomen. De trein die achter haar kwam aangereden, hoorde het dove meisje niet aankomen.
De treinbestuurder had het blonde meisje wel gezien. Aan de politie vertelde hij later dat hij had getoeterd en dat ze niet had gereageerd. Hij trok nog aan de noodrem, maar het was te laat. Kort voor 14 uur sleurde de sneeuwploeg vooraan op de locomotief Tara Rose McAvoy mee. Ze stierf op de plaats van het ongeval.
Tara was vorig jaar pas afgestudeerd aan de Texaanse dovenschool. In juni won ze de schoonheidswedstrijd, ze werd: “Miss Doof Texas”. Ze deed graag mee aan schoonheidswedstrijden, ook met horende meisjes. Ze was cheerleader, klasvertegenwoordiger, en speelde basketbal in de schoolploeg. Twee van haar motto’s: ‘Geloof in je zaak en je kan alles aan’, en ‘ Don’t mess with Texas’( Niet spotten met Texas).
Familie, vrienden en kennissen zijn geschokt. Haar lerares Karen Kingrey zag in haar een toekomstige leidende persoonlijkheid van de dovengemeenschap. Een vriendin van Tara schrijft in het rouwregister: “Ik begrijp niet waarom ze moest gaan, want ze had nog zoveel te geven, maar ik weet dat ze, overal waar ze komt, een kroon zal krijgen.”
De politie onderzoekt hoe het ongeval is gebeurd. Men weet dat Tara druk bezig was berichtjes te versturen aan familie en vrienden. Omdat ze doof was kon ze de trein niet horen naderen. Kon ze de vibraties dan niet horen? Neen zegt een expert van Gallaudet.’ Velen gaan er van uit dat doven de vibraties van de naderende trein zouden voelen, maar dat is een grote vergissing.’ Tara liep trouwens niet op de sporen, maar ernaast. De sneeuwploeg die aan beide kanten van de locomotief 40 cm uitsteekt is haar fataal geworden.

15-03-2006


Gebarentaal ook hulpmiddel voor niet-doven.

Als doven gebarentaal gebruiken om zich uit te drukken vinden we dat de normaalste zaak van de wereld. Nochtans zijn er ook situaties in een mensenleven dat gebarentaal de enige manier is om te communiceren voor horenden.
De jongeren David en Clément hadden het syndroom van Landau-Kleffner, een zeldzame vorm van epilepsie. Eén van de gevolgen van de ziekte is het verlies van het gehoor en van de spraak. Ze zijn alle twee verzorgd in de afdeling neuropediatrie van het CHUV in Lausanne.


Een dokter had daar het idee om gebarentaal te gebruiken als communicatie- en opvoedingsmiddel binnen het hospitaal en in de schoot van beide families. Vandaag zijn David en Clément genezen, en leiden ze een normaal leven.

De ziekte.

Het syndroom van Landau-Kleffner is een vorm van epilepsie die heel zelden voorkomt en die meestal het spraakvermogen wegneemt en soms ook het gehoor van de zieken. De afdeling neuropediatrie van de CHUV in Lausanne kent die neurologisch probleem heel goed. Naast de medische behandeling is er een remediërend programma uitgewerkt met gebarentaal als basis. In deze speciale context wordt gebarentaal een communicatiemiddel en een kostbare hulp om de gesproken taal terug te krijgen. Ze is ook goed voor de cognitieve ontplooiing van de jonge patiënten die uiteindelijk toch in de horende wereld worden geïntegreerd.

Het verhaal van Clément


Clément is 10 en woont met zijn familie in Monteux, in het Zuiden van Frankrijk. Als hij ziek wordt aan zijn 4de vragen zijn ouders hulp aan het CHUV. Professor Déonna stelt direct voor om gebarentaal te gebruiken en de hele familie stort zich op het leren van die tweede taal. Vandaag praat Clément opnieuw en hij heeft een gewoon leven. Maar gebarentaal maakt nog altijd deel uit van de dagelijkse omgang met de familie.

Het verhaal van David


David is 19 en woont bij zijn familie in Geneveys-sur-Coffrane in Zwitserland. Een eerste epileptische crisis velt hem als ook hij 4 jaar oud is. Hij hoort niet meer. Ook door hetzelfde team uit Lausanne gevolgd leert hij gebaren. Later gaat hij zowel naar het dovenonderwijs als het gewoon onderwijs. Sindsdien is hij genezen en studeert voor technisch tekenaar, machinebouw. Hij heeft een sociaal en harmonieus leven en ontmoet nog regelmatig zijn dove vrienden.

In Vlaanderen

Met de groeten aan S. A. een volwassen patiënt met Landau-Kleffner van bij ons. Ook S. kreeg de ziekte toen hij ongeveer 4 was. Ook hier in Vlaanderen wist de behandelende neuropediater dat gebarentaal een uitkomst kon brengen. S. is helaas niet ‘genezen’, maar o.a. dank zij het gebruik van de gebarentaal en zijn vele dove vrienden volledig in de maatschappij geïntegreerd. S. werkt, rijdt auto, heeft een vriendin en een liefhebbende familie.

Bron: http://www.tsr.ch

13-03-2006


Dokters oefenen zich in gebarentaal.

In Noord-Ierland krijgen jonge dokters een opleiding in gebarentaal om met dove mensen te kunnen communiceren. De cursus die ook doofbewustzijn omvat word georganiseerd in samenwerking met de Royal National Institute for the Deaf. De studenten maken zelf een woorden-gebarenboek over onderwerpen zoals de schildklier of zwangerschap.
Men veronderstelt dat één op de zeven personen die met een dokter in contact komen ofwel doof zijn of toch gehoorproblemen hebben.
Toch wees onderzoek uit dat meer dan een derde van de doven en slechthorenden niet goed wisten wat hun medisch probleem was als gevolg van slechte communicatie met hun huisdokter.
Het is heel belangrijk om dokters te hebben die op een zinvolle manier met hun dove of slechthorende patiënten kunnen omgaan. Het is een grote stap vooruit in de gezondheidszorg van Noord-Ierland.
Sinds 2003 hebben 60 studenten met succes de cursus afgemaakt. Het gebarenwoordenboek dat ze zelf maken voor gezondheidswerkers behandelt algemene ziektes.
Elk jaar worden er nieuwe hoofdstukken toegevoegd aan het gebarenboek als deel van hun eindwerk. De studenten zelf illustreren de gebaren met foto’s van henzelf.
Volgens de RNID zijn er 219000 doven en slechthorenden die van deze service kunnen genieten.

Bron: BBC-News op http://news.bbd.co.uk/2/hi/uk_news/northern_ireland/4799464.stm

09-03-2006


Ibrahim kan met Duitse hulp weer horen



De 4-jarige Iraanse jongen kreeg in de Universiteitskliniek van Freiburg een CI ingeplant. Onlangs was Professor Roland Laszig, direkteur van het NKO-centrum van de Universiteit van Freiburg op TV. Een kijker was zo onder de indruk dat hij besloot de operatie te betalen.Net goed zei de professor want de jongen en zijn familie hebben al een lange lijdensweg achter zich. Zijn ouders hebben al hun huis verkocht om hem te laten implanteren in een Egyptische kliniek. Daar werd tot 2 maal toe geprobeerd hem een CI in te planten, maar de operaties mislukten. Daarbij werd de halsslagader van de jongen ernstig beschadigd. Tijdens een 4 uur durende operatie werd aan de ene kant het implantaat verwijderd en aan de ander kant een nieuw implantaat ingeplant. De afstelling gebeurt in Iran zelf, want de specialisten die daar werken werden in Freiburg opgeleid.
Sinds 1984 werden in het NKO-centrum van Freiburg reeds 1500 CI’s geplaatst.

08-03-2006


Ik ben doof en ik word kleuterleidster.

Valérie Blanc is 32. Ze volgt een opleiding om kleuterleidster te worden. Ze weigert dat haar doofheid haar plannen in de weg staat. “ Ik ben doof geworden toen ik pas 2 was, als gevolg van een oorontsteking. Vandaag 30 jaar later, begin ik aan een opleiding om met kleuters te werken. In het begin was het heel moeilijk om toe gelaten te worden. Men stuurde me weg omdat ik doof ben. “Hoe ga je dat doen als een kleuter weent?” Je kan hem niet horen.” “Ik was verplicht hen te overtuigen.”
Ik heb twee horende dochters. Ik heb ze zelf opgevoed. En verder is het voor mij heel belangrijk te kunnen bewijzen dat een dove persoon dit beroep kan uitoefenen.
“De eerste keer dat ik voor de kinderen stond hadden ze misschien de indruk dat ik een beetje raar was. Maar alles heeft zijn tijd nodig. Er bestaan oplossingen om zich aan te passen. In het begin gebruikte ik mime. En een beetje later konden ze zelf al wat gebaren maken, zoals ze de kleuren leren, of de dagen van de week…"
“De kinderen zien me niet als een gehandicapte. Ikzelf zie me meer als iemand die uit het buitenland komt. Een Engelse praat Engels. Ik spreek gebarentaal. Ik heb alleen maar problemen met de volwassenen. Tijdens een van mijn stages stond de directrice voortdurend achter mij om te kijken wat ik deed. Niet gemakkelijk. In mei is mijn opleiding gedaan. Daarna komen de examens. Ik krijg een tolk. Dus als alles goed gaat kan ik volgend jaar werk zoeken.”

Bron: Ouest-France

07-03-2006


Film over dove vrouw wint 11 prijzen.




De Indische film Black wint 11 Filmfare prijzen. Vorige week won de film van regisseur Sanjay Leela Bhansali 11 prijzen voor beste film, beste regisseur, beste acteur, beste actrice, beste actrice in een bijrol, de prijs van de filmcritici, de prijs voor de beste fotografie en voor de beste montage. Een ware triomf voor een film die zowel bij de critici als bij het publiek een enorm succes is. De film komt ook naar Europa. Hij wordt in juni 2006 in Frankrijk verwacht. De Filmfare Awards zijn voor de films die in India in Bollywood gemaakt worden even belangrijk als de Oscars voor de Amerikaanse cinema of de
Césars voor de Franse film.
En dit alles voor een film over een doof meisje
dat gered wordt door de opvoeding door een
man die alle illusies verloren had.

Bron: http;//www.fantastikasia.net en L’Express

02-03-2006


Gebarentaal in de U-Bahn.

In Wenen en Graz kunnen de gebruikers van het openbaar vervoer kennis maken met de Oostenrijkse Gebarentaal door middel van plezante kortfilmpjes. De afwisselende spots geven een eerste contact met gebarentaal op een humorvolle manier.
Helene Jarmer, voorzitter van de Oostenrijkse Dovenbond is één van de actrices in de spots. Ze gebaart zinnen als” Als je lacht, schijnt zelfs de zon in de metro!” of “Wees blij dat geen parkeerplaats moest zoeken!”
Helene zegt: “Mijn moedertaal is sinds 1 september 2005 in de grondwet erkend. Deze spots tonen aan veel mensen dat doven geestig en niet ‘bekrompen’ zijn. De spots maken de mensen nieuwsgierig en dat is verheugend.
Het concept voor de campagne komt van Paul Grohma:”De uitdrukkingskracht van gebarentaal is fascinerend, iedereen is in de ban van de elegantie en de inhoud van de boodschap is verfrissend. Het is ons doel om het klimaat tussen mensen met verschillende culturele achtergrond te verbeteren.

Blogarchief