A Lot like Love

Er is ook nog een recente film met dezelfde jonge dove Amerikaanse acteur uit de film ‘The Family Stone’ , namelijk Tyrone Giordano. De film kwam deze zomer uit en heet ‘A lot like love’, in het Nederlands ongeveer ‘ Het lijkt op liefde’. Het onderwerp is eenvoudig zoals in alle liefdesfilms. Twee jonge mensen zijn verliefd op elkaar. Iedereen ziet het, wij weten het, maar zijzelf twijfelen tot op het einde. De hoofdrollen zijn voor Amanda Peet en Ashton Kutcher. De dove acteur Tyrone Giordano die aan een stijle opmars bezig is in Hollywood speelt de rol van zijn dove broer. De communicatie gebeurt in gebarentaal. Hij wordt gewoon aanvaard als de broer van. Hij is doof en gebruikt ASL, daarmee uit. Misschien geen grootse film, maar interessant genoeg om te bekijken. Al was het maar dat Tyrone Giordano er goed uit ziet en de gebaren in ASL door de horende acteurs zijn traag en dus ook voor ons duidelijk. Ik weet niet of hij in de Vlaamse bioscopen komt, maar hij is wel verkrijgbaar op DVD. Eerst kijken of en Nederlandse ondertitels onder staan! Duur 107 min, regisseur Nigel Cole.

Martin Terryn

Handen raken het hart.

Het vrije gebruik van Amerikaanse Gebaren Taal in de film ‘ The Familie Stone’ is deel van een verhaal binnen het grote verhaal van de film. Het gaat over inclusie binnen de familie.”Toen ik in New York studeerde was er een middelbare school voor doven in de buurt. IK zag elke dag groepen dove jongeren wachten op de trein op het subway platform, aan het vechten, flirten, grappen vertellen, discussiëren, allemaal in stilte”, vertelt de regisseur en scriptschrijver Thomas Bezucha.”Ik stond verstomd bij het zien van deze stille cultuur te midden van het lawaai van de stad.” Gebarentaal, het is net als dansen.
Dus toen hij aan zijn film begon bedacht hij om één van de personages doof te laten zijn en de hele familie gebaren te laten maken. “Het is betoverend om te zien, ik moest dit in mijn film hebben.” Telkens de familieleden ruzie maken, beledigen, charmeren of troosten, vertalen ze wat ze zeggen in ASL zodat niemand het plezier moet missen, zeker niet de jongste homoseksuele en dove zoon Thad, gespeeld door Ty Giordano. Dianne Keaton die zijn moeder speelt wou zelfs de vuilste gebaren leren om ze in de scènes die ze met haar dove zoon heeft te gebruiken.” Het is toch normaal”, zegt ze,” dat zijn de woorden die je het eerst wil weten als je een nieuwe taal leert.”
Het is dus een voorbeeld van een inclusieve familie. En de vrouw die gespeeld wordt door Sarah Jessica Parker is zo niet. Ik toon haar enger van geest dan ze is. Het is een geheime taal die de familie aan elkaar hangt en haar buiten sluit. Het feit dat de ouders van de dove en homoseksuele zoon gebarentaal gebruiken betekent dat ze hun zoon en zijn doofheid aanvaard hebben en niet proberen te behandelen. En dit is wel belangrijk, want slechts 3% van de horende families leert gebarentaal om met hun dove kinderen te communiceren. Het is aandoenlijk dat de hele familie voorgesteld wordt zoals het zou moeten zijn, ze gebruiken allemaal gebaren en niemand wordt uitgesloten. In de meeste families met een doof kind behelpen ze zich met liplezen of tekens. Ze willen dat hun kinderen functioneren in de horende wereld. Maar ze beschouwen hun doof kind wel als ‘abnormaal’. Dit is in de film niet zo. De familie Stone beschouwt iedereen normaal.
Toen de film werd vertoond in een preview aan een groep doventolken in Orlando bleef er geen oog droog tijdens een moment dat de gebaren niet ondertiteld worden. Tegen het einde van de film wandelen Thad en zijn partner Patrick in een sneeuwlandschap en wisselen blikken en gebaren uit. En als je geen gebaren kent, dan mis je de betekenis.
“De ene gebaart hoe alles mooi is”, en de andere gebaart “net zoals jij.”

Bron: Roger Moore – The Orlando Sentinel

James Stoltz werkte zijn lange bestaan om het leven van doven te verbeteren


De erfenis van James Stoltz zijn een heleboel verwezenlijkingen die doven zoals hemzelf het leven aangenamer en produktiever maakten.
Als voorzitter van een Zelfhulpgroep voor Slechthorenden in Pittsburgh kreeg hij het voor elkaar om teksttelefoons te plaatsen op verscheidene publieke plaatsen in Pennsylvania. James Stoltz, afkomstig uit McCandless overleed woensdag 20 december, 2005 in het Passavant hospitaal van McCandles. Hij was 81.
Zijn weduwe Eleanor, een gepensioneerde lerares, vertelt dat Jim heel goed het nut van cochleaire implants begreep, zeker voor mensen met zware hoorproblemen, sinds hij een keer in een hotel logeerde dat in brand vloog. Iedereen werd geëvacueerd. Maar Jim hoorde het gestommel niet en sliep gewoon door.
Jim werd geboren en groeide op in Edgewood als één van de 4 kinderen van Glenn en Elisabeth Stoltz. In 1942 ging hij in Virginia studeren voor ingenieur. Tijdens zijn studies liet hij zich inlijven bij het leger in 1943. Hij werd naar de Stille Oceaan gestuurd en bleef in het leger tot 1946. Een jaar later trouwde hij. Hij werkte als scheikundig ingenieur bij U.S.Steel en kreeg 4 dochters. Eén van zijn dochters, Patricia Clawson herinnert zich dat haar pa zo actief was dat ze er nooit op letten dat hij doof was. “Hij kocht ons een pony en bouwde een boomhut. We speelden voetbal en tennis. Hij leerde al zijn kleinkinderen tennissen.
Hij wordt vrijdag begraven om 11 uur in de Memorial Park Presbyterian Church. Hij wordt bijgezet in het Allegheny County Memorial Park, McCandless.
We kunnen er niet bij zijn, maar we gedenken hem in onze gebeden.

Bron: Tribune Review, Jerry Vondas, 22 dec 2005-12-23

Al maanden zijn er geruchten dat Foxy Brown doof was aan één oor, ofwel was ze aan een oor geopereerd. Maar de waarheid is erger dan één van deze geruchten. In een persconferentie vertelde Foxy dat ze helemaal niets meer kan horen. Ze heeft geen andere stem meer gehoord gedurende 6 maanden. Alleen haar eigen stem. Hoe dat komt, dat weet niemand! Is het omdat ze 10 jaar in clubs met luide muziek rondhangt of is het een plotse medische aandoening? Volgende maand wordt ze geopereerd om het probleem te herstellen en haar dokter Laura Arias zei dat ze een goede kandidate is op volledig herstel. Het ongelooflijke is dat ze blijft verder rappen. Iemand moet op haar schouder slaan om het ritme aan te geven. Kan ze op deze manier haar carrière verder uitbouwen? Het zou bijna onmogelijk zijn!

Pietro Ivaldo, die ook de ‘stomme’ werd genoemd schilderde het tafereel van de geboorte van Jezus. Hij was een volleerde doofstomme schilder. Hij is geboren in het stadje Piangamba di Toleto di Ponzone in 1810. Hij leerde zijn vak in de Academie van Turijn. Vanaf de jaren 30 kwam zijn talent tot volle produktie en duurde tot zijn dood in 1885. Gedurende zijn hele leven versierde hij menige kerk in heel Italië. De meeste van zijn onderwerpen waren religieus, herkenbaar aan zijn kleurenpalet en zijn kenmerkende strenge opbouw van het schilderij, een beetje verwijderd van de Barokke en Roccoco-stijl uit die tijd. Hij kon heel goed de verschillende expressies en boodschappen uit het onderwerp overbrengen

Statische elektriciteit van een plastieken schuifaf kan dove kinderen terug in stilte dompelen.


Taylor Zinderski die 6 is schoof van een plastieken glijbaan en gleed in een stilte. Het was oktober, en Taylor die al twee jaar doof is liep naar haar vader. Ze vertelde hem dat haar CI, een elektronisch toestel waar ze mee kan horen, was plots beginnen suizen. Het was uitgevallen door een schok van statische elektriciteit. Chris Zinderski had het toestel niet uitgeschakeld omdat hij niet had gedacht dat statische elektriciteit een probleem kon zijn. “Maar nu heb ik mijn les geleerd”, zei hij.
Door de schok was de implant van Taylor niet kapot, maar ze moesten wel terug naar de audioloog.
Statische elektriciteit is in Amerika zo’n groot probleem voor CI-gebruikers geworden dat Robert Morley, een ingenieur een studiebeurs kreeg om het probleem in kaart te brengen. Kinderen met implantaten zullen moeten kiezen, niet spelen, of hun implant uitzetten.
Robert Morley gebruikt zijn dochters om zijn onderzoek te documenteren. Hij stuurde ze al honderden keren op en af de glijbaan met verschillende soorten kleren.
Je krijgt namelijk statische elektriciteit als een ‘positieve’ stof elektronen afgeeft door tegen een ‘negatieve’ stof te wrijven die de elektronen aantrekt. Combinaties die veel statische elektriciteit leveren zijn wol en PVC-plastiek, haar en rubber, en huid en polyester. Katoen, papier en staal zijn neutraal.
De elektrische lading op de voorwerpen kan langzaam oplossen in vochtige lucht, of kan een schok teweeg brengen als het iets aanraakt dat met de aarde verbonden is, een persoon, een auto. Vochtigheid is belangrijk. In droge winterlucht kregen de dochters van Morley een lading van 10.000 Volt. Maar in de droge lucht van Tucson, Arizona mat een collega van hem 20.000 Volt. Implants zijn bestand tegen ladingen van ongeveer 8.000 Volt, volgens Doug Miller, een ingenieur bij Cochlear Americas, een van de fabrikanten van de toestellen.
Nieuwe regels eisen dat de toestellen tegen 15.000 Volt bestand zijn, en de meeste fabrikanten testen de toestellen tegen nog hogere waarden.
Ondertussen kunnen bezorgde ouders en leerkrachten een spuitbus gebruiken met verdunde wasverzachter om tapijten en kleuters met statische elektriciteit te bespuiten en zo de schok te neutraliseren.

Bron: Eric Hand: Knight rider News Service

Moord uit vaderliefde.

In juli 2004 verstikte Andrew Wragg zijn zoon Jacob met een hoofdkussen. Hij heeft het nooit ontkend. Maar de man die in het gerechtshof beschreven wordt als een briljante vader ontkent zijn zoon ‘vermoord’ te hebben. Hij zegt dat het gaat om levensbeeindiging uit medelijden met het lijden van de jongen.
De jongen van 10 leed aan het Syndroom van Hunter en Wragg vertelde aan de rechtbank dat hij dacht dat de jongen doden het beste was voor hem, en zei dat de jongen dat ook dacht.
De jurie ging akkoord met de stelling van Wragg en sprak hem vrij van moord.
De vroegere soldaat van 38 was vroeger bij de Special Forces van het Engelse leger. In april belde hij de politie om te vertellen dat hij zijn zoon gedood had . Hij verdedigde zich door te zeggen dat hij tijdelijk niet goed wist wat hij deed. Hij kreeg twee jaar voorwaardelijk als straf.
Jacob leed aan het syndroom van Hunter. Een ziekte waardoor de persoon steeds maar zieker wordt, de hersenen gaan letterlijk kapot. Er bestaat geen genezing voor de ziekte en de meeste mensen met die ziekte sterven als ze 20 zijn. Hij was ook doof en kon niet spreken.
Voor hij de jongen verstikte keek hij in zijn ogen en hij gelooft dat de jongen hem niet meer herkende. Hij vroeg hem nog: “Heb je er genoeg van jongen?”. Toen verstikt hij hem en nam zijn dode lichaam in zijn armen.
Het is een belediging voor mij en mijn zoon dat dit een egoïstische daad van mij zou zijn. Shellley Ansell, een vriendin van Wragg vertelde aan het hof hoe veel hij wel van zijn kinderen hield.”Hij bracht veel tijd met zijn kinderen door, Jacob was verzot op hem.” “Hij was echt een liefhebbende vader.” Ook zijn broer en zus getuigen dat hij een goede vader is, zowel voor Jacob als zijn jongere broer George.
Wragg zegt dat hij gesteund werd in wat hij deed door zijn schoonmoeder Gwendoline Richards, de jongen zijn grootmoeder. Ze wou hem niet dood, maar wist dat zijn dood een verlossing van zijn ziekte zou zijn.

Bron: James Clark, BBC News

Meisje van 16 is gehoorgestoorde teenager van het jaar.

Dinsdag 29 november 2005-12-13

Deneka Bryant die naar de Timken High School gaat is genomineerd als verdienstelijke gehoorgestoorde tiener van het jaar . Ze kreeg de prijs overhandigd tijdens een banket op 16 november in de Vrouwenclub van Canton.
Daneka is geboren met zwaar bilateraal gehoorverlies. Testen toonden aan dat ze geen enkel nut heeft bij versterking. Haar voornaamste vorm van communicatie is de gebarentaal.
Haar leraars die geen gebaren kennen kunnen alleen maar communiceren met lichaamsexpressie en handgebaren. Met haar horende medestudenten gaat dat ook zo. Ondanks de beperkte mogelijkheden om zich uit te drukken kent ze de regels van verschillende sporten en spellen waar ze zeer bedreven in is.
Ze deed mee met Dovencultuur activiteiten in school en speelt basketbal en basebal. Ze kookt ook graag. Haar specialiteit is spaghetti.
Daneka wil later in een verzorgingstehuis werken of omdat ze zo graag kookt, misschien in een voedselfabriek.
Daneka wil later ook nog verder sporten. Ze werd voorgedragen voor de prijs door de leraars van Timken High School.
In die Amerikaanse school is dus geen sprake van gebarentolken. Op de foto heeft ze wel een tolk.

Deelstaat Rheinland geeft prijs aan schrijnwerkerij Hegholz.


Tussen de werkgevers in het Rheinland steekt de meubelmakerij Hegholz er met kop en schouders bovenuit. Het familiebedrijf engageert zich nu al drie jaar voor de tewerkstelling van mensen met een handicap. Daardoor kreeg het bedrijf de naam “gehandicaptvriendelijk” te zijn. Elk jaar worden 5 bedrijven beloond voor hun inzet voor mensen met een handicap. Men stelt daarmee vast dat er toch steeds meer en meer bedrijven zijn die hun sociale verplichtingen nakomen en zwaar gehandicapte mensen, ook geestelijk gehandicapten te werk stellen. Met deze prijs worden die ondernemingen beloond en bedankt. Tegelijkertijd hebben ze ook een voorbeeldfunctie.
Voorwaarden om mee te dingen naar de onderscheiding zijn: gehandicapten op te leiden in het bedrijf of mensen te werk stellen met een bijzonder zware handicap. Meubelmakerij Hegholz is één van die bedrijven. Van de twaalf medewerkers zijn er drie doven. Ze maken meubels op bestelling. Het engagement van het bedrijf is des te meer bewonderenswaardig omdat wettelijk gezien je maar verplicht bent gehandicapten in dienst te nemen vanaf 20 werknemers. De werkgever Klaus Hegholz nam de prijs in dank aan. “De bedenkingen die er in het begin waren konden snel uit de weg geruimd worden nadat we alle machines met aan- uitlichten hadden uitgerust.
Zijn toespraak en die van de andere redenaars werd in Gebarenaal vertaald.

Bron: Daniela Veugeles

De kerstman luister naar de stille wensen van dove kleuters.

Alondra Aguirre Guiterrez is 7 jaar oud. Ze kruipt bij de kerstman op schoot en begint met haar twee vuistjes rondjes te draaien. In Amerikaanse Gebarentaal betekent dat ‘fiets’. Overal betekent dat natuurlijk hetzelfde. Ze wil dus een fiets als kerstcadeau.
Voor vele dove kindjes is het de eerste keer dat ze met de kerstman kunnen communiceren, zegt Barry Howery die de kerstman speelt. De kinderen stralen gewoon omdat ze kunnen kenbaar maken wat ze precies willen.
Vanmorgen waren er 200 dove kinderen in het Cherry Creek shopping center in Denver die bij de kerstman op schoot zaten. Al 13 jaar lang kan dat daar. De directrice Lisa Herzlich vindt dit de mooiste dag van het kerstseizoen.
De kinderen gingen eerst mooi in de rij staan om te wachten om met de kerstman te praten. Ouders en leraars waren ondertussen druk bezig met het nemen van foto’s.
Sommige kinderen maakten het gebaar voor pop, anderen klapten in hun handen(spelletjes). Anderen hadden tekeningen meegebracht om te tonen wat ze onder de kerstboom wilden zien liggen. Kate Hylton, die 4 is, zat te glimlachen in een purperen pluche zeteltje naast de kerstman. Ze wil een alfabetspel.
Als de kerstman aan Abraham Gomez vraagt wat hij wil voor Kerstmis plaatst hij zijn wijsvinger op zijn kin, en dat betekent dat hij er moet over nadenken.
Barry zegt dat het hem veel voldoening geeft om kerstman te spelen. Hij is in feite pastoor en heeft gebarentaal geleerd toen er dove kinderen bij hem naar de kerk kwamen.
Het doet hem ook plezier dat hij de kinderen elk jaar groter ziet worden. Ik verheug mij daarom op de kerstperiode en op het gebruiken van gebarentaal.
Een klein meisje heeft nog één wens voor de kerstman. Ze legt haar hoofd op haar twee handen naast de schouder van de kerstman. Ze wil ook nog een slaapzak.
Sammy Raache is drie, hij gebaart: “I love you’ naar de kerstman en die maakt hetzelfde gebaar naar de kleine Sammy en zijn mama.


Bron: Felix Doligosa Jr., Rocky Mountain News, December 5, 2005

Solidair met doofheid van collega


Het gaat niet vanzelf, om als je doof bent, je plaats te vinden binnen het bedrijf waar je werkt. Het gaat veel beter als je collega’s, zoals hier in Brest, samen beslissen om allemaal gebarentaal te leren.
Dit verhaal begint in 2001 toen Laetitia als gehandicapte een speciaal leercontract kreeg. Laetitia was toen 21 jaar oud. Ze werkte een week in Nantes en een week in Brest om haar stage te doen voor het behalen van een diploma ICT. Daarna vervult ze twee contracten van onbepaalde duur en in mei 2004 doet zich de kans voor om vast in dienst te treden als tekenares bij de dienst cartografie.
Tot dan had iedereen zich beholpen met de middelen die er zijn, briefjes schrijven, een beetje oraal en wat tekens die iedereen begrijpt en ook al een paar gebaren die Laetitia aan haar collega’s heeft geleerd. Eliane, een collega, zegt: “Laetitia is zelf naar ons toegekomen om contact te zoeken, en dat heeft zeker geholpen.” Laetitia herinnert zich heel in het begin, toen moest ik al mijn moed samenrapen, maar stilaan is de situatie verbeterd.
Jean-Pierre begint ermee.
Hij volgt met een organisatie van ouders van dove kinderen twee modules om beter de wereld van de doven te leren kennen. Een heel belangrijke stap, er daarna begint hij aan de basis van de gebarentaal. Hij vertelt op het werk verder wat hij geleerd heeft en 11 personen schrijven zich in 2005 in om gebarentaal te leren. De baas schrijft dit in als vorming. Zes personen willen in 2006 nog verder studeren.
Eliane is ongeveer even oud als Laetitia en ze was zeer gemotiveerd om met haar te kunnen communiceren. In het begin doet het wat raar, maar je ervaart vlug dat het de omgang met elkaar verbetert. Laetitia kent andere doven die in andere bedrijven werken waar ze alleen zijn. “Meestal is het zeer hard” zegt ze.
Een twintigtal nieuwe gebaren nodig.
De dienst cartografie moest wel een twintigtal nieuwe, technische woorden, vertalen in gebarentaal. Bijvoorbeeld: radar, sonar, seismisme. Alleen nog de vergaderingen verlopen moeilijk, want men praat er met verscheidene door elkaar. Laetitia maakte al een atlas over de baai van Douarnenez en nog maar pas gaf ze ook commentaar in gebaren bij een filmpje van haar werkgever. En in oktober, tijdens de opendeurdagen van het bedrijf, was ze de tolk en begeleidster van een groep met dove kinderen, die in haar natuurlijk een bondgenoot zagen.

Bron: http://www.letelegramme.com/

Horen met hersenimplantaat
Cochlear schenkt dove studente studiebeurs

MECHELEN - Cochlear is wereldwijd marktleider op gebied van gehoorimplantaten. Vanaf nu willen ze elk jaar de Graeme Clark Cochlear studiebeurs, goed voor 10.000 euro, uitreiken aan een geïmplanteerde student die het goed doet op de universiteit. In 2002 kreeg een Poolse student al eens de beurs, dit jaar was het de beurt van de Belgische Annelies Kusters.
Annelies Kusters, die doof geboren werd, liet vijf jaar geleden een cochleair implantaat plaatsen. Volgens manager van Cochlear BeNeLux, Jan Claessens, is er trouwens echt wel sprake van een dovencultuur.
De nu 22-jarige Annelies Kusters uit Kuringen werd doof geboren. Vijf jaar geleden plaatste professor Dr. Erwin Offeciers van de universitaire dienst neus-keel-oren van het AZ Sint-Augustinus in Wilrijk een cochleair implantaat zodat ze makkelijker zou kunnen communiceren. Ondertussen hoort ze redelijk goed.
,,Al is horen misschien niet helemaal het juiste woord. Toch verloopt het communiceren nu veel vlotter. Ik moet bijvoorbeeld niet meer zo vaak vragen om iets te herhalen", zegt Annelies. Ook spreken verloopt soepel, enkel de levendige handgebaren geven iets weg.
,,We hebben zo'n goede communicatie dat ik me soms afvraag of ze wel doof is", lacht haar professor antropologie Patrick Devlieger. Want Annelies zit ondertussen met succes in haar tweede licentie antropologie aan de KU Leuven. Ze bestudeert er de dovenculturen over de hele wereld.
,,Je kan echt wel van een dovencultuur spreken", zegt ook Jan Claessens, manager van Cochlear BeNeLux. ,,Er is bijvoorbeeld vaak een afkeer van technologische hulpmiddelen, sommige doven willen absoluut geen implantaat. Ze zijn tevreden in hun eigen wereld."
Het implantaat bestaat uit een chip die in het schedeldak geplaatst is en verbonden met de hoorzenuwen. De chip krijgt informatie van een apparaatje achter het oor, dat de geluiden opvangt en filtert en veel weg heeft van een klassiek hoorapparaat, door middel van radiogolven.
Wereldwijd hebben ongeveer 100.000 een implantaat, waarvan 70.000 eentje van Cochlear, in België zijn het er 1.200 waaronder de kinderen van Stijn Coninx.
Onvolledige terugbetaling
Claessens ziet maar een minpunt. ,,Voorlopig is er maar gedeeltelijke terugbetaling voor één kant. Hoewel een implantaat aan beide zijden natuurlijk het beste is. Wij hebben ook twee oren, dat is belangrijk voor de positionering van het geluid. Als je weet dat zo'n operatie 21.000 euro kost besef je wel dat de meeste mensen dat niet kunnen betalen."

Bron: Het Volk 22/11/05

Gehoor van dove cavia’s hersteld met gentherapie


Voor het eerst zijn wetenschappers er in geslaagd om doofheid bij dieren op te heffen met behulp van gentherapie. De toegepaste techniek kan op termijn mogelijk ook worden ingezet om het gehoor van dove mensen te herstellen.Haarcellen
“Dit is de eerste keer dat met succes het gehoor van dove dieren hersteld is”, aldus Yehoash Raphael van de university van Michigan en hoofd van een Japans-Amerikaans team dat de baanbrekende techniek heeft ontwikkeld. De techniek is gebaseerd op de hergroei van de cruciale binnenste haarcellen in de cochlea, ook wel slakkenhuis genoemd. Dit gehoororgaan is verantwoordelijk voor de omzetting van mechanische vibraties (geluid) in elektrische signalen. Adenovirussen
Het team gaf de cavia’s eerst antibiotica die de binnenste haarcellen vernietigden. Daarna werd de schade hersteld door de dieren met genetisch gemanipuleerde adenovirussen te infecteren. Deze virussen zijn zondanig gemanipuleerd dat ze geen schade veroorzaken, maar wel het gen ‘Atoh1’, ook wel ‘Math1’ genoemd, introduceren in de Scala media, het compartiment van de cochlea waar de haarcellen zich bevinden. Dit gen maakt moleculen aan die voor de ontwikkeling van haarcellen in embryo’s zorgen.Gehoor van mensen
Het experiment overtrof de verwachtingen. “Het herstel van de haarcellen zorgde voor een terugkeer van het gehoor 50 tot 80 procent ten opzichte van het oorspronkelijke gehoor”, aldus Raphael. Volgens de onderzoeker kan de toegepaste techniek ook van pas komen om het gehoor van mensen te verbeteren, met name van mensen die al cochlea- implantaten dragen. Deze implantaten zorgen ervoor dat mensen zonder goed werkende haarcellen toch kunnen horen. Hergroei van de haarcellen kan een verdere verbetering van het gehoor bewerkstelligen. Volgens Raphael zullen de komende experimenten met cavia’s zich daar op richten.
Bronnen: New Scientist, Hoorzaken.nl